Ποιοι υπονομεύουν το Ελλαδικό Αυτοκέφαλο;

Τοῦ Ἀριστείδη Πανώτη, Μ.Ἱερομνήμονα, Ἱστορικοῦ -συγγραφέα

       Πρῶτος ὑπονομευτὴς τοῦ Τόμου τοῦ 1850 ὑπῆρξε ἡ «Φαρμακίδεια Σχολὴ» ποὺ τὴ διαμόρφωσαν ἀπὸ τὸ 1833 πρόσωπα θρεμένα μὲ τὰ νάματα τοῦ δυτικοῦ Κοραϊκοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ περιφρόνησαν τὴ κανονικὴ  καὶ  ἱστορικὴ Παράδοση τῆς Μητέρας  τοῦ Γένους μας Ἐκκλησίας Ἡ Σχολὴ αὐτὴ μὲ τοὺς ἐγνωσμένως άντικανονικοὺ νόμους Σ΄ καὶ Σα΄ πέτυχε  να καταστήσει τὸ κράτος «κεφαλὴ»  τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπ' αὐτὸν ὰρυθμίζεται η ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ τῶν θρησκευόμενων ὀρθοδών τῆς Ἑλλάδος.

Τὰ παρεπόμενα τῆς άσεβέστατης αὐτῆς συμπεριφορᾶς κράτησαν ἐπὶ 71 χρόνια ( 1852-1923) καὶ περιγράφηκαν ἀντικειμενικὰ μετὰ ἀπὸ  σοβαρὴ ἒρευνα  στὸν Β΄τόμο τοῦ βιβλίου μου: «Το Συνοδικὸ τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας».  Ἡ Μικρασιατικὴ συμφορὰ ἀντὶ νὰ συνετίσει τοὺς τότε ἐπαΐοντες καὶ  νὰ συντελέσουν στὴν ἀνάδειξη στὸν κενὸ θρόνο τὸν Ἀθηνῶν πολύπειρου  καὶ ἱκανοῦ στὴν ποιμαντορία προσώπου, ἀπὸ  μιὰ πεντα μελή Ἀριστίνδην Σύνοδο  καὶ μὲ μία ψῆφο, τοῦ Σύρου Ἀθανασίου, έξελέγη Ἀθηνῶν ὁ κατὰ τὰ ἂλλα σοφὸ καθηγητὴ καὶ συγγραφέα ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ὃμως ἂσχετος μὲτὰ τῆς διοικήσεω ςμητροπόλεως. Ἒτσι ἀπέκλησαν τὴν ὑποψηφιότητα τῆς μέγιστης προσωπικότητας τῶν νεότερων χρόνων γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος  τὸν  τότε μητροπολίτη Ἰωαννίνων Γερμανὸ Καραβαγγέλη ποὺ ἀηδιασμένος ἀπὸ τὸ ἑλλαδικὸ παρασκήνιο παραιτήθηκε καὶ ἒφυγε γιὰ τὴν Εὐρώπη, ὃπως κατέφυγε στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ὁ ἐκλεγὴς παμψηφεί  ὡς Ἀθηνῶν τὸ 1873 ἀπὸ Κερκύρας  Ἀντώνιος Χαριάτης μὴ τυχῶν διατάγματος ἀναγνωρίσεως ἀπὸ τὴν τότε ἑλληνικὴ κυβέρνηση. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐθεωρήθηκε ἀπὸ τὸν Δημητριάδος Γερμανὸ «ἐπιβάτης» στὸ Θρόνο τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὸν πολέμησε σκληρά. Ὁ Χρυσόστομος πάλι φοβήθηκε  τὴν ἀνατροπή του καὶ ἂρχισε  νὰ κτίζει γύρω του προστατευτικὸ  τεῖχος ἀσφαλείας ἀπὸ δικούς του ἀνθρώπους προαγώμενους σὲ ἀρχιερεῖς. Ἀπὸ τότε ξεκίνησε τὸ θλιβερὸ  ἑλλαδικὸ φαινόμενο κάθε ἐκλεγόμενος Ἀθηνῶν νὰ προάγει πρώτα τοὺς ὑποτακτικούς του καὶ μετὰ τὰ τεκνία ὃσων τὸν ἐψήφισαν! Ἀπαράδεκτα πράγματα ποὺ πρόσφατα προκάλεσαν τὴν κριτικὴ σεβάσμιου καὶ σεμνοῦ ἱεράρχη, τοῦ Νέας Σμύρνης Συμεών.

Δεύτερος ὑπονομευτὴς τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι  πεποίθηση πὼς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατευθύνεται μὲ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια καὶ «ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα πρέπει νὰ ἐπιλύονται ἀπὸ τὴν  κρατικὴ ὀντότητα» πλάνη ποὺ πλήττει  τὴν οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ! Ήδοτὴ διοίκηση τῆς αὐτοκεφαλίας στὸ διάστημα τῶν 150 χρόνων μεταβλήθηκε σὲ  μιά ὰτίθαση καὶ ἂτακτη  θυγατέρα ποὺ ἐξέθρεπε παιδιὰ ποὺ  δὲν ἒμαθαν νὰ σέβονται καὶ νὰ τιμοῦν τὴ γιαγιά τους Μητέρα Ἐκκλησία.

Ἐπάλληλα γεγονότα δείχνουν κατάχρηση  τῆς  αὐτοκεφαλίας ἀπὸ τὸ κράτος. Μὲ εὐθύνη κυρίως τῶν ἀσκούντων τὴν κυβερνητικὴ ἐξουσία δημιουργήθηκαν τρία(3)ἀρχιεπισκοπικὰ ζητήματα μέσα σὲ δυὸ περίπου γενεές (1938-1941, 1962, καὶ 1967-1973), ποὺ ἀλλοίωσαν θεσμοὺς καὶ τὴ σύνθεση τῆς Ἱεραρχίας ἐκθέτοντας τὴν Αὐτοκέφαλη Διοίκηση στὴν Οἰκουμένη. Οἱ ἀδιάκριτοι ἐπικριτὲς τοῦ «Μεταθετοῦ» προκάλεσαν τὴν κρίση τοῦ 1959 καὶ προκάλεσαν τὶς  ἀναρχικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ 1965 καὶ τὴν «ἐπαναστατική» ἐκτροπὴ  τοῦ 1967. Αὐτὴ προκάλεσε πολλὲς προσωπικὲς ἀντιδικίες καὶ  ἐσωτερικὰ ρήγματα χωρὶς νὰ κληθεῖ νὰ τὰ λύσει ἡ  κανονικὴ κρίση τῆς Μητρὸς Ἐκκκλησίας,

Μὲ συμπεριφορὲς ἐπίγονων «καπεταναίων» ἂλλης περιόδου τῆς Ἱστορίας μας περιφρονήθηκαν οἱ τεθέντες ὅροι τῆς Πράξεως τὸ 1928 καὶ δὲν  ἐκλέκτηκαν στὶς Νέες Χῶρες ὃσοι ἒχουν σχέση μὲ τὴ Μητέρα Ἐκκλησία με τῆν πρόφαση πὼς  κινδυνεύει ή χορηγηθεῖσα αύτοκεφαλία! Καὶ παρ' ὃτι  τὰ «γραπτὰ μένουν» ὀργανώθηκε μιὰ ὁλόκληρη ἐπιχείρηση αὐθάδους δυσφημίσεως τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν  ἀμάθεια πὼς αὐτὴ ἐξελίχθηκε σὲ  «μητριᾶ» καὶ ὃτι ὁ σεπτὸς Προκαθήμενός  της ἂν καὶ Ἰμβριώτης εἶναι «τουρκόσπορος» γιατὶ ὑπηρέτησε τὴ θητεία του στὸν τουρκικὸ στρατὸ γιὰ νὰ ἒχει πλήρη τὰ δικαιώματα τοῦ πολίτη τῆς χώρας του.  Μάλιστα μὲ τὸν ἀπειλητικὸ  κραδασμὸ τοῦ ἐπαναστατικοῦ λαβάρου τῆς Ἁγίας Λαύρας ἐπιχειρήθηκε ἡ ὑφαρπαγὴ τῆς τιμῆς τοῦ μείζονος ἀρχιεπισκόπου, δηλαδὴ τοῦ «Πριμάτου» πάσης ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας πρὸς  ἔργῳ ἀθέτηση τῶν ὅρων τοῦ Τόμου καὶ τῆς Πράξεως!

Τρίτος  ὑπονομευτὴς τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι τὸ γεγονὸς ὃτι ἐνῶ διὰ μελῶν ἐχόντων τὰ «πρεσβεία χειροτονίας» διασφαλίζεται ἡ κανονικὴ σύνθεση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπανειλημμένα ἐπιχειρήθηκε ἡ ἀνατροπὴ τῆς κανονικῆς τάξεως μὲ τὴ σύσταση Ἀριστίνδην Συνόδων πρὸς ἒκφραση τοῦ θελήματος φατρίας ἀρχιερέων ἀπὸ μέλη ἀρεστὰ στοὺς κυβερνῶντες το κράτος! Ἀκόμη ἐπιζήμια γιὰ τὴν «Αὐτοκέφαλη Διοίκηση» ἦταν καὶ ἡ νομικὴ θέσπιση ὁ προεδρεύων  αὐτῆς τῆς Συνόδου νὰ ἐκλέγεται ἀπὸ τὸ 1852-1923 ἀπὸ τὴν  ἐκάστοτε κυβέρνηση, καθιστάμενος ὑποχείριο τῶν κομματικῶν ὑποδείξεών της καὶ ὑπεύθυνος γιὰ τοὺς συνεπισκόπους του. Οἱ καινοφανεῖς αὐτὲςπαρεμβάσεις  δέσμευσαν  τὴν ἐλευθερία τῆς συνοδικῆς διαγνώμης τῶν ἱεραρχῶν. Τὴ Προκαθήμενη Ἱερὰ Σύνοδο συγκροτοῦν ὅλοι οἱ ἐν ἐνεργείᾳ συνδιοικητὲς μητροπολῖτες ἐνῶ  «Πρῶτος» μας εἶναι ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα μέχρι σήμερα ὁ Πατριάρχης  τῆς Κωνσταντινουπόλεως! Ἡ σεπτὴ αὐτὴ  κορυφή προκάθεται συνοδικὰ στὴν ὃλη δικαιοδοσία ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν Ἀδριατικὴ θάλασσα καὶ φθάνει πέραν τοῦ Εὒξεινου Πόντου καὶ τῆς Ἀνατολῆς . Ἀπὸ τὸ 1850 μέχρι τὸ 1923 ἠ διακονία τοῦ Ἀθηνῶν ἦταν αὐστηρὰ καθορισμένη. Ὃμως μετὰ τὸ 1923 ἄρχισε ἡ παρέκκληση τῆς προεδρικῆς λειτουργίας καὶ μετὰ τὸ 1967  μεταλάχθηκε καὶ ἡ  ἀνώτατη Ἀρχὴ τῆς Αὐτοκεφάλου Διοικήσεως,  ἡ Σύνοδος, μεταβλήθηκε σὲ   οὐρὰ τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ μανδύα!  Μάλιστα ἕνα κόμμα ἐξουσίας, σὲ μιὰ νύκτα τοῦ 1983, γιὰ νὰ φημώσει καὶ «αἰχμαλωτήσει» τὴν Ἱεραρχία, ψήφισε στὴ  Βουλὴ τὴν παράγραφο §8 στὸ ἄρθρο 34 τοῦ  ἰσχύοντος Χάρτη(Ν.590/ 1977), ὡς προληπτικὸ μέτρο ἐλέγχου τῶν ἀντιδράσεών της!  Κατὰ τὴν παράγραφο αὐτὴ ὁ ἀρχιεπίσκοπος μὲ τοὺς περὶ αὐτόν, μεταβάλλονται σὲ ἔκτακτους ἱεροδίκεςκαὶἀπέκτησε «Δαμόκλειο σπάθη» μὲ «νομοθετικὴ ρύθμιση» προκειμένου νὰ  ἀπειλοῦνται ὅσοι διαφωνοῦν ἤ ἐλέγχουν τὰ «πεπραγμένα» του. Ἒτσι  συντελέσθηκε στὴ Κεφαλλονιά τὸ πρῶτο  κανονικό  ἔγκλημα ἐκπτώσεως ἀρχιερέως, ἀντίστοιχο μὲ τὸ νομικὸ τερατούργημα τοῦ δικτατορικοῦ νόμου 214/1967 περὶ τῆς «Ἒξωθεν καλῆς μαρτυρίας» γιὰ νὰ κενωθοῦν θρόνοι καὶ νὰ πληρωθοῦν ἀπὸ ἡμέτερους!  Τὸ ἴδιο πολιτικὸ «κίνημα» ἐπιχείρησε  τὴ ληστρικὴ ὑφαρπαγὴ τῆς «μοναστηριακῆς περιουσίας»μὲ τὸ νόμο 1700/ 1987, δῆθεν ὑπέρ τῶν ἀκτημόνων. Ὅμως, ἡ ἀπειλὴ  αὐτὴ  ἄδοξα ὑποχώρησε  πρὶν  αὐτὸς ὁ νόμος καταπέσει στὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο

Τέταρτος ὑπονομευτὴς τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι ἡ πλανεμένη σκέψη ὃτι εἶναι πρωτογενὴς αὐτοδύναμος θεσμὸς ἡ αὐτοκεφαλία,  ἐνῶ λειτουργεῖ μὲ δοτὴ ἀπόφανση καὶ ὃρους τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ μέσα στὴν κανονικὴ καὶ πατροπαράδοτη δικαιοδοσία της. Ἠ ἐπικαλούμενη «ἀποστολικότητα» τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ κάποιων μητροπόλεών του ἦταν τόσο ἂγνωστη στὶς γενεὲς τῶν  προαπελθόντων  ἀρχιερέων ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε ἐπισημανθεῖ μέχρι τὰ τέλη τοῦ 20ου αἰώνα. Στὴν  Ἑλλάδα δὲν ὑπάρχουν ναοὶ ἀποκλειστικὰ ἀφιερωμένοι μόνον στὸν «ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν» Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν! Καὶ ὐπάρχουν πλήθη Βυζαντινῶν καὶ Μεταβυζαντινῶν καὶ νεότερων ναῶν ἀφιερωμένων στοὺς Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο καὶ στοὺς 12 Ἀποστόλους κατὰ τὴν ὀρθόδοξη λατρευτικὴ παράδοση. Ἡ ἐπινόηση ἀποστολικοῦ ἀρχέτυπου ἒγινε γιὰ τὴν ἐκκλησιολογικὴ ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὴν ὂντως ἀποστολικὴ Πηγή τῆς Εὐσεβείας μας τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Καὶ ἀπ' ὃτι γνωρίζω  εἶναι εὐεσιτεχνία κενόδοξων κεφαλῶν ποὺ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν τὶς πραγματικὲς ἀποστολικὲς ρίζες μας γιὰ νὰ ἐξάρουν τὴ δοτὴ  «αὐτοκεφαλία» τους. 

Πέμπτος ὑπονομευτὴς τῆς αὐτοκεφαλίαςεἶναι ὁ ὑπερβολικὸς ἀριθμὸς Καταστατικῶν Χαρτῶν ἀπὸ κάθε ἂλλη ὀρθόδοξη τοπικὴ Ἐξκκλησία. Ὁ σύγχρονος Καταστατικὸς  μὲ τὶς  ἐμβόλιμες προσθῆκες διατάξεων ρυθμίζει τὶς σχέσεις τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴ  Πολιτεία. Ὃμως οἱ Καταστατικοὶ αὐτοὶ προστατεύουν μόνον τὰ δίκαια ἀρχιερέων καὶτῶν ὑποψηφίων πρὸς ἀρχιερατεία,ἐνῶἀγνοοῦν τὰ κανονικὰ δικαιώματα  τοῦ πληρώματος,  ποὺ ἀποτελει τὸ κυρίαρχοδυναμικὸ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.Ἒτσι ὁ λαὸς δὲν ἐκλέγει τοὺς «ἐντειλάμενους εὔχεσθαι ὑπὲρ αὐτοῦ», οὔτε καὶ τὰ  αἰρετὰ  τὰ μέλη γιὰ τὴ διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν τῶν ναῶν κ.τ.λ, κ.τ.λ. Πολλὰ ἀντικανονικὰ θὰ εἷχαν ἀποφευχθεῖ. ἄν λειτουργοῦσε ὁ θεσμὸς τῶν Κληρικολαϊκῶν Συνελεύσεων. Ἡ δυσλειτουργία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας φαίνεται στὴ πράξη ἀπὸ ἕνα ἐπαναλαμβανόμενο γεγονός: Ὃταν ἡ Πολιτεία κτυπᾶ μὲ τὶς ἀποφάσεις της τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ γενικὰ ἀπειλεῖ  τὴν Ἐκκλησία, ἡ διοικοῦσα  Ἱεραρχία καταφεύγει στὴν ἀπειλὴ νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τὴν ἂρση τῆς χορηγηθείσης  αὐτοκεφαλίας!  Ὅταν πάλι τὸ Πατριαρχεῖο ἀπαιτεῖ τὸ πλήρη σεβασμὸ τῶν ἱερῶν συμφωνιῶν ἐκχορήσεως τοῦ Αὐτοκεφάλου καὶ τὶς Ἐπιτροπικῆς διοικήσεως τῶν ἐν Ἑλλάδι ἐπαρχιῶν τοῦ Θρόνου καὶ θέλει νὰ ἐπιλέγει τοὺς ἱεράρχες τοῦ Θρόνου του  καὶ  νὰ μὴ φαλκιδεύεται «τὸ Δίκαιον τῶν Χειροτονιῶν» του,  τότε οἱ Ἡρακλεῖς τῆς «κακοκέφαλης» αὐτοκεφαλίας  ὀχυρώνονται πίσω ἀπὸ τὴ νομικὴ διατύπωση τῶν συντακτῶν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη!  Τραγελαφικὴ ἑλλαδικὴ ἀσυνέπεια ἐγγύζουσα τὰ ὅρια τῆς παραφροσύνης.

Ἓκτοςὑπονομευτὴς τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι ὁ φατριαστικὸς τρόπος προετοιμασίας μιᾶς ἐκλογῆς μὲ ἐπίφαση συνοδικότητας. Κραυγαλέες εἶναι οἰ συναλλαγὲς, ποὺ ὃπως γράφει ἱερὸς κανόνας τῆς Συνόδου τῆς Καρθαγένης«εὐτελίζουν» τὴν ἀρχιερωσύνη. Αὐτὴ ἡ  κατάσταση  παίρνει τεράστια πλέον ἒκταση ἀπὸ τὰ ἡλεκτρονικὰ «χωνιά» τῶν ἡμερῶν μας ποὺ ἐκθέτουν τοὺς ἐκλέκτορες. Πλανᾶται ἡ φήμη κάποιας μεσαιωνικῆς διαδικασίας.  Ὁ ὑποψήφιος  ἱππότης ἤ φεουδάρχηςκατὰ τὴν ἀνάληψη τοῦ ἀξιώματός του πρόσφερε στὸν αύτοκράτορα τὸ  γνωστὸ ὡς Coronarium (ἐπὶ τῆ στέψει) φιλοδώρημα ποὺ λέγεται πὼς ἦταν ὑλικὸ ποσὸ μαζὶ μὲ τὴν  ἰσόβια ὑποτέλεια! Τὰ ἲδια φημολογοῦνται  κάθε φορά ποὺ κλονοποιοῦνται πρόσωπατοῦ περιβάλλοντος τοῦ προεδρεύοντος ἀρχιερέως καὶ περιφρονοῦνται ἀξιοσέβαστοι  καὶ πολυτάλαντοι κληρικοὶ, ποὺ  ἀπεχθάνονται τὴν τὴν εὐτελὴ  κολακεία καὶ κάθε μορφῆς  σιμωνία γιατὶκήδονται τῆς ἀρχιερωσύνης τιμῆς. Ἡ κλονοποίηση προσώπων δὲν συντελεῖ στὴν ἐξυγίανση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐπιταχύνει τὴ σήψη. Τὸ σημερινό σύστημα ἐκλογῆς ἔχει μέγιστη εὐθύνη γιὰ τὴν ἀνάδειξη τῶν ἐπιτηδείων στὶς ἀναρρήσεις καὶ στοὺς τυχοδιωκτισμούς. Ἐλάχιστες φορὲς καὶ μάλιστα  κάτω ἀπὸ πίεση σκανδάλων ἐκλέγονται ἀξιόλογοι κληρικοὶ, ὃπως π.χ. στὴν περίπτωση  ἐκλογῆς στὴ Δράμα τοῦ Διονυσίου Κυράτσου καὶ στὴ Πρέβεζα τοῦ Μελετίου Καλαμαρά, γιὰ νὰ καλύψουν  πεπραγμένα «ἀνεπίσκοπων ἐπισκοπων» γιὰ νὰ μετριαστοῦν οἱ κραδασμοὶστὴΣυνείδηση τῆς Ἐκκλησίας! Μιὰ σοφὴ Νεαρὰ τοῦ Ἰουστινιανοῦ, ἡ  137 (κεφ.2-3), ὑποδεικνύει  τὸν ἀρχαῖο τρόπο ἐκλογῆς: «Ὅταν εἶναι ἀνάγκη νὰ χειροτονηθεῖ ἕνας ἐπίσκοπος, συγκεντρώνονται οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ πρώτοι τῆς πόλεως λαϊκοὶ στὴν ὁποία ἡ Ἐπισκοπὴ εἶναι κενὴ καὶ μέσα σὲ ἱεροτελεστία, ὅπου στὸ κέντρο ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κάθε ἕνας ὁρκίζεται ἔγγραφα νὰ ψηφίσει τρία γνωστὰ πρόσωπα μὲ τὰ ὁποία δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση συναλλαγῆς(δόσεως), οὔτε ὑποσχέσεως, οὔτε φιλίας ἤ ἄλλης χάριτος καὶ σχέσεως καὶ πὼς ξέρει καλὰ τὴν ὀρθοδοξία τῆς πίστεώς του καὶ τὴ σεμνότητα τοῦ βίου του, ἀλλὰ εἶναι πέραν τῶν 30 ἐτῶν καὶ εἶναι πραγματικὰ ἄγαμος καὶ χωρὶς οἰκογενειακὲς ἤ ἄλλες ἀφανεῖς ὑποχρεώσεις κ.λπ. γιὰ νὰ ἐπιλέγουν οἱ χειροτονοῦντες τὸν ἄριστο καὶ νὰ ἔχουν καὶ αὐτοὶ γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τὸ κρίμα τοῦ χειροτονοῦντος».

Ἒβδομος  ὑπονομευτὴς τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι ἡ νομικίστικη εἰσβολὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ πλήθους τῶν κανονιστικῶν καὶ λοιπῶν διατάξεων. Εἶναι νοοτροπία συγγενὴς μὲ τὴ Φαρμακίδεια «Σχολῆ» ποὺ φθάνει τώρα στὸ κατάντημα νὰ ἀμφισβητεῖ καὶ αὐτὲς τὶς βασικὲς πρωτογενεῖς πηγὲς τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τὸ θησαυρὸ τῶν διαχρονικῶν ἀποφάσεων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡσὰν ἡ ζωή της στὴν Ἑλλάδα νὰ ἂρχισε καὶ νὰ πορεύεται ὑπὸ τὴν σκιὰ και μόνον τῶν ἐπάλληλων Καταστατικῶν Χαρτῶν! Μὲ νομικίστικους λογισμοὺς  δὲν ἑρμηνεύονται τὰ ἱερὰ κείμενα ὃπως καὶ τὰ κανονικὰ ζητήματα δὲν λύονται μὲ πλειοψηφίες, ἀλλὰ μὲ τὴν  ἀταλάντευτη δικαιοκρισία τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἡ διατυπωθεῖσα τὸ 1924 βούληση τοῦ πατριάρχου Γρηγορίου Ζ΄ ὑποστηριζόμενη ἀπὸ τὴ  συνοδικὴ «διαγνώμη» τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τουτῶν Νεοχωριτῶν ἀρχιερέων εἶναι ἀποθησαυρισμένη στὴ μνήμη τῆς Ἱστορίας καὶ ἀναμένει τὴν Ἁγία Ὣρα ποὺ τὸ Πατριαρχεῖο θὰ τὴν ζωοποιήσει ὁταν θελήσει νὰ ἀναδιοργανώσει ὁλες τὶς ἐπαρχίες του στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἑλλάδα. 

Ὂγδοος  ὑπονομευτὴς  τῆς αὐτοκεφαλίας εἷναι ἡ διάχυτη ἐντύπωση ὅτι ἐνδημοῦν στὶς τάξεις τοῦ κλήρου οἱ  «τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι»(Ρωμ.α΄27). Καὶ  ὁΜέγας Βασίλειος ἐπεσήμανε τὸ φαινόμενο:  «Πολλοὶ γὰρ προσέρχονται τῶ ἐναρέτῳ βίῳ, ὁλιγοι δὲ τὸν ζυγὸν αὐτοῦ καταδέχονται»(Μ.Βασίλειος Ρ.G.31.645C). Τὸ «φιλάδελφο» τῶν ἀρχιερέων καλλιεργεῖ τὴν κανονικὴ ἀφασία  γιὰφιλικὰ πρόσωπα παρ' ὃτι ἐξέθεσαν ἑαυτοὺς χωρὶς συστολὴ γιὰ τὸ ἱερὸ ἀξίωμά τους «ἐπὶ τὸν φιλόσαρκον καὶ ἠδονικὸν βίον». Πολλὲς φορὲς καὶ πρόσφατα ἡ Διοικοῦσα Σύνοδος περίμενε νὰ τελεσιδικήσει μιὰ ἐφάμαρτη ὑπόθεση  στην  κοσμικὴ δικαιοσύνη γιὰ νὰ ἐξαναγκαστεῖ νὰ ἐφαρμόσει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες! Ἡ  στρουθοκαμηλικὴ συγκάλειψή μέσα στὸ ἕλος τῶν συνοδικῶν ἀρχείων, δίδει μόνον τὴν εὐκαιρία σὲ ἐπίορκους κληρικοὺς νὰ τὰ ἐμπορεύονται πρὸς κέρδιση τῆς ἐμπιστοσύνης ἀντιπάλων πρὸς ἰδίαν χρήση καὶ  προαγωγή. Ἡ συναξαριστικὴ παράδοση διηγεῖται ὅτι: « Ὁ ἅγιος Λέων, ὁ μεγάλος Ρωμαῖος ἐπίσκοπος (+460), ὀλίγο πρὸ τῆς ἐκδημίας του,  παρέμεινε κοντὰ στὸν τάφο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἐπὶ 40 ἡμέρες νηστεύων καὶ προσευχόμενος καὶ τὸν παρεκάλει νὰ μεσολαβήσει στὸν Ἅγιον Θεὸν γιὰ νὰ τοῦ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες. Τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς παραμονῆς του ἐκεῖ ἐμφανίζεται ἐνώπιόν του ὁ 'Απόστολος καὶ τοῦ λέγει: Παρεκάλεσα τὸν Κύριον πολὺ γιὰ ἐσένα νὰ σοῦ συγχωρηθοῦν ὅλες οἱ ἁμαρτίες, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς χειροτονίες σου. Καὶ αὐτὸ γιατὶ δὲν ἄκουσε τὶς παρακλήσεις μου γι’  αὐτὲς!  Μοῦ εἶπε νὰ σοῦ πῶ·:«Ἐὰν καλῶς ἐχειροτόνησες ἤ κακῶς κάποιους, ἔχεις νὰ δώσεις λόγο γι' αὐτὲς  προσωπικὰ στὸν Ἴδιο»! 

Στὸν Β΄τόμο τοῦ Συνοδικοῦ μου (σελ. 144-145) δημοσίευσα  τὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς τοῦ  Θεόκλητου Φαρμακίδης (+1860), ὅταν πληροφορήθηκε ἐπίσημα πὼς τὰ ἐπιχειρήματά του κατὰ τοῦ Πατριαρχείου τὰ χρησιμοποίησαν οἱ Βούλγαροι γιὰ νὰ ἀποσκιρτήσουν ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τότε ὑπέστη  συμφόρηση καὶ μέσα στὴ δοκιμασία του τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς ἐκπνοῆς του ἔβγαλε μιὰ βαθειὰ τραγικὴ κραυγὴ ποὺ τρόμαξε τοὺς παριστάμενους: «Ἥμαρτον γιὰ τὸ κακό ποὺ ἔπραξα στὴν Ἐκκλησία μας»! Τὸ ἴδιο σχεδὸν ἐπαναλήφθηκε δυὸ φορὲς τὰ τελευταία χρόνια. Τὸ 1969 ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας ὁ Κίτρους Βαρνάβας δήλωσε ἐκ μέρους τῶν ἀρχιερέων τῶν πατριαρχικῶν ἐπαρχιῶν τῆς Βορείου Ἑλλάδος πὼς θὰ ἀποσυνδεθοῦν ἀπὸ τὴν Αὐτοκέφαλη Διοίκηση καὶ: «πὼς θὰ μνημονεύουν πλέον μόνον τὸν Πατριάρχη καὶ θὰ παύσουν τὸ μνημόσυνο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὡς σχισματικῆς, ἄν ἐπιμένει στὴ βλασφημία χωρισμοῦ τῶν ἱερῶν κανόνων»! Τὸ 1987 πάλι ὅταν ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία ὑφίστατο τὴ πίεση ἀρπαγῆς καὶ πάλι τῶν ὑπολειμμάτων τῆς περιουσίας της μὲ τὸν νόμο 1700/1987 δήλωσε: «πὼς ἄν ἡ Πολιτεία θελήσει βίαια νὰ τὸν ἐφαρμόσει θὰ ζητήση ἄρση τοῦ Αὐτοκεφάλου της καὶ ἐπάνοδο στὴ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου, ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ ὡς διεθνὴς ἱερὸ θεσμὸ νὰ ἀπειλήσει »!

Ἄραγε πότε θὰ ἔλθει ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ ξανακουσθεῖ αὐτὴ τὴ κραυγὴ μετανοίας τοῦ Θεόκλητου Φαρμακίδη ἀπὸ ὅσους κακοποιοῦν καὶ σήμερα τὸ Ἑλλαδικὸ Αὐτοκέφαλο καὶ θὰ ζητήσουν τὴν ἄρση του, γιὰ νὰ ἐνωθεῖ πάλι ἡ μία Ἐκκλησία μέσα στὴν ἑνωμένη Εὐρώπη γιὰ νὰ δώσουν  «ὁμοθυμαδῶν»  τὴν κοινὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας ;

  Α.Π.