Σχόλιο γιὰ τὴ ποιότητα του ελλαδικού αντιρρητισμού.  

Προς «Κυκλευτάς και τοις αγγέλοις τη πομπή αυτών»

 

Του θεολόγου Αριστείδη Πανώτη,

085

               Η λαϊκή σοφία προειδοποιεί ότι:  «Λαγός την φτέρη έσειε, κακό  του κεφαλιού του έκανε»!  Από καιρό διαπιστώνω την νοθεία του ενταύθα εκκλησιαστικού φρονήματος και  αισθάνομαι ως το ελάχιστο μέλος της Εκκλησίας το χρέος να επισημάνω την προπέτεια όσων κακοποιούν ιστορικές αλήθειες  επειδή νομίζουν ότι είναι οι μοναδικοί τοποτηρητές της «συμφωνίας των Πατέρων».

Κοντά σ΄αυτούς ασχημονούν καικάποιοι άλλοι που ανδρώθηκαν σε οργανωσιακά οικοτροφεία με την καθοδήγηση μαινόμενων ως Αίάντων ιεροκηρύκων. Όλοι αυτοί είτε ως νέοι, είτε ως μεσήλικες, είτε τώρα και ως γέροντες ξεπετάγονται μέσα από τα διάφορα «χωνιά» των ιστότοπων σαν τοξικά μανιτάρια που αυγαταίνουν στην εκάστοτε κοπριά της εκκλησιαστικής κακοδαιμονίας για ναπροωθήσουνστον ελλαδικό χώρο με αναίδεια και θρασύτητα το σύνδρομο της Διαστάσεως μεταξύ των χριστιανών, Η «ευσεβής» επιθετικότητα των νέων Κανονολατρών αποσκοπεί να δυσφημεί στις ημέρες μας την από αιώνων πάγια γραμμή της Εκκλησίας μας για την συναγωγή των εν Τριάδι βαπτισμένων και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη στοΙερό Θεσμό του Γένους και σε αξιώματα και σε πρόσωπα. 

Ένας Κανονολόγος του περασμένου αιώνος, που τιμήθηκε από ην Εκκλησία ως «πρώτος τη τάξει» ιεράρχης, ο Καισαρείας Καλλίνικος Δεληκάνης,  ο οποίος σπούδασε στα νιάτα του ως λατίνος ιερέας το Κανονικό Δίκαιο της Ανατολικής Εκκλησίας σε περίφημες Σχολές της Ρώμης προσήλθε στην Ορθοδοξία σε εποχή σειράς αυστηρών Οικουμενικών Πατριαρχών χωρίς να αναχειροτονηθεί. Τότε, καθώς και σε άλλες περιπτώσεις η Εκκλησία μας σεβομένη το ανεξάλειπτο του μυστηρίου της Ιερωσύνης δεν διέπραξε αυτό που συνέβη πρόσφατα με την «αναχειροτονία»  προσελθόντος στην Ορθοδοξία Κόπτη ιερέα, κάτι που έχει θλιβερότατο αντίκτυπο στις σχέσεις της Ορθοδοξίας και ειδικά του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας με την μαρτυρική Κοπτική Εκκλησίας. Έτσι ηενταύθα  Διοικούσα Εκκλησία εξ αιτίας της απερισκεψίας αυτή θα πρέπει πλέον να σκέπτεται σοβαρά την συνάντηση με τον νέο εξαίρετο Κοπτορθόδοξο πατριάρχη Μακ. Θεόδωρο Β΄, ο οποίος είναι ο πλησιέστερος από οποιαδήποτε άλλο Πατριάρχη  της Ανατολής στην Εκκλησία μας όπως απέδειξαν οι θέσεις περί των Κοπτώντόσον του Αγίου Νεκταρίου, όσον και του σπουδαίου παλαιού κανονολόγου  πρ. Νευροκοπίου Γεωργίου Ππαγεωργιάδη ο οποίος επί Αλεξανδρείας Χριστοφόρου διεξήγαγε τις συνομιλίες με τούς Κόπτες αρχιερείς και διαπίστωσε πώς δεν έχουν πλέον Μονοφυσιτικές πεποιθήσεις ούτε θεωρούν εμπόδιο για την ενότητά τους με τούς Ορθοδόξους ιστορικά πρόσωπα που άλλοτε ανεμείχθηκαν στην διάσταση στην Νειλόχωρα των χριστιανών της Αλεξάνδρειας με τούς ιθαγενείς των μονών της ερήμου. Είναι λυπηρό σήμερα να αμφισβητούνται τα θετικά συμπεράσματα από τους πρόσφατους Διαλόγου που παρουσίασε στη Ιερά Σύνοδο των Αθηνών ο μακαριστός Νικοπόλεως Μελέτιος, που έφυγε με πικρία για την απαξίωση που εκδήλωσε η βραδύνοια όσων δέχονται  παρακελεύσεις «γεροντάδων»προσκολλημένων στην παρελθοντολογίας !

       Ο αοίδιμος λοιπόν Καισαρείας Καλλίνικος, που ήταν βαθύτατος γνώστης και μύστης των Ιερών Κανόνων υποστήριζε ότι:  «όποια θέση θέλω να υποστηρίξω συμφωνούν  και οι ιεροί Κανόνες»!  Και αυτό γιατί υπάρχουν τόσοι κανονισμένοι και αντιφατικοί κανόνες, ειδικά στη συλλογή του λεγόμενου «Πηδάλιο», όπου για κάθε εκκλησιαστικό  ζήτημα βρίσκονται εύκολα τα αντίθετα κανονικά παραγγέλματα! Την αντιφατικότητα αυτή του Κανονικού Δικαίου μας διεπίστωσαν πολλοί ειδικοί θεολόγοι του 19ου και 20ου αιώνα  και γι΄ αυτό προτάθηκε προς μελέτη το  θέμα της «Κωδικοποιήσεως των Ιερών Κανόνων»  στο Α΄ Συνέδριο  της Ορθοδόξου Θεολογίας  στη Αθήνα 20/11 μέχρι 4/12  του  1936. Γι΄ αυτό και το θέμα αυτό αποφασίστηκε Α΄ Πανορθόδοξο Διάσκεψη της  Ρόδου που έγινε από τις 24/9 μέχρι 1/10 του 1961 να εξεταστεί ως πρώτο Διοικητικό ζήτημα της Εκκλησίας από την μελλούσα να συνέλθει Προσύνοδο των Ορθοδόξων. Επομένως, μόνον κακόπιστα μυαλά μπορούν να εμπλέκουν το θέμα της διδακτορικής διατριβής του Πατριάρχη μας με πρόθεση καταργήσεως των υπαρχόντων κανόνων  για την «συμπροσευχή».  Τέτοιας ποιότητος «θεολόγοι» και κληρικοί είναι οι δυσφημούντες τον Πατριάρχη μας. 

  2.  Και βέβαια γνωρίζω τις διάφορες θέσεις και απόψεις που διατυπώνονται. Μάλιστα πρόσφατο δημοσίευμα, που στηρίζεται στην «κανονική αυστηρότητα» (summumjus-rigueur), δημιουργεί την εντύπωση πως ο συντάκτης του δεν πληροφορήθηκε ποτέ ότι όταν μεταβάλλονται οι συνθήκες που υπαγόρευσαν την έκδοση ενός κανονικού ορισμού στην Εκκλησία, που πάντα επιστατεί ο Παράκλητος,  ακολουθεί τον ορισμό του  Παύλου ότι : «ἐξ ανάγκης και μετάθεση νόμου γίνεται» (Εβρ. ζ΄12). Είναι γνωστό ότι κοντά στην «Ακρίβεια» προς συντήρηση της ενότητος υπάρχει και η λογική παρέκκλιση της «Οικονομίας», που δεν θίγει το δόγμα, ούτε και ακυρώνει το βασικό πνεύμα του κανόνα. Επομένως, εξ αιτίας της αλλαγής των αρχικών  συνθηκών, κατά τις οποίες τέθηκε ένας κανόνας, αυτός μπορεί  να ερμηνευθεί διαφορετικά για να ανασταλεί  κάθε τι που εμποδίζει  την πορεία προς  σωτηρία των ψυχών. Και γι' αυτό ο Μέγας Βασιλείος συμβούλευσε την «χρονικώτερη συνδιαγωγή και την αφιλονεικότερη συγγυμνασία» από όσους  αποδέχονταν την Τριαδική βάση της Θεότητος κατά τα συμφωνηθέντα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο,  όταν προέκυψε η διαφωνία μεταξύ των «Ομουσιανών» και «Ομοιουσιανών». Ως γνωστόν στα χρόνια του Μ.Βασιλείου η λέξη αίρεση αποδιδόταν κυρίως σε ετερόθρησκους και αλλοτριωμένους από αντιτριαδικές αντιλήψεις και οι διαφωνούντες στη θεολογική  «ορολογία» καλούνται να συμφωνήσουν με την «συγγυμνασία». Την θέση αυτή αποδέχονται σήμερα και όσοι «συμπροσεύχονται», αλλά και οι Οικουμενικοί Οργανισμοί όπως το Π.Σ.Ε., Ε.Σ.Ε  κ.τ.λ.  Εξ αυτού και  οι σημερινοί αντιτριαδικοί, Χιλιαστές, Κουάκεροι, Μενονίτες, Στρατός Σωτηρίας, Χρ. Επιστήμη κτλ. εφ' όσον  δεν συμμετέχουν δια της ίδιας Ομολογίας τους στην Θεία ζωή της Αγίας Τριάδος αποκλείονται από τις συμπροσευχές!

  Στον  πανίερο τόπο  της Αναστάσεως του Κυρίου, που περιγράφει τόσο ζωντανά ο Κωνσταντίνος  Οικονόμος ο εξ Οικονόμων, οι προσευχές παρ'ότι γίνονται κατά «την ιδία τάξη σε ίδιους τόπους» έχουν χαρακτήρα κοινής προσευχής γιατί όλοι οι συγκεντρωμένοι είναι ενωμένοι «εν Χριστώ» με την πίστη στην Αγία Τριάδα ως τέκνα του «Αυτού Πατρός» και βαπτισμένοι κατά τις ίδιες παραδόσεις εκάστου στη Χάρη του «Αγίου Πνεύματος» . Γι' αυτό  ο ιερός  Χρυσόστομος διακηρύττει πως: «ο Αυτός Χριστός καταγγέλλεται»! Αυτή είναι η Πατερική Διαγνώμη που ακυρώνει κάθε  ιδιωτική γνώμη παλαιότερου ή νεότερου εκκλησιαστικού προσώπου. Προ πάντων δεν ακυρώνεται από σοφιστικά γυμνάσματα των «Θολολογούντων» που υποτιμούν τα ιστορικά πεπραγμένα της Εκκλησίας και την διαχρονική τακτική της, και που σήμερα επιχειρούν να τα δυσφημίσουν με διαβολικό ζήλο στην Συνείδηση της Εκκλησίας, προς αυτοδικαίωση και κατίσχυση των πλανών τους!

  3.  Ως στενότατος αδελφικός φίλος, με αποδείξεις που γνωρίζουν αρκετοί, του Ετεοκλή Θεοδωρόπουλου, του μετά π. Επιφανίου, θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ για την πνευματική τυμβωρυχία που επιχειρείται σε βάρος του από σκυλευτές της έντιμης και αδέκαστης παρουσίας του.  Ο  π. Επιφάνιος ήξερε γράμματα και Θεολογία, αλλά είχε αδυναμία στην αντιδραστική Απολογητική, στην αντιρρητική Θεολογία και πολλές φορές, καλή πίστει, το πνεύμα του παρωξύνετο στα άκρα της αντιδικίας. Όταν έγραψε την γνωστή επιστολή προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα για να καλύψει  την αυτόβουλη  «ακοινωνησία» του Φλωρίνηςκαι του Ελευθερουπόλεως, που θα είχε συνέπειες γιατί έθιγαν τα πνευματικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριάρχη στις «Νέες Χώρες»,  τότε ο π. Επιφάνιος μετέγνωσε. Συνέβη όμως και με  αυτόν ότι μου είχε συμβεί και με τον μακαρίτη φίλο μου  Φώτη τον Κόντογλου. Μαζί μου συμφωνούσε και όταν με διαδεχόταν κάποιος ζηλωτής συμφωνούσε και μαζί του!  Δεν θέλω να αναμνηστώ την ευθύνη του π. Επιφανίου στη μάχη για το  «Μεταθετό» που ήταν τότε ο θεωρητικός στρατηγός της. Η κατάχρηση του «Μεταθετού» από ιεράρχες που επιδίωκαν να αναβαθμιστούν προσβλέποντας συνήθως στον θρόνο του Αθηνών ή και σε προσωπική δύναμη στην Ιεραρχία δεν έπρεπε να ακυρώσει  την ασφαλιστική δικλίδα της Οικονομίας που εκ παραδόσεως αιτιολογημένα τηρούσε η Εκκλησία για άξιους ή εκτεθειμένους στην περιοχή τους ιεράρχες. Η μονομερής  παρέμβασή του π. Επιφανίου, χωρίς βέβαια να το επιδιώξει ο ίδιος,  εξώθησε την ιερόσυλη θρασύτητα Καντιωτικών και αδέσποτων Παλαιοημερολογιτών για να εισβάλλουν με βαρβαρότητα και στο Ιερό Βήμα ακόμη για να διακόψουν τις χειροτονίες των νέων επισκόπων! Αυτού του γεγονότος έχω προσωπική πείρα! Τότε στην ανάπτυξη της θεωρίας της επιθετικότητας των αρχαίων Αλεξανδρινών Παραβολλάνωνήταν βασικός θεωρητικός πρόσωπο που κατά καιρούς και τόπους πρόσφερε μέχρι τις ημέρες μας πολύ ταραχή στην Εκκλησίας μας (Βλέπε Θ.Η.Ε. τ. Α΄ σελ. 582-586).  Τα τότε θλιβερά γεγονότα ήλθαν στη μνήμη μου όταν κάποιος  κληρικός  μνημόνευσε ως δήθεν έγκυρες συνοδικές αποφάσεις περί βαπτίσματος κάποια γεγονότα που συνέβησαν το 1755 και αισθάνομαι το χρέος να του υπενθυμίσω με ποιούς  τραμπουκισμούς βγήκαν αυτές οι «αποφάσεις»! Το 1753  ένας αλιτήριος καλόγερος, ο Αυξέντιος από το Κατιρλί, κάτι σαν του σημερινούς Ψευτοζηλωτές, είχε φανατίσει με ψεύδη κάποιους πιστούς και ζητούσε να επιβάλει οχλοκρατικά στον  πατριάρχη Παΐσιο Β΄ και στους συνοδικούς την ακυρότητα του βαπτίσματος των Αρμενίων. Εισέβαλε λοιπόν στο Φανάρι και ξυλοκόπησε τον Πατριάρχη και τους συνοδικούς, βίαια απαιτώντας την άνοδο στο Θρόνο για δεύτερη φορά  του φίλου του πρώην Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Ε΄! Υπό αυτές λοιπόν τις συνθήκες  βγήκε η γνωστή συνοδική απόφαση του 1755 ( Βλέπε: Κομνηνού Υψηλάντη. Τα Μετά την Άλωσιν. Κων/πολη 1870 σελ. 369-370). Αυτού του ιερόσυλου μοναχού πρόσφατα πέρασε καὶ Ασματικὴ Ακολουθία από την Ελλαδική Σύνοδο για να επιβεβαιωθεί η ιστορική ανεπάρκεια και ανευθυνότητα των αρμοδίων οργάνων της. Ασφαλώς δεν θα πρέπει να παραβλέπεται  και το κλίμα δυσαρέσκειας που επικρατούσε την ίδια περίοδο στο Φανάρι εναντίον της Ρώμης για την παρέμβασή της στην διαδοχή του Αντιοχειανού Θρόνου  με τον διορισμό του Κύριλλου Τάντα, ως  πρώτου  Μελχίτη πατριάρχη! Γι' αυτό και σιωπηρά  επεκτάθηκε το ακάνονο αυτό κείμενο και στούς ΡΚαθολικούς προς πρόληψη του διχασμού του ορθοδόξου ποιμνίου του Πατριαρχείου Αντιοχείας. 

Επομένως, αφήστε τον μακαριστό π. Επιφάνιο να αναπαύεται στις προσευχές των ενάρετων πατέρων του Κοινοβίου της Κεχαριτωμένης,  γιατί αυτό είναι τελικά το σπουδαιότερο έργο που πρόσφερε στην Εκκλησία πριν κατηγορηθεί, και αυτός, ως πρόδρομος του Βαρλαμισμού για το  σπουδαίο μεταφραστικό και λοιπό έργο του.

4. Τώρα θα έλθουμε στην πλέον καταταλαιπωρημένη εν Αγίοις προσωπικότητα - μόνον εν Ελλάδι - την τελευταία πεντηκονταετία, του μητροπολίτη  Εφέσου  Μάρκου του Ευγενικού. Η ανύψωση της Εκκλησίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως σε ισοδύναμη αποστολική Καθέδρα με την Προκαθημένη της Αγάπης Παλαιά Ρώμη είχε ως συνέπεια τη συχνή διατάραξη της ειρηνικής κοινωνίας μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης Καθέδρας της τότε Μίας Εκκλησίας του Χριστού.  Μάλιστα, μεταξύ των ετών 337 έως το 843,  διακόπηκαν οι σχέσεις  τους επί 217 χρόνια. Κατά τα γεγονότα της παρεμβάσεως του πάπα Νικολάου Α΄ στα της χειροτονίας του ιερού Φωτίου συνέβη ό,τι και στις οικογένειες όταν δύο αδέλφια διαπληκτίζονται  για τη μοιρασιά  κοινής κληρονομίας. Τότε,  ανταλλάσσονται εκατέρωθεν οι χειρότερες ύβρεις, που τώρα είναι οι διαφορές στη πίστη, στη διοίκηση και στη λατρεία και που κλήθηκαν πλέον αιρέσεις. Όμως οι περισσότερες από αυτές τις «αιρέσεις»  προϋπάρχουν από αιώνες, χωρίς ποτέ να διαταραχθεί η ενότητα της Μίας Εκκλησίας, όπως ήταν το Πρωτείο του επισκόπου Ρώμης «κατά το θείο Δίκαιο» γνωστό από το 220 επί Ρώμης Καλλίστου Α΄!   Όμως από το 1054, που σκληρύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των δύο πρώτων καθεδρών, οι μετά ταύτα αδέξιοι χειρισμοί των επάλληλων Διαλόγων αντί να ενώσουν μεγέθυναν το χάσμα μέσα στην Μία Εκκλησία. Ποτέ στα επίσημα Συμβολικά κείμενα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ( Βλέπε ογκώδη τόμο Ακαδημαϊκου Ιωάννη Καρμίρη) ή σε Εγκυκλίους των Πατριαρχείων ή Πανορθόδοξες αποφάσεις δεν αμφισβήτησαν ή διερωτήθηκαν άν υφίσταται η Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης. Δυστυχώς τείνει να γίνει στη Ελλάδα πιστευτό ένα φαιδρό «καλαμπόυρι» που πέταξε κάποτε ένας αρχιεπίσκοπος για να δικαιολογήσει την αμηχανία και την άγνοιά του σε κάποια θεολογική συζήτηση και τώρα το επαναλαμβάνουν διάφοροι αδιάβαστοι κακεντρεχείς για να στηρίξουν την τρέλλα τους, αυτή που δεν γράφεται με 2 λάμδα, αλλά με 99!

  Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το ποιό είναι το φρόνημα για την ενότητα της Εκκλησίας του Εφέσου  Μάρκου του Ευγενικού ας διαβάσουν τα Απομνημονεύματα του Συρόπουλου και το περισπούδαστο σύγγραμμα του Ιωσήφ Γκίλλ,  Η Σύνοδος της Φλωρεντίας(Αθήναι 1967), για να μάθουν τις ασκίαστες από τις μετά ταύτα εξελίξεις σκέψεις του. Ο Άγιος δεχόταν ότι η επανασυνάντηση Ελλήνων και Λατίνων για να λυθούν οι μεταξύ τους δογματικές, διοικητικές και λατρευτικές διαφορές είναι μιά νέα «Οικουμενική Σύνοδος από δύο ίσα μέρη». Και αυτό  χωρίς να αρθεί κάποιο Ανάθεμα, ούτε να αμφισβητήσει την κανονικότητα της αρχιερωσύνης του πάπα Ευγενίου του Δ΄, των αρχιερέων και των κληρικών του, ούτε να τεθεί θέμα εγκυρότητος των μυστηρίων τους, ούτε να αρνηθεί την συνεργασία για τη σύνταξη κειμένων απευθυνόμενων στον Πάπα. Ο Άγιος συμμετείχε  σε συγχοροστασία μετά Λατίνων στην  Δοξολογία (TeDeum) ενάρξεως της Συνόδου και σε συμπροσευχές κατά τις συνομιλίες και σε δείπνα μετά καρδιναλίων και στις  πολλά άλλα πολλά που δείχνουν την συγκατάθεσή του για την πρόοδο των εργασιών της Συνόδου μέχρι την βεβιασμένη περάτωσή της που δικαίως προκάλεσε τις διαμαρτυρίες του γιατί από τότε διευρύνθηκε το χάσμα μέσα στον εσωτερικό μοναδικό κορμό της Εκκλησία. Ένα χάσμα που πρέπει να γεφυρωθεί  με ανιδιοτελή υπέρβαση των δυσκολιών για «να επανακτήσουμε την ακεραιότητα του Κυριακού σώματος», έλεγε ο αείμνηστος π. Γεώργιος Φλορόφσκυ,  «αφού όλες οι ιστορικές μορφές των παλαίφατων Εκκλησιών στην Ανατολή και στη Δύση εκφράζουν στην όλη δημόσια λατρεία τους την απόλυτη πεποίθηση πώς είναι ορθόδοξες Εκκλησίες»!, όπως παρατηρούσε από τον 19ο αιώνα ο σπουδαίος Δογματολόγος  μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος.

   Η επανασυνάντηση των χριστιανών που πρότεινε το 1920  το Οικουμενικό Πατριαρχείο  υιοθετήθηκε και Πανορθόδοξα το 1961, καθώς και ο Διάλογος το 1964  που προχωρεί με αρκετές δυσκολίες. Κάποιοι  που συνεχώς ανακυκλώνουν τα σφάλματα καὶ την αντιρρητική πολεμική του παρελθόντων και αθετούν στην εντολή του Κυρίου «ίνα ώμεν», όπως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Αυτοί προσπαθούν από καιρό με κακεντρέχεια να εμβολίσουν  τον οικουμενικό πόθο της Συνειδήσεως της Εκκλησίας και γι' αυτό με βραδύνοια «ανακρίνουν» τα συνταχθέντα μόνο προς μελέτη κείμενα, όπως είναι και το κείμενο του Μελεμεντίου, που καθρεπτίζει την αδελφότητα ποὺ ζούν όλοι οι χριστιανοί της Μέσης Ανατολής μέσα στην κατά πάντα θαυμαστή περιχώρηση καὶ ἀνεκτικότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωήτους, παρά τις υφιστάμενες διαφορές τους. Ἡ αγαπητικὴ σχέση τους δεν πρέπει να ξενίζει, αλλά να φρονιματίζει όσους  παραμένουν ανημέρωτοι και ανιστόρητοι ως στρατευμένοι στη Φαρισαϊκή μικροφροσύνη  του ψευτοζηλωτισμού των εωσφορικά βαττολογούντων  «κυκλευτών»,που συντροφεύγονται από τουςκάθε λογής «Θεομάχους μετά  της πομπής αυτών»!

    Υ.Γ. Κατά το Αγιορείτικο γλωσσάριο «κυκλευτής» είναι κάθε καλόγηρος που δεν στεριώνει πουθενά και αποζητά πάντα και παντού με διάφορους δόλιους τρόπους να αυτοπροβληθεί και να διαδόσει ακόμη και με ψευδώνυμο αυτά που έμαθε στούς παρεκκλησιαστικούς κύκλους των Αθηνών.            

                                                                                                                             Α.Π.                                        

    

Ἱστορικὰ σημειώματα

     Ἱστορικὰ σημειώματα

     Πρὸς «Κυκλευτᾶς, τοῖς Ἀγγέλοις καὶ τῇ πομπῇ αὐτῶν».

                                                                   Τοῦ καθηγητῆ Ἀριστείδη Πανώτη

                                                          Μ. Ἱερομνήμονα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου

                 Ἡ λαϊκὴ σοφία προειδοποιεῖ ὅτι:  «Λαγὸς τὴν φτέρη ἔσειε, κακὸ  τοῦ κεφαλιοῦ τοῦ ἔκανε»!  Ἀπὸ καιρὸ διαπιστώνω τὴν νοθεία τοῦ ἐνταύθα ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καὶ  αἰσθάνομαι ὡς τὸ ἐλάχιστο μέλος τῆς Ἐκκλησίας τὸ χρέος νὰ ἐπισημάνω τὴν προπέτεια ὅσων κακοποιοῦν ἱστορικὲς ἀλήθειες  ἐπειδὴ νομίζουν ὅτι εἶναι οἱ μόνοι ἑρμηνευτές ἐπὶ γῆς τῆς «συμφωνίας τῶν Πατέρων». Κοντὰ σ' αὐτοὺς ἀσχημονοῦν καὶ μερικοὶ ἄλλοι ποὺ ἀνδρώθηκαν σὲ ὀργανωσιακὰ οἰκοτροφεῖα μὲ τὴν καθοδήγηση μαινόμενων ἱεροκηρύκων ὡς Αἴαντων Τελαμόνιων. Ὅλοι αὐτοὶ εἴτε ὡς νέοι, εἴτε ὡς μεσήλικες, εἴτε τώρα καὶ ὡς γέροντες ξεπετάγονται μὲ ἀναίδεια καὶ θρασύτητα μέσα ἀπὸ τὰ διάφορα «χωνιὰ» τῶν ἰστότοπων σὰν τοξικὰ μανιτάρια ποὺ αὐγαταίνουν στὴν ἑκάστοτε κοπριὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κακοδαιμονίας γιὰ νὰ προωθοῦν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο τὸ «Σύνδρομο τῆς Διαστάσεως» μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων. Αὐτὴ ἡ «δυσεβὴς» ἐπιθετικότητα ἀποσκοπεῖ τελικὰ νὰ δυσφημεῖ στὶς ἡμέρες μας τὴν ἀπὸ αἰώνων πάγια γραμμὴ τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας γιὰ τὴν συναγωγὴ τῶν ἐν Τριάδι βαπτισμένων καὶ προκειμένου νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Ἱερὸ Θεσμὸ τοῦ Γένους μας, καθὼς καὶ σὲ πρόσωπα φέροντα ἀξιώματα.

                 1.Ἕνας Κανονολόγος τοῦ περασμένου αἰῶνος, ποὺ τιμήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς «πρῶτος τῇ τάξει» ἱεράρχης, ὁ Καισαρείας Καλλίνικος Δεληκάνης  σπούδασε στὰ νιάτα του ὡς λατίνος ἱερέας τὸ Κανονικὸ Δίκαιό της Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας σὲ περίφημες Σχολὲς τῆς Ρώμης καὶ τελικὰ ὂταν   ὡρίμασε προσῆλθε στὴν Ὀρθοδοξία χωρὶς νὰ ἀναχειροτονηθεῖ σὲ ἐποχὴ μάλιστα αὐστηρῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν. Τότε, καθὼς καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἡ Ἐκκλησία μᾶς σεβομένη τὸ ἀνεξάλειπτο τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερωσύνης δὲν διέπραξε αὐτὸ ποὺ συνέβη πρόσφατα μὲ τὴν «ἀναχειροτονία»  προσελθόντος στὴν Ὀρθοδοξία Κόπτη ἱερέα, κάτι ποὺ ἔχει θλιβερότατο ἀντίκτυπο στὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ εἰδικά τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας μὲ τὴν μαρτυρικὴ Κοπτικὴ Ἐκκλησία. Ἔτσι ἡ ἐνταύθα  Διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ πρέπει πλέον νὰ σκέπτεται σοβαρὰ τὴν συνάντηση μὲ τὸν νέο ἐξαίρετο Κοπτορθόδοξο πατριάρχη Μάκ. Θεόδωρο Β΄, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπερισκεψίας αὐτῆ, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ὁ πλησιέστερος ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλο Πατριάρχη  τῆς Ἀνατολῆς στὴν Ἐκκλησία μᾶς, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ θέσεις περὶ Κοπτορθοδόξων τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, καθὼς καὶ τοῦ σπουδαίου κανονολόγου  πρ. Νευροκοπίου Γεωργίου Παπαγεωργιάδη.  Δυστυχῶς αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ ὅσους ἐπιχειροῦν νὰ προσβάλουν τὰ θετικὰ συμπεράσματα ἀπὸ τοὺς πρόσφατους Διαλόγου, αὐτὰ ποὺ παρουσίασε στὴ Σύνοδο ὁ μακαριστὸς Νικοπόλεως Μελέτιος, ποὺ ἔφυγε μὲ πικρία τῆς βραδύνοια ὅσων δέχονται  κελεύσεις ἀπὸ τὴν «γεροντικὴ» παρελθοντολογία !

        Ὁ ἀοίδιμος λοιπὸν Καισαρείας Καλλίνικος, ποὺ ἦταν βαθύτατος γνώστης καὶ μύστης τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὑποστήριζε ὅτι:  «ὅποια θέση θέλω νὰ ὑποστηρίξω συμφωνούν  καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες»!  Καὶ αὐτὸ γιατί ὑπάρχουν τόσοι κανονισμένοι καὶ ἀντιφατικοὶ κανόνες, εἰδικὰ στὴ συλλογὴ τοῦ λεγόμενου «Πηδάλιο», ὅπου γιὰ κάθε ἐκκλησιαστικὸ  ζήτημα βρίσκονται εὔκολά τὰ ἀντίθετα κανονικὰ παραγγέλματα! Τὴν ἀντιφατικότητα αὐτὴ τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου μᾶς διεπίστωσαν πολλοὶ εἰδικοὶ θεολόγοι τοῦ 19ου καὶ 20ου αἰώνα  καὶ γι'αὐτὸ προτάθηκε πρὸς μελέτη τὸ  θέμα τῆς «Κωδικοποιήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων»  στὸ Α΄ Συνέδριο  τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴν Ἀθήνα 20/11 μέχρι 4/12  τοῦ  1936 κάτι ποὺ ἐντάχθηκε καὶ ὡς πρῶτο Διοικητικὸ ζήτημα πρὸς μελέτη καὶ ἐπίλυση ἀπὸ τὴν Α΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη τῆς  Ρόδου τὸ 1961 γιὰ νὰ ἐξεταστεῖ ἀπὸ τὴν μελλοῦσα νὰ συνέλθει Προσύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων. Ἑπομένως, μόνον κακόπιστα μυαλὰ μποροῦν νὰ ἐμπλέκουν τὸ θέμα τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς τοῦ Πατριάρχη μας μὲ δήθεν πρόθεση καταργήσεως τῶν ὑπαρχόντων κανόνων  γιὰ τὴν «συμπροσευχή».  Τέτοιας ποιότητος «θεολόγοι» καὶ κληρικοὶ εἶναι οἱ δυσφημοῦντες τὸν Πατριάρχη καὶ τὸ Πατριαρχεῖο μας!

                 2.  Καὶ βέβαια γνωρίζω τὶς διάφορες θέσεις καὶ ἀπόψεις ποὺ διατυπώνονται ὑπέρ ἢ κατὰ της συμπροσευχῆς Μάλιστα πρόσφατο δημοσίευμα ποὺ στηρίζεται στὴν «κανονικὴ αὐστηρότητα» (summum jus), ἐκ Πατρῶν, δημιουργεῖ τὴν ἐντύπωση πὼς ὁ συντάκτης του ἱερεύς ποὺ μοῦ τηλεφώνησε ἀγνοεί πώς ὅταν μεταβάλλονται οἱ συνθῆκες ποὺ ὑπαγόρευσαν τὴν ἔκδοση ἑνὸς κανονικοῦ ὁρισμοῦ στὴν Ἐκκλησία έπειδή ὁ Παράκλητος δὲν ἐγκατέλειψε τὴν Εκκλησία του,  ἀκολουθεῖται ὁ ὁρισμὸ τοῦ  Ἀποστόλου Παύλου ποὒ λέγει : «ἐξ ἀνάγκης καὶ μετάθεση νόμου γίνεται» (Ἑβρ. ζ΄12). Εἶναι γνωστὸ ὅτι κοντὰ στὴν «Ἀκρίβεια» ποὺ συντηρεῖ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει καὶ ἡ λογικὴ παρέκκλιση τῆς «Οἰκονομίας», ποὺ δὲν θίγει τὸ δόγμα, οὔτε καὶ ἀκυρώνει τὸ βασικὸ πνεῦμα τοῦ κανόνα. Ἑπομένως, ἐξ αἰτίας τῆς ἀλλαγῆς τῶν ἀρχικῶν  συνθηκῶν, κατὰ τὶς ὁποῖες τέθηκε ἕνας κανόνας, αὐτὸς μπορεῖ  νὰ ἑρμηνευθεῖ καὶ διαφορετικὰ γιὰ νὰ ἀνασταλεῖ  κάθε τί ποὺ ἐμποδίζει  τὴν πορεία πρὸς  σωτηρία τῶν ψυχῶν. Καὶ γι' αὐτὸ ὁ Μέγας Βασιλεῖος συμβούλευσε ὅταν προέκυψε ἡ διαφωνία μεταξὺ τῶν «Ὁμουσιανῶν» καὶ «Ὁμοιουσιανῶν» τὴν «χρονικώτερη συνδιαγωγὴ καὶ τὴν ἀφιλονεικότερη συγγυμνασία» γιὰ ὄσους  ἀποδέχονταν τὴν Τριαδικὴ βάση τῆς Θεότητος κατὰ τὰ συμφωνηθέντα στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ὡς γνωστὸν στὰ χρόνια του Μ.Βασιλείου ἡ λέξη «αἵρεση» ἀποδιδόταν κυρίως σὲ ἐτερόθρησκους καὶ σὲ ἀλλοτριωμένους ἀπὸ ἀντιτριαδικὲς ἀντιλήψεις. Ἒτσι, οἱ διαφωνοῦντες στὴ τότε θεολογικὴ  «ὁρολογία» περὶ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος και κατ' ἐπέκταση στὸν καθορισμὸ τῆς πίστεως περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλοῦνται νὰ συμφωνήσουν μὲ τὴν «συγγυμνασία» στην ὀρθόδοξη εὐσέβεια. Τὴν θέση αὐτὴ ἀκολουθοῦν καὶ ὅσοι σήμερα «συμπροσεύχονται», ἀλλὰ καὶ οἱ διάφοροι Οἰκουμενικοὶ Ὀργανισμοί, ὅπως τὸ Π.Σ.Ε., Ε.Σ.Ε  κ.τ.λ.  Ἐξ αὐτοῦ καὶ  οἱ σημερινοὶ ἀντιτριαδικοί, ὃπως οἱ Χιλιαστές, Κουάκεροι, Μενονίτες, Στρατὸς Σωτηρίας, Χρ. Ἐπιστήμη κτλ., ἐφ' ὄσον  δὲν συμμετέχουν διὰ τῆς ἴδιας αὐτῶν Ὁμολογίας στὴν Θεία ζωὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀποκλείονται ἀπὸ τὶς συμπροσευχές!

             Στὸν  πανίερο τόπο  τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ποὺ περιγράφει τόσο ζωντανὰ ὁ Κωνσταντῖνος  Οἰκονόμος ὁ ἐξ Οἰκονόμων, οἱ προσευχὲς παρ' ὅτι γίνονται κατὰ «τὴν ἰδία τάξη σὲ ἴδιους τόπους» ἔχουν χαρακτήρα κοινῆς προσευχῆς γιατί ὅλοι οἱ συγκεντρωμένοι εἶναι ἑνωμένοι «ἐν Χριστῷ» μὲ τὴν πίστη στὴν Ἁγία Τριάδα ὡς τέκνα τοῦ «Αὐτοῦ Πατρὸς» καὶ βαπτισμένοι κατὰ τὶς ἴδιες παραδόσεις ἑκάστου στὴ Χάρη τοῦ «Ἁγίου Πνεύματος» . Γι' αὐτὸ  ὁ ἱερός  Χρυσόστομος διακηρύττει πώς: «ὁ Αὐτὸς Χριστὸς καταγγέλλεται»! Αὐτὴ εἶναι «Πατερικὴ Διαγνώμη» γιατὶ δείχνει πόση ἐσωτερική ἑνότητα ἒχουμε μὲ τὸν Κύριο ὡς χριστιανοί, ὃταν προσευχόμεθε μὲ τὸ ἲδιο «Πάτερ ἡμῶν» ὡς παιδιά τῆς αὐτῆς πηγῆς ζωής, τοῦ αὐτοῦ Πατέρα καὶ ἑπομένως συμμετέχουμε ὁλοι στὴν αὐτὴν οὐράνια κληρονομία. Τὰ σοφιστικὰ γυμνάσματα τῶν «Θολολογούντων» δὲν μποροῦν νὰ δυσφημοῦν τὰ ἱστορικὰ πεπραγμένα καὶ τὴν διαχρονικὴ τακτική τῆς Ἐκκλησίας μὲ διαβολικὸ ζῆλο γιὰ τὴν αὐτοδικαίωση καὶ τὴν κατίσχυση τῶν διχαστικῶν πλανῶν! *******

             3.  Ὡς στενότατος ἀδελφικὸς φίλος, μὲ ἀποδείξεις ποὺ γνωρίζουν ἀρκετοί, τοῦ Ἐτεοκλῆ Θεοδωρόπουλου, τοῦ μετὰ π. Ἐπιφανίου, θὰ ἤθελα νὰ διαμαρτυρηθῶ γιὰ τὴν πνευματικὴ τυμβωρυχία ποὺ ἐπιχειρεῖται σὲ βάρος του ἀπὸ σκυλευτὲς τῆς ἔντιμης καὶ ἀδέκαστης παρουσίας του.  Ο  π. Ἐπιφάνιος ἤξερε γράμματα καὶ Θεολογία, ἀλλὰ εἶχε ἀδυναμία στὴν ἀντιρρητικὴ Θεολογία καὶ πολλὲς φορές τὸ πνεῦμα του ὃταν παρωξύνετο ἒφθανε στὰ ἄκρα τῆς ἀντιδικίας, πάντα ἀγαθή τῇ πίστει. Ὅταν ἔγραψε τὴν γνωστὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα γιὰ νὰ καλύψει  τὴν αὐτοβουλη  «ἀκοινωνησία» τοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου και τοῦ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, ποὺ θὰ εἶχαν σοβαρὲς συνέπειες καὶ γιὰ τοὺς δύο γιατί ἔθιγαν τὰ πνευματικὰ δικαιώματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὶς «Νέες Χῶρες»,  τότε ὁ π. Ἐπιφάνιος μετέγνωσε. Συνέβη ὅμως καὶ μὲ  αὐτὸν ὅτι μου εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ τὸν μακαρίτη φίλο μοὺ  Φώτη τὸν Κόντογλου. Μαζί μου συμφωνοῦσε καὶ ὅταν μὲ διαδεχόταν κάποιος ζηλωτὴς συμφωνοῦσε καὶ μαζί του!  Δὲν θέλω νὰ ἀναμνηστῶ τὴν εὐθύνη τοῦ π. Ἐπιφανίου στὴ μάχη γιὰ τὸ  «Μεταθετὸ» ποὺ ἦταν τότε ὁ θεωρητικὸς στρατηγός της. Ἡ κατάχρηση τοῦ «Μεταθετοῦ» ἀπὸ ἱεράρχες ποὺ ἐπιδίωκαν νὰ ἀναβαθμιστοῦν προσβλέποντας συνήθως στὸν θρόνο τοῦ Ἀθηνῶν ἢ καὶ σὲ προσωπικὴ δύναμη στὴν Ἱεραρχία, δὲν ἔπρεπε νὰ ἀκυρώσει  τὴν ἀσφαλιστικὴ δικλίδα τῆς «Οἰκονομίας» ποὺ ἐκ παραδόσεως αἰτιολογημένα ἐφήρμοζε ἡ Ἐκκλησία γιὰ ἄξιους ἢ ἐκτεθειμένους στὴν περιοχὴ τοὺς ἱεράρχες. Ἡ μονομερής  παρέμβαση τοῦ π. Ἐπιφανίου, χωρὶς βέβαια νὰ τὸ ἐπιδιώξει ὁ ἴδιος, ἐξώθησε τὴν ἱερόσυλη θρασύτητα Καντιωτικῶν καὶ ἀδέσποτων Παλαιοημερολογιτῶν γιὰ νὰ εἰσβάλλουν μὲ βαρβαρότητα καὶ στὸ Ἱερὸ Βῆμα ἀκόμη γιὰ νὰ διακόψουν τὶς χειροτονίες τῶν νέων ἐπισκόπων! Αὐτοῦ του γεγονότος ἔχω προσωπικὴ ἐμπειρία! Τότε, τὸ ἀξιομίμητο τῆς ἐπιθετικότητας τῶν ἀρχαίων Ἀλεξανδρινῶν Παραβολλάνων εἶχε ἐξαρθεῖ μὲ θεωρητική ἀνάλυση ἀπὸ προσώπου ποὺ κατὰ καιροὺς καὶ τόπους πρόσφερε μεγάλη ταραχὴ στὴν Ἐκκλησίας μέχρι τὶς ἡμέρες μας (1).  Τὰ τότε θλιβερὰ γεγονότα ἦλθαν στὴ μνήμη μου ὅταν κάποιος  ἐπικριτής μου μνημόνευσε ὡς δῆθεν ἔγκυρες συνοδικὲς ἀποφάσεις περὶ βαπτίσματος ποὺ συνέβησαν τὸ 1755. Ἒτσι, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ τοῦ ὑπενθυμίσω μὲ ποιούς  «τραμπουκισμοὺς» βγῆκε αὐτὴ ἡ ἀκάνονη «ἀπόφαση»! Τὸ 1753  ἕνας ἀλιτήριος καλόγερος, ὁ Αὐξέντιος ἀπὸ τὸ Κατιρλί, κάτι σὰν μερικούς σημερινούς, εἶχε φανατίσει μὲ μυθεύματα κάποιους πιστοὺς καὶ ζητοῦσε νὰ ἐπιβάλει ὀχλοκρατικὰ τὴν ἀκυρότητα τοῦ «βαπτίσματος τῶν Ἀρμενίων» στον  πατριάρχη Παΐσιο Β΄ καὶ στοὺς συνοδικοὺς. Εἰσέβαλε λοιπὸν βίαια στὸ Φανάρι καὶ ξυλοκόπησε τὸν Πατριάρχη καὶ τοὺς συνοδικούς  ἀπαιτώντας τὴν ἄνοδο στὸ Θρόνο τοῦ φίλου του πρώην Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Ἐ΄ γιὰ δεύτερη φορά ! Ὑπὸ αὐτὲς λοιπὸν τὶς συνθήκες  βγῆκε ἡ γνωστὴ συνοδικὴ ἀπόφαση τοῦ 1755. (2) Ἀσφαλῶς δὲν θὰ πρέπει νὰ παραβλέπεται  καὶ τὸ κλίμα δυσαρέσκειας ποὺ ἐπικρατοῦσε τὴν ἴδια περίοδο στὸ Φανάρι ἐναντίον τῆς Ρώμης γιὰ τὴν παρέμβασή της στὴν διαδοχὴ τοῦ Ἀντιοχειανοῦ Θρόνου  μὲ τὸν διορισμὸ τοῦ Κύριλλου Τάντα, ὠς  πρώτου  Μελχίτη πατριάρχη! Γι' αὐτὸ καὶ σιωπηρὰ  ἐπεκτάθηκε η ἀκάνονη αὐτὴ ἀπόφαση καὶ στοὺς ΡΚαθολικούς γιὰ τὴν πρόληψη τοῦ διχασμοῦ στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας. 

               Ἑπομένως, ἀφῆστε τὸν μακαριστὸ π. Ἐπιφάνιο νὰ ἀναπαύεται στὶς προσευχὲς τῶν ἐνάρετων πατέρων τοῦ Κοινοβίου τῆς Κεχαριτωμένης,  γιατί αὐτὸ τελικά εἶναι το σπουδαιότερο ἔργο ποὺ πρόσφερε στὴν Ἐκκλησία πρὶν κατηγορηθεῖ, καὶ αὐτός, ὡς πρόδρομος τοῦ «Νεοβαρλαμισμοῦ» γιὰ τὸ  σπουδαῖο μεταφραστικὸ καὶ λοιπὸ ἔργο του.

                4. Τώρα θὰ ἔλθουμε στὴν πλέον καταταλαιπωρημένη τὴν τελευταία πεντηκονταετία μόνον ἐν Ἑλλάδι ἐν Ἁγίοις προσωπικότητα τοῦ μητροπολίτη  Ἐφέσου  Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἡ ἀνύψωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως σὲ ἰσοδύναμο καὶ ἱσόκυρο ἀποστολικὸ Θεσμὸ μὲ ἐκεῖνον τῆς «Προκαθημένης τῆς Ἀγάπης» Παλαιᾶς Ρώμης εἶχε ὡς συνέπεια τὴ συχνὴ διατάραξη τῆς εἰρηνικῆς κοινωνίας μεταξύ τῆς πρώτης καὶ τῆς δεύτερης Καθέδρας τῆς τότε Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.  Μάλιστα, μεταξὺ τῶν ἐτῶν 337 ἕως τὸ 843,  διακόπηκαν οἱ σχέσεις  τους ἐπὶ 217 χρόνια. Κατὰ τὰ γεγονότα τῆς παρεμβάσεως τοῦ πάπα Νικολάου Α΄ στὰ τῆς χειροτονίας τοῦ ἱεροῦ Φωτίου συνέβη ὅ,τι καὶ στὶς οἰκογένειες ὅταν δύο ἀδέλφια διαπληκτίζονται  κατὰ τὴ μοιρασιὰ τῆς κοινῆς κληρονομίας. Τότε,  ἀνταλλάσσονται οἱ σκληρότερες ὕβρεις περί τῶν ἑκατέρωθεν έλαττωμάτων! Τὰ κατηγορούμενα ἐλαττώματα   εἶναι ἐν προκειμένῳ οἱ διαφορὲς στὴν πίστη, στὴ διοίκηση καὶ στὴ λατρεία, αὐτές κλήθηκαν αἱρέσεις. Ὅμως οἱ περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς «αἱρέσεις» δὲν διαπιστήθηκα τότε γιατί προϋπάρχουν πολλὲς ἀπὸ αἰῶνες, χωρὶς ποτέ νὰ διαταράξουν τὴν ἑνότητα τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Παράδειγμα μιὰ βασική ὅπως ἦταν τὸ Πρωτεῖο τοῦ Ρώμης κατὰ τὸ θεῖο Δίκαιο, που πρωτοπροβάλλεται τὸ 220 ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ρώμης Κάλλιστο Α΄ καθώς καὶ ἂλλα που θεωρούνταν θεολογούμενες ἀπόψεις προσώπων.   Ὂταν ἒγινε ἀπόπειρα αὐτές νὰ περιβληθοῦν μὲ τὴν αὐθεντία τῆς «οἰκουμενικῆς συμφωνίας», τότε προκλήθηκε η άντίδραση τῆς Ἀνατολῆς. Ὅμως ἀπὸ τὸ 1054, ποὺ σκληρύνθηκαν οἱ ἀντιθέσεις μεταξὺ τῶν δύο πρώτων Πατριαρχείων καὶ οἱ μετὰ ταῦτα ἀδέξιοι χειρισμοὶ κατά τίς μετά ταῦτα ἐπάλληλες «ἀπόπειρες ἐνώσεως τῆς ἀνατολικῆς καὶ δυτικῆς Ἐκκλησίας» (3) ἀντὶ νὰ ἑνώσουν μεγέθυναν τὸ χάσμα μέσα στὴν Μία Ἐκκλησία. Καὶ ἒκτοτε οὐδέποτε στὰ ἐπίσημα Συμβολικὰ κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἢ σὲ Ἐγκυκλίους Πατριαρχείων ἢ μέσα στὶς Πανορθόδοξες Ἀποφάσεις ἀμφισβητιθηκε μέχρι σήμερα ὃτι ὑφίσταται ἱστορικὰ καὶ κανονικὰ ἡ σεβάσμια Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία τῆς Παλαιᾶς Ρώμης. Δυστυχῶς, ἓνα ἂκουσμα ποὺ ἐκστομίστηκε κάποτε ὡς «καλαμπόυρι» περὶ τοῦ Βατικανοῦ ὠς συμβατικοῦ κράτους, ἀπὸ στόμα ἀρχιεπίσκόπου γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀμηχανία του σὲ κάποια συζήτηση. Αὐτὴ ἡ φράση χρησιμοποιεῖται ἀπὸ κακετρεχεῖς τύπους ἀδιάβαστους στὴν Ἐκκλ. Ἱστορία σάν ἐπίδειξη «έξυπνάδας», χωρίς νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸ κατώτατο δυνατό σημείο τῆς φαιδρότητος καὶ γραφικότητος τοῦ προσώπου τους.  

               Ὅσοι πραγματικὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ ποιὸ ἦταν τὸ φρόνημα γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἐφέσου  Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ἃς διαβάσουν τὰ «Ἀπομνημονεύματα» τοῦ Συρόπουλου καὶ τὸ περισπούδαστο σύγγραμμα τοῦ Ἰωσὴφ Γκίλλ (4) γιὰ νὰ μάθουν τὶς ἀσκίαστες ἀπὸ τὶς μετὰ ταῦτα ἐξελίξεις σκέψεις του. Ὁ Ἅγιος δεχόταν πώς ἐπιβαλλόταν ἡ ἐπανασυνάντηση Ἑλλήνων καὶ Λατίνων γιὰ νὰ λυθοῦν οἱ μεταξύ τους διαφορὲς μὲ μιὰ νέα «Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ θὰ ἀποτελεῖτο ἀπὸ δύο ἴσα μέρη». Δὲν ἒθεσε προϋποθέσεις ὃπως ἦταν  ἡ Ἂρση Ἀναθέματος, οὔτε ποτὲ ἀμφισβήτησε τὴν κανονικότητα τῆς ἀρχιερωσύνης τοῦ πάπα Εὐγενίου τοῦ Δ΄ ἢ τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν κληρικῶν του, οὔτε ἒθεσε θέμα ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων τους, οὔτε καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν συνεργασία στὴ σύνταξη κειμένων ἀπευθυνόμενων στὸν Πάπα. Ὁ Ἅγιος συμμετεῖχε  σὲ συγχοροστασία μετὰ Λατίνων στὴν  Δοξολογία (Te Deum) ἐνάρξεως τῆς Συνόδου καὶ σὲ συμπροσευχὲς κατὰ τὶς συνάξεις καὶ τὶς συνομιλίες καὶ σὲ δεῖπνα μετὰ καρδιναλίων καὶ στις  πολλὰ ἄλλα πολλὰ ποὺ ἐπισήμανε ὁ καθηγητής κ. Γρ. Λορετζάκης τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Γκράτς σὲ ἒγκυρη μελέτη του. Ὃλα αὐτὰ δείχνουν τὴν ἂπόλυτη συγκατάθεσή του γιὰ τὴν πρόοδο τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας μέχρι ποὺ ἐπιχειρήθηκε τὴν βεβιασμένη περάτωσή της, ἠ ὁποία καὶ δικαίως προκάλεσε τὶς διαμαρτυρίες του. Ἀπό τότε μετέβαλε στάση και ἂρχισε τὴν Ἀντενωτικὴ αντίθεσή του και ἦταν ἀρνητικός στην Ρώμη γιατὶ δικαίως ἒβλεπε τὴν εὐθύνη της στὴν διεύρυνση τοῦ χάσματος μέσα στὸν ἐσωτερικὸ μοναδικὸ κορμὸ τῆς Ἐκκλησία. Ἕνα χάσμα ποὺ πρέπει ὃμως νὰ γεφυρωθεὶ  μὲ ἀνιδιοτελῆ ὑπέρβαση τῶν δυσκολιῶν γιὰ «νὰ ἐπανακτήσουμε τὴν ἀκεραιότητα τοῦ Κυριακοῦ σώματος», ὃπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος π. Γεώργιος Φλορόφσκυ,  «ἀφοῦ ὅλες οἱ ἱστορικὲς μορφὲς τῶν παλαίφατων Ἐκκλησιῶν στὴν Ἀνατολὴ καὶ στὴ Δύση ἐκφράζουν στὴν ὅλη δημόσια λατρεία τοὺς τὴν ἀπόλυτη πεποίθηση πῶς εἶναι ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες»!, ὅπως παρατηροῦσε ἀπὸ τὸν 19ο αἰώνα ὁ σπουδαῖος Δογματολόγος τῆς ἐποχῆς   μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος.

   Ἡ ἐπανασυνάντηση τῶν χριστιανῶν ποὺ πρότεινε τὸ 1920  τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο  υἱοθετήθηκε καὶ Πανορθόδοξά το 1961, καθὼς καὶ ὁ Διάλογος ποὺ ἂρχισε ἀπὸ τὸ 1964,  προχωρεῖ βέβαια μὲ ἀρκετὲς δυσκολίες, ἀλλὰ ἀκολουθεῖ ἓνα διαφορετικὸ δρόμο ποὺ ἐρευνὰ σὲ βάθος τίς ὑφιστάμενες διαφορές, χωρίς νὰ ὑποτιμᾶ τὶς διεθνεῖς συνθῆκες ποὺ τότε ἒπέβαλλαν   τὴν διαμόρφωση τῶν τότε ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ἀπό καιρὸ μερικοὶ προσπαθοῦν νὰ ἐμβολίσουν  τὸν οἰκουμενικὸ πόθο γιὰ ἑνότητα τῆς Συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ γι' αὐτὸ «ἀνακρίνουν» καὶ τὰ συνταχθέντα μόνο πρὸς μελέτη κείμενα, ὅπως εἶναι καὶ τὸ κείμενο τοῦ Μελεμεντίου, αὐτοῦ ποὺ καθρεπτίζει τὴν ἀδελφότητα ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μὲ τὴν κατὰ πάντα θαυμαστὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἡ ὁποία καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ παραδειγματίζει καὶ τὴν ἐνταύθα Ἐκκλησία ! Καὶ αὐτὸ μήπως παύσει ἡ  Φαρισαϊκὴ μικροφροσύνη  τῶν «κυκλευτῶν» οἱ ὁποῖοι ἑωσφορικὰ βαττολογούν συντροφευμένοι ἀπὸ τοὺς κάθε λογῆς «ἀγγέλους μετὰ  τῆς πομπῆς αὐτῶν»!

1. Θ.Η.Ε. τόμ. Α΄ στηλ. 582-586.

2. Κομνηνοῦ Ὑψηλάντη. Τὰ Μετὰ τὴν Ἅλωσιν. Κων/πόλη 1870 σέλ. 369-370.

3. Ἀρχιμ. Βασ. Στεφανίδη. Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Ἀθῆναι 1948 σ. 349-364.

4 Ίωσήφ Γκίλλ. Ἡ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας. Ἀθῆναι 1967.

    Υ.Γ. Κατὰ τὸ Ἁγιορείτικο γλωσσάριο «κυκλευτὴς» εἶναι κάθε καλόγηρος και κατ' ἐπέκταση κληρικὸς ἢ λαϊκός ποὺ δὲν στεριώνει πουθενὰ καὶ ἀποζητᾶ πάντα καὶ παντοῦ μὲ διάφορους δόλιους τρόπους νὰ αὐτοπροβληθεῖ γιὰ νὰ διαδόσει ἀκόμη καὶ μὲ ψευδώνυμο τίς φαντασιώσεις του ποὺ ἔμαθε στοὺς παρεκκλησιαστικοὺς κύκλους τῶν Ἀθηνῶν.  

 

Loading