Μία υποθήκη του Καισαρείας Βασιλείου.

             «ΟΣΟΙ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΒΑΠΤΙΣΘΗΜΕΝ....»

  Του Αριστείδη Πανώτη

  Ο δημοφιλής Καππαδόκης ιεράρχης Μέγας Βασίλειος ο οποίος αιώνες τιμάται ως ιδανικό πρότυπο που σε τίποτα δεν μοιάζει με το σύγχρονο είδωλο του καταναλωτισμού τον ευτραφή Γερο-Χειμώνα άλλων λαών που πλαστογράφησε ακόμη και το όνομά του για να εμπορευθεί τις φιλάνθρωπες πράξεις του βίου του.

Την προσωπικότητα του ιεράρχη   κοσμούσε η αρμονία παιδεύσεως και μαθήσεως και φωτισμένη πνευματική ζωή που τον ανέδειξε πρότυπο μοναστικής ασκήσεως με επαφή πάντα με τα κοινωνικά προβλήματα και τις ανάγκες του πληρώματός του. Δεν ήταν ο αρχιεπίσκοπος που μόνο η ποιμαντορία του εξαντλήταν με μερικά τυπικά ρήματα, αλλά αγκάλιασε μαζί με το λαό του τόπου του και όλη την αδελφότητα των κατά τόπους Εκκλησιών και μάλιστα στα χρόνια που η «Καππαδόκων χώρα» ήταν ένα εκ των δύο τότε αρχαίων αποστολικών κέντρων της Μικρασιατικής Εκκλησίας  

                 Για τις γενεές των Ορθοδόξων ο Μ. Βασίλειος παραμένει και σήμερα ο ανεξάντλητος διδάχος της κατηχήσεώς μας. Όταν αναπτύσσει την έννοια του βαπτίσματος, που πρέπει πάντα να ακολουθεί τη μαθητεία στο Ευαγγέλιο, την αντιπαραβάλλει με τα δύο άλλα βαπτίσματα που προηγούνται στην ιερή ιστορία, με εκείνα του Μωϋσέως και του Ιωάννου, για να καταδείξει την αξία και τη σημασία του χριστιανικού βαπτίσματος. Στο βάπτισμα του Μωϋσέως γινόταν διάκριση των αμαρτημάτων. Όμως δεν διδόταν ούτε άφεση, ούτε συγχώρηση σε όλα τα αμαρτήματα και για να συμβεί αυτό έπρεπε να προηγηθούν πρώτα διάφορες θυσίες προς εξαγνισμό. Οι παραβάτες του νόμου του Θεού εθεωρούντο πρόσωπα μολυσμένα από την ανταρσία στο θέλημά του και αποβάλλονταν ως αφορισμένοι από τη Συναγωγή. Ο υπεύθυνος της παρακοής στο νόμο του Θεού όταν τελούσε στο ακέραιο όλες τις προβλεπόμενες διατάξεις προς ικανοποίηση του πρεσβυτερίου της Συναγωγής τότε βαπτιζόταν προς καθαρμό και μετά εντασσόταν και πάλι στο λαό του Θεού του Ισραήλ. Στο βάπτισμα του Ιωάννου πάλι δεν γινόταν διάκριση αμαρτιών, ούτε υπήρχε η ανάγκη καθαρτήριων θυσιών, αλλά και ούτε απομονώνονταν ο ένοχος ως μολυσμένος από τους ομόπιστούς του, όπως διέτασσε η τάξη του βαπτίσματος του Μωϋσέως. Το βάπτισμα του Ιωάννου δεν έδιδε σημασία στην ποσότητα και στη ποιότητα των αμαρτημάτων και ούτε δεσμευόταν η βάπτιση από την επιβολή ποινών. Απαιτούσε μόνον την Μετάνοια του αθεόφοβου και όταν αυτός εξομολογείτο τις αμαρτίες του, τότε τον ελεούσε η χάρη του Θεού και ακολουθούσε ο συμβολικός καθαρμός στον Ιορδάνη ποταμό και αμέσως είχε άφεση των αμαρτημάτων.

           Το βάπτισμα του Ιωάννη δεν είχε ανθρώπινη προέλευση, όπως το βάπτισμα των Μαζδαίων, αλλά ήταν η προτύπωση του χριστιανικού βαπτίσματος που υπερέχει πάσης άλλης βαπτίσεως. Και τούτο διότι κατα τη χριστιανική βάπτιση συντελείται ενα παράδοξα Μυστήριο, σάν εκείνο που συνέβη στις όχθες του Ιορδάνη κατά Βάπτιση του Αναμάρτητου Ιησού Χριστού. Τότε αποκαλύπτεται η δόξα της Θεοφάνειας που φανερώνει και επιβεβαιώνει την ουράνια ταυτότητα του βαπτισθέντος ως «του αγαπητού υιού που ευαρεστεί το Θεό»!   Αυτήη άνωθεν επιδοκιμασία θεμελιώνει το Βάπτισμα στην Ομολογία της καθαρής Πίστεως που διατυπώνεται στα βαπτισματικά σύμβολα. Αυτή η γεύση της Ουράνιας δόξα αρχίζει με τη μαθητεία στο Ευαγγέλιο των κατηχούμενων, αποτάσσεται η δολιότητα της σατανικής πομπής και θερμαίνεται η ψυχή με την Ομολογία Πίστεως και επακολουθεί η άλειψη με το επορκιστό έλαιο και ο τριαδικός καθαρμός της παλιγγενεσίας στο αγιασμένο «Ιορδάνειο» καθαρτήριο ϋδωρ απ' όπου αναδύεται από το θάνατο του Χριστού ο βαπτισθείς και ενδύεται τον λευκό «χιτώνα της δικαιοσύνης» για να σφραγιστεί με τη Δωρεά του Χρίσματος που πολιτογραφεί στη δόξα της Αναστάσεως του Χριστού. Από τότε αρχιζει η εν Χριστώ ζωή και χρειάζεται μεγάλο αγώνα πίστεως για να διατηρηθεί ηη δωρεά της αφέσεως των αμαρτιών. Το μέλος της Εκκλησίας του Χριστού οφείλει συνεχώς να επιμελείται με συνέπεια τον φωτισμό του . Η τέλεση του Μυστήριο του Βαπτίσματος προϋποθέτει την υγεία φρενών μήπως ακολουθήσει από προσωπικές ενοχές και ψευδείς θεωρίες η γνωστή σύγχυση   του απελπισμένου και αυταπατώμενου άφρονα   «οτι ουκ έστι Θεός»!  

                   Κατά τον σοφό και επιφανή διδάσκαλο της Εκκλησίας Άγιο επίσκοπο Νύσσης Γρηγόριο, νεότερος αδελφός του Μ. Βασιλείου έγραψε:: «Βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα και φωτιζόμενοι υιοθετούμεθα και υιοθετουμενοι τελειούμεθα και τελειούμενοι αποθανατιζόμεθα όθεν βαπτιζόμενοι αποθανατιζόμεθα! Εγώ, φησίν, είπον Θεοι έστε και υιοί Θεού πάντες».-

                                                                              Α.Π.