Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
Προ 15ετίας κείμενο με διαχρονική επικαιρότητα.
Του Αριστείδη Πανώτη
Ο Ι.Χριστός προσκαλεί τους αυταδέλφους αλιείς Πέτρο και Ανδρέα στην αποστολή τους. Ραβέννα Στ΄αιώνας. - Αντίγραφο
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰώνα στὴν Ἐπισκοπὴ Δαμαλῶν καὶ Πεδιάδος τοῦ Δήμου Τροιζηνίας ὑπῆρξε ἕνας ἐπίσκοπος ποὺ ἀγαποῦσε πολὺ τὸ «ἰχθυοθήρευμα», δηλαδὴ τὸψάρεμα. Πιθανὸν νὰ λεγόταν Ἰάκωβος.
Ἐπειδὴ ἡ «ζώγρησις ὀψαρίων» στὸν αἰγιαλὸ ἦταν φτωχὴ, θέλησε νὰ «ἀγκιστρεύσει λευκὰ ὀψάρια» στὸ ἀνοικτὸ πέλαγος, στὸ ὁποῖον τότε κυριαρχοῦσαν οἱ Σαρακηνοὶ πειρατὲς. Ἐκεῖ αὐτοὶ τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν πῆγαν στὶς «Μπαρμπαριᾶς τὰ μέρη». Δούλευε στὸ σπίτι τοῦ ἀρχιπειρατὴ, ποὺ σεβάστηκε τὴν ἡλικία καὶ τὸ ἀξίωμά του καὶ τὸν εἶχε ὡς οἰκειακὸ βοηθὸ. Ἔργο του ἦταν νὰ κάνει ταυτόχρονα δυὸ δουλιὲς· μὲ τὸ δεξιὸ χέρι νὰ γυρίζει τὴν ἐπάνω πλάκα τοῦ χειρόμυλου, γιὰ νὰ παράγει τὸ ἀλεύρι τοῦ ἐπιουσίου καὶ μὲ τὸ ἀριστερό του χέρι νὰ «νανουρίζει τὸ ἀραπόπουλο» στὴν κούνια του!
Ἡ ἱστορία αὐτὴ δὲν ἔχει προσωπικὸ ἀποδέκτη. Ἔχει ὅμως διδάγματα σημαντικὰ γιὰ ὅσους ἄναψαν φωτιὲς στὴν Ἐκκλησία μας, χωρὶς κανένα σοβαρὸ ἐκκλησιαστικὸ λόγο, μὲ τὶς κανονικὲς ἀταξίες, τὶς ἰταμὲς ἐνέργειές, τὶς πέραν τῶν ὁρίων προκλητικὲς δηλώσεις καὶ τὴν ἀμφίδρομη τελευταία«ἀπόφασή» τους. Δὲν τοὺς ἄρεσε ἡ ἀσφάλεια τῶν μέχρι τώρα «χαρτογραφημένων» νερῶν τοῦ λιμένα τῆς Αὐτοκεφαλίας, γιατὶ ὑπάρχουν «λιανὰ», δηλαδὴ μικρὰ ἀλιεύματα! Ἀνοίχτηκαν στὸ πέλαγος γιὰ νὰ πιάσουν μεγάλα ψάρια, τὶς πατριαρχικὲς Μητροπόλεις τῆς Βορείου Ἑλλάδος καὶ τοῦ Αἰγαίου. Ἀφέθηκαν χωρὶς αὐτοσυγκράτηση στὸ πάθος τῆς λαιμαργίας καὶ ἔπλευσαν νὰ ἀγρεύσουν σὲ ξένα ὕδατα ἀλιείας στὰ ὁποῖα ἄγρυπνα καὶ ὑπεύθυνα ναυλουχεῖ ἡ ναυαρχίδα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ ὅμως ἐνεπλάκησαν στὰ ἴδια «δίκτυα τῆς ἐπιβουλῆς»τους(Ψαλμ.140.10)! Ἀποκαλύφθηκε ἡ λαθραλιεία καὶ ἀντί τῆς μεγάλης ψαριᾶς, ἀγρεύθηκαν οἱ ἴδιοι ὡς «ἰχθύες οἱ θηρευόμενοι ἐν ἀμφιβλήστρῳ κακῷ»(Ἐκκλ.9.12).
Ἡ παροιμιακὴ ἀναφορὰ ἐξηγεῖ κάπως καὶ τὴν ἱστορία τῆς σημερινῆς κρίσεως. Ἡ πλέον πρόσφατη ἀπόπειρα γιὰ τὴν ἀποδυνάμωση τοῦ Πατριαρχείου καὶ τὴν ἀρπαγὴ τῶν 34 τότε ἐπαρχιῶν του, ἐκδηλώθηκε στὰ χρόνια τῆς Ἑπταετίας. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος παρασύρθηκε, ὅταν κατὰ τὴν ἐνθρόνισή του ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Φαναρίου μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων ὑπενθύμισε σαφῶς τὴν Ἐπιτροπικὴ ἀνάθεση τῶν πατριαρχικῶν ἐπαρχιῶν στὴν αὐτοκέφαλη διοίκηση. Ἡ «Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων Χριστιανῶν» δὲν συγχώρησε αὐτὴ τὴν ὑπόμνηση.! Ἀπάλειψε ἀπὸ τό «Σύνταγμα»τοῦ 1968 κάθε μνεία περὶ ἐπαρχιῶν τῶν «Νέων Χωρῶν» καὶ συνέταξε κατὰ τὸ«Σχέδιο Ἀναδιοργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» μὲ συνωμοτικὸ τρόπο τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τοῦ 1969! Μὲ ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τροποποιήθηκε ἡ σύνθεση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου! Αὐτὴ ὅμως ἀπορρίφθηκε ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος σὲ παραίτηση. Ὁ σάλος ἦταν μεγάλος στὸ φημωμένο Λαὸ! Τότε ἀκούστηκε μιὰ σεβαστὴ ἀπ'ὅλους φωνὴ. Μίλησε μιὰ σοβαρὴ καὶ μεγάλη ἀκαδημαϊκὴ μορφὴ τῆς ἐποχῆς, ὁ Ἰωάννης Θεοδωρακόπουλος, ἀκαδημαϊκός, φιλόσοφος καὶ δάσκαλος πολλῶν γενεῶν. Ἀπὸ τὶς στῆλες καθημερινῆς ἀπογευματινῆς ἐφημερίδας συμβούλευε ἱερᾶρχες καὶ τοὺς ἐμφανιζομένους τότε ὡς ἁρμοδίους τῆς Πολιτείας, ὅτι:« ὁ Λαὸς πάντοτε συνήθισε νὰ ἑρμηνεύει τὴν παρουσία τῶν ἱεραρχῶν στὶς κατὰ τόπους ἕδρες τους ὡς ἐνεργὸν ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ πρέπει νὰ συνειδητοποιοῦν ὅλοι ὅτι δίχως τὴν ἀναφορὰν τους στὸ Πατριαρχεῖο οἱ ἱερᾶρχες μεταβάλλονται σὲ ἁπλὸ σύλλογο χωρεπισκόπων, ἔστω καὶ ἄν αὐτὸς φέρει τὸν τίτλον Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Δὲν χρειάζεται πολὺ μεγάλη νοημοσύνη γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει καὶ ἡ Πολιτεία πόσον μεγᾶλο εἶναι τὸ συμφέρον νὰ προστατεύσει εἰς τὸ ἀκέραιον ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ ἐξ οἰκείων βελῶν τὴν ἀνωτάτη πνευματικὴ Ἀρχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ὅσους τραυματίζουν τὸ κῦρος καὶ τὴν αὐθεντία της καὶ ἐπιδιώκουν νὰ δημιουργοῦν ἐκκλησιαστικὸ πρόβλημα παίζωντες«ἐν οὐ παικτοῖς». Ἔγραψε καὶ πολλὲς ἄλλες συμβουλὲς ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρες καὶ μετὰ τριακονταετία!
Ἡ ἐπάνοδος τὸ 1974 στὰ διοικητικὰ πράγματα τῆς παλαιᾶς Ἱεραρχίας ἀνέτρεψε καὶ αὐτὸ «ἐπανταστατικὰ» τὸ «ἀριστίνδην» κατεστημένο τοῦ 1967. Λόγῳ τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Α.Ν. 214/1967πολλὲς κενὲς ἕδρες συμπληρώθηκαν μὲ νέους ἱερᾶρχες. Κάποιοι σώφρονες ὅμως ἀρνήθηκαν τ·ην ἐκλογὴ τους, ἵσως προέβλεπαν πὼς κάποτε θὰ ἐκρίνοντο καὶ αὐτοὶ μὲ τὸ ἴδιο μέτρο γιατὶ: «πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται» (Ματθ.κς´.52). Ὅμως ἡ παλαιὰ Ἱεραρχίας μέσα στὴ νέα φάση τῆς δικτατορίας βίαστηκε νὰ ἀνατρέψει μὲ Συντακτικὲς Πράξεις τοὺς πιστοὺς στὸν Ἱερώνυμο ἀρχιερεῖς. Θέλησε νὰ ἐκλεγοῦν νέοι ἀρχιερεῖς τῆς ἐπιλογῆς ὅσων πρωτοστάτησαν στὴν ἐγκατάσταση τῆς νέας διοικήσεως. Μεταξὺ τῳν νέων ἦταν οἱ δύο ἐκ τῶν συνυποψηφίων στὴν ἐκλογὴ τοῦ 1998, ὁ Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης καὶ ὁ Ανθιμος Ρούσσας. Ὅμως ἦλθε ἡ Μεταπολίτευση καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση ἧταν ἐξαιρετικὰ ρευστή. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση, πλὴν ἐλάχιστων ἐξαιρέσεων τοῦ Πειραιῶς Χρυσοστόμου, τοῦ Κορίνθου Παντελεήμονος, τοῦ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου καὶ τοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου, ἦταν σοβαρὰ ἐκτεθειμένη στὸν πολιτικὸ κόσμο ποὺ ζητοῦσε «ἀποχουντοποίηση» τῆς Ἱεραρχίας. Τὸ ἴδιο συνέβηκε στὴ Γαλλία τὸ 1944. Οἱ Γάλλοι ἀντιστασιακοὶ ζήτησαν τὴν ἀπομάκρυνση τῶν λατίνων ἱεραρχῶν ποὺ ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὴ«Κυβέρνηση» τοῦ Βισσύ!
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ καὶ οἱ περὶ αὐτὸν ζήτησαν νὰ διασφαλισθοῦν καὶ ζήτησαν τὴ βοήθεια τοῦ Πατριαρχείου. Τότε ὁ Χαλκηδόνος Μελίτων ἐπικοινώνησε μὲ τὸν φίλο του Κωνστ.Καραμανλῆ. Τοῦ εἰσηγήθηκε «νὰ μὴν ὑπάρξει νέα ἀναστάτωση στὴν ἑλλαδικὴ διοίκηση, γιατὶ οἱ πολιτικὲς παρεμβάσεις ἀνοίγουν χειρότερες πληγὲς στὴν Ἐκκλησία» καὶ ἀναφέρθηκε στὶς πρόσφατες συνέπειες τοῦ σχίσματος στὴν Ἱεραρχία τῆς Κύπρου. Γι'αὐτὸ ἡ Πολιτεία δὲν ἀνέτρεψε ὅλα τὰ «γενόμενα» στὴν ἐδῶ Ἐκκλησία τὸ 1967 καὶ τὸ 1974. Τότεἡ νέα Ἱεραρχία ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρωτοστάτησαν στὴν Συνταγματικὴ κατωχύρωση τὸ 1975 τοῦ Τόμου καὶ τῆς Πράξεως, ποὺ πέρασε τελικὰ καὶ στὸν Καταστατικὸ Χάρτη τοῦ 1977.
Ὁ Σεραφείμ ἔκτοτε ἐπικοινωνοῦσε συνεχῶς μὲ τὸ Φανάρι. Εἶχε προοδευτικὰ ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς συνοδικῆς πλειοψηφίας καὶ ρύθμιζε τὶς ἐκλογὲς στὶς πατριαρχικὲς ἐπαρχίες μὲ τὴ συνεργασία τοῦ Πατριαρχείου, ὅπως π.χ. στὴν Ἱερισσὸ, στὶς Σέρρες, στὴ Μυτιλήνη, τοποθετώντας ἀποφοίτους τῆς Χάλκης. Δυστυχῶς μετὰ τὰ γεγονότα τοῦ 1987(Νόμος Τρίτση) καὶ τὴν ἀρρώστια του, ὅ,σοι τὸν πλαισίωναν φρόντιζαν νὰ τοῦ δημιουργοῦν διάφορες φοβίες, ὥστε νὰ ἔχουν ἐκτὸς ἐνεργείας τοὺς πιθανοὺς ἀντιπάλους τουςστὸ πεδίο τῆς διαδοχῆς. Τοῦ ὑποδαύλιζαν ὑποψίες γιὰ τὶς Συνάξεις τῶν Ἱεραρχῶν στὸ Φανάρι. Βέβαια τὸν δυσαρέστησε πολὺ ἡ ἔκβαση τῆς διαστάσεως τῶν Μητροπόλεων Ἄρτης καὶ Πρεβέζης. Τὸν παρέσυραν μὲ πονηρὲς ἐκδουλεύσεις γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς εὐνοίας του. Τὸν ἐνοχλοῦσε, τὸν τελευταῖο καιρὸ, ἡ «φιλία»μὲ τὸ Φανάρι κάποιων «ὑποψηφίων» διαδόχων, ποὺ τοὺς πρόσφερε πολλὲς εὐεργεσίες καὶ αὔξησαν τὶς ψήφους τους στὴν Ἱεραρχία καὶ τελικὰ τὸν προκαλοῦσαν μὲ ἄρθρα καὶ ἐνέργειες ποὺ πάντα καχύποπτα τὰ παρακολουθοῦσε. Ἐξ ἄλλου δὲν τοῦ ἐπέτρεπε τὸ φιλότιμο νὰ ἐκθέσει τὴν ἄλλοτε «λεβεντιά» του στοὺς κόπους μιᾶς πατριαρχικῆς ἐπισκέψεως στὴν Ἀθήνα, ἔχοντας μάλιστα τὴν πείρα τῆς πρόσφατης ἐπισκέψεως τοῦ πατριάρχου Δημητρίου. Ἔτσι τελικὰ γράφτηκε ὁ ἐπίλογος τῆς ταραγμένης ἐποχῆς στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία τοῦ τέλους τοῦ 20ου αἰώνα!
Τὰ τελευταία χρόνια ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ εἶχε σχεδὸν ἀπονεκρώσει τὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία. Μεγάλη ἦταν ἡ προσδοκία γιὰ μιὰ χαρισματοῦχα προσωπικότητα στὴ προεδρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Προβλήθηκαν τρία πρόσωπα γιὰ τὴν ἐκλογὴ στὴν ἕδρα τῶν Ἀθηνῶν. Οἱ κανονικὲς ψήφοι μερίσθηκαν καὶ στοὺς τρεῖς. Σὲ κανένα δὲν δόθηκε ἀπ'ἀρχῆς ἡ πλειοψηφία. Ὁ τρίτος ὑποψήφιος ἔγινε καὶ ὁ ρυθμιστὴς τῆς ἐκλογῆς καὶ ἔτσι ἐκλέχθηκε ὁ Δημητριάδος Χριστόδουλος. Ὁ νέος ἀρχιεπίσκοπος ἦταν γνωστὸς γιὰ τὰ πολλὰ του χαρίσματα. Ἀπὸ τὴ πρώτη στιγμὴ θεωρήθηκε ἐπιτυχημένη ἡ ἀνάδειξή του στὴν πρώτη ἐκκλησιαστικὴ ἐπαρχία τῆς Ἑλλάδος. Θεωρήθηκε ὡς μία σοβαρὴ ἐγγύηση γιὰ τὴν ἀνακαίνιση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων τῆς χώρας μας σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Τὸ Πατριαρχεῖο εὐθὺς τὸν περιέβαλε μὲ ἐξαιρετικὲς τιμὲς. Ἔπνευσε ἀτμόσφαιρα ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης γιὰ τὴ καλὴ διακονία τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας μας. Ἐπὶ ἑνάμιση περίπου χρόνο πρυτάνευαν οἱ ἐγκάρδιες σχέσεις του μὲ τὸ Φανάρι, μέχρι τὴν πραγματοποίηση τῆς ἐπισκέψεως τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴν Ἀθήνα. Τότε ἄρχισαν νὰ τὸν πλαισιώνουν κακοὶ σύμβουλοι, αὐτοὶ ποὺ συνήθως καταστρέφουν τὴν ὑστεροφημία ὑπευθύνων προσώπων, καὶ νὰ τοῦ ἐξάπτουν φροῦδες ἐπιδιώξεις. Καὶ ἐκεῖνος βασιζόμενος στὴν ἀγάπη ποὺ τοῦ ἔδειξε τὸ Πατριαρχεῖο σκέφτηκε νὰ τολμήσει τὸν σχεδιασμὸ ἀνατροπῆς τῆς συνοδικῆς βάσεως τοῦ Τόμου τοῦ 1850! Σχεδίασε νὰ μετατρέψει τὴ θέση του ὡς προέδρου τῆς Συνόδου ἀπὸ « πρῶτον τῇ τάξει» σὲ «Προκαθήμενον», δηλαδὴ προϊστάμενο μὲ ἐξουσία, ἐπὶ τῶν λοιπῶν ἱεραρχῶν τῆς Ἑλλάδος! Ἡ νοσηρὴ αὐτὴ «ἰδέα» καλλιεργήθηκε ἀπὸ «γρηγοροῦντες» γιὰ τὸ «ὅριο ἡλικίας» γέροντες ἱερᾶρχες, ποὺ καλογερικὰ «ἐπανέφεραν» αὐθαίρετη ἑρμηνεία τοῦ Αὐτοκεφάλου, ποὺ τελικὰ καὶ αὐτὸς ὁ Φαρμακίδης πεθαίνοντας τὴν ἀποδοκίμασε ὡς τὸ μεγάλο λάθος τῆς ζωῆς του. Τὴν «ἰδέα» αὐτὴ ἔθρεψαν καὶ οἱ φιλόδοξοι αὐλοκόλακες τοῦ περιβάλλοντός του, μεθυσμένοι ἀπὸ τὰ λαϊκὰ χειροκροτήματα καὶ τὴ συγκίνηση τοῦ Λαοῦ γιὰ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων! Αὐτοὶ καὶ διάφοροι ἄλλοι ἐνίσχυσαν τὴν προσωπικὴ ἀδυναμία γιὰ φιλοπρωτεία καὶ ἐξουσία τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ ἔτσι ἀποφάσισε νὰ οἰκειοποιηθεῖ μὲ τὸ σπαθί του ὅ,τι δὲν τοῦ δίδεται μὲ τὸν κανονικὸ τρόπο ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο. Ἔτσι ἄρχισαν τὰ «τετελεσμένα»! 
Διάλεξε τὴ πλεύση στὸ ἀνοικτὸ πέλαγος, χωρὶς νὰ λάβει ὑπ' ὄψη του τοὺς κινδύνους τῆς ναυσιπλοΐας ! Ξεκίνησε μὲ τὴ μεταβολὴ στὶς πατριαρχικὲς ἐπαρχίες τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μετὰ ἀπὸ16 αἰῶνες! Κατήργησε τὴν σχετικὴ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχία τοῦ 1928 ποὺ συνεχιζόταν κανονικὰ μέχρι τὸ 1999. Τὸ ἐπιχείρημα ἦταν νομικὰ φαιδρὸ, ἀλλὰ ὁ σκοπὸς παμπόνηρος! Ἀπλώθηκε τὸ παραγάδι μέσα στὰ πατριαρχικὰ νερὰ καὶ περίμενε νὰ ἀγκιστρωθοῦν τὰ «τὰ καθαρὰ ψάρια». Ἡ λαθραλιεία ἔγινε ἀντιληπτὴ, ἀλλὰ χάρη τῆς ἀγάπης πρόσκαιρα παρασιωπήθηκε. Συνεχίστηκαν ὅμως, χωρὶς ἀναστολὲς οἱ συστηματικὲς προκλήσεις, ποὺ ἔφθασαν στὴν ἀμφισβήτησητῆς Ἐπιτροπικῆς ἀναθέσεως καὶ στὴν ἄσκηση προσωπικῆς τακτικῆς στὶς πατριαρχικὲς ἐπαρχίες. Ὅμως αὐτὴ ἡ μέθοδος ξεσήκωσε πολὺ κονιορτὸ παθῶν τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ περιβάλλοντος, ποὺ σκέπασε τὸ πρόσωπο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔφθασε στὴν παραφροσύνη πολεμικῶν ἀπειλῶν καὶ πεζοδρομιακῶν ἐκφράσεων ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἑλλαδικὰ ἀρχιερατικὰ χείλη! Οἱ διάφοροι φορεῖς τῆς ἀντιπατριαρχικοῦ μένους ἐξαγριώνονται ὅταν σκέπτονται μήπως μείνουν προσεχῶς μὲ τὶς 45 Μητροπόλεις τοῦ Αὐτοκεφάλου. Κήρυγμα λοιπὸν «κατὰ βαρβάρων», ἀνατρέποντας τὴ διδαχὴ «τοῦ καὶ ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν»Παύλου, ὅτι «γέγραπται γὰρ ὅτι Ἀβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν»(Γαλ.δ´.21
Στὴ Τουρκία ὑπάρχουν μυριᾶδες τουρκόφωνοι κρυπτοχριστιανοὶ ὀρθοδόξου προελεύσεως. Τὶς διεκδικοῦν τώρα πανσπερμίες αἱρέσεων, μάλιστα μία ἀπ' αὐτὲς στὴ Σμύρνη θρασύτατα τόλμησε νὰ μηνύσει πρόσφατα τὸν πατριάρχη γιατὶ ὑπογράφει ὡς «Οἰκουμενικὸς», ἐνῶ δὲν τοὺς ἀντιπροσωπεύει! Οἱ ἐξ Ἀθηνῶν ἐπιθυμοῦν οἱ ἀδελφοὶ αὐτοὶ νὰ συνεχίσουν νὰ ζοῦν χωρὶς τὴν εὐρωπαϊκὴ ἐλευθερία γιὰ τὴ θρησκευτικότητά τους; Τὴν ἀφροσύνη του ἔδειξε καὶ ἕνας «πασίγνωστος» φωστήρ ἐξ Ἀθηνῶν, ποὺ τόλμησε νὰ ἀμφισβητίσει τὸ οἰκουμενικὸ καὶ πανορθόδοξο κῦρος τοῦ Πατριαρχείου! Ἀλλὰ ἐκ τοῦ πάθους «ἐρρύη τὰ φαύλα».Ἵσως ὁ Παῦλος νὰ πρόβλεψε κάτι τέτοιες «ἐκπροσωπήσεις» ἐξ Ἀθηνῶν καὶ ἦλθε μιὰ φορὰ στὸ Ἄστυ. Τὶς ἄλλες δυὸ φορὲς πλέοντας πρὸς τὴν Κόρινθο, πέρασε ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸ Σαρωνικὸ!
Ὅσοι «γηράσαμε ἀεὶ διδασκόμενοι», εἴχαμε προβλέψει πὼς ἡ μεσοπέλαγη λανθασμένη ἀλιεία ὁδηγεῖ σὲ περιπέτειες τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία. Στὴ ψυχὴ τοῦ Λαοῦ μας ὑπάρχουν καταστατικὰ βιώματα ποὺ δὲν διαβρώνονται ἀπὸ θολὲς ἐπιδιώξεις ποὺ τεχνικὰ προβάλλονται γιὰ νὰ πλήξουν τὸν ἱερὸ θεσμὸ. Ἡ ἀξία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι διαχρονικὴ! Πηγάζει ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἐνῶ ἡ ἀνάδειξη σὲ Μητρόπολη ἤ σὲ Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς ἕδρας τῶν Ἀθηνῶν εἶναι δωρεά ποὺ προκύπτει μόνον μὲ τὴν κυριαρχικὴ θέληση τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχη, ποὺ ἔχει τὸ προνόμιο ἐκ τῶν Κανόνων νὰ ἀνυψώνει καὶ νὰ καταργεῖ τὶς τιμὲς στὶς ἕδρες ποὺ συνεστήθηκαν. Τὸ ψάρεμα μὲ δυναμίτη εἶναι ἀπηγορευμένο, γιατὶ καταστρέφει τὴ ζωὴ στὸ θαλάσσιο περιβάλλον. Δὲν ἀνατινάζονται ἱερὰ κείμενα μὲ«πυροτεχνήματα»! Εἶναι ἐπικυρωμένα μὲ τὸ πατριαρχικὸ καὶ συνοδικὸ ἀργυρόβουλλο ἀπὸ τὴν ἀνωτάτη πνευματικὴ Ἀρχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔχουν ὡς ἐκ τούτου «Συνταγματικὸ»χαρακτῆρα! Τὰ εὐτελῆ ἀκούσματα ποὺ λέγοντα γιὰ νὰ παραπλανηθεῖ ὁ Λαός, δὲν ἔχουν καμμιὰ σημασία. Εἷναι φθηνὰ ἐπικοινωνιακὰ τεχνάσματα γελοίων εἰσηγητῶν. Ἡ ἕδρα τοῦ Πατριαρχείου βρίσκεται σὲ ξένη ἐπικράτεια γιατὶ καὶ αὐτὸς ὁ τόπος ἦταν ἄλλοτε ἑλληνικὸς! Ὅσο μάλιστα ἑδρεύει ὁ ἱερὸς θεσμὸς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας στὴ Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου καὶ εἶναι ὄρθιες ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ καὶ ἡ Ἁγία Εἰρήνη, ἐκεῖ βρίσκεται ἡ πνευματικὴ πρωτεύουσα τῶν Ὀρθοδόξων! Ἡ περίσφιξη αὐτὴ τοῦ ὕπατου θεσμοῦ ἀπὸ ξένη καὶ ἀλλόθρησκη κατὰ πλειοψηφία Πολιτεία, προσέλαβε ἰδιαίτερη αἴγλη γιὰ κάθε ὀρθόδοξο Ἕλληνα. Ἀκόμη καὶ προστάτευσε τὸν ἱερὸ αὐτὸ θεσμὸ ἀπὸ τοὺς περιπετειώδεις πειρασμοὺς ποὺ δοκίμασε ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ὁπωσδήποτε καὶ μὲ τὴν εὐθύνη ἱεραρχῶν καὶ πολιτικῶν της, ἐπὶ 170 τώρα χρόνια!
Τὴ σχέση τοῦ Πατριαρχείου μὲ τὴν σημερινὴ Τουρκία τὴ στηρίζει ἡ μακρὰ συμβίωση Ἑλλήνων καὶ Τούρκων. Ξεκίνησε ἀπὸ τῆς Ἅλώσεως μὲ τὴ συμφωνία σεβασμοῦ τῶν θρησκευτικῶν δικαιωμάτων τοῦ πατριάρχη Γενναδίου καὶ τοῦ Σουλτάνου Μωάμεθ Β´. Μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα, ἄλλοτε εὐνοϊκῶν καὶ ἄλλοτε τραγικῶν σχέσεων, ἡ Ἐκκλησία διέσωσε τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους, τὴν ὀρθὴ πίστη, τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση, τὴ γλῶσσα, τὸ δίκαιο, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα. Ἡ μακρὰ πείρα ἔδειξε πὼς τὸ Πατριαρχεῖο συχνὰ ἑλίσσεται, οὐδέποτε ὅμως ἐκτελεῖ θελήματα! Αὐτὸ τὸ πιστοποιεῖ ἡ Ἱστορία καὶ ἡ σημερινὴ πραγματικότητα, ὅπου καὶ ἄν φθάνει ἡ πατριαρχικὴ δικαιοδοσία. Προσοχὴ! Βυζαντινὸ αἷμα κυλᾶ σὲ μυριᾶδες σημερινῶν παιδιῶν τῆς γείτονος ποὺ ἐξευρωπαΐζονται! Ἀνακυκλώνουν ἰωνικὰ καὶ ρωμαίϊκα χαρίσματα καὶ ὄχι «βαρβαρικά»! Γι' αὐτὸ ὅποιος ποντοπορεῖ γιὰ νὰ πετύχει «χόντρο» ψάρεμα ἄς προσέξει τὸ μπουρίνι! Οἱ «ἄπληστοι» ψαράδες συνήθως καταποντίζονται. Ἡ «Ἀλιευτικὴ» εἶναι πολὺ σπουδαῖος κλάδος καὶ τῆς Ἱεραποστολικῆς καὶ γιὰ τῆς Ναυτιλίας.. Ὁ πειρασμὸς καὶ τὸ πάθημα τοῦ Ἑλλαδικοῦ ἐπισκόπου διδάσκει σὲ πολλοὺς, πολλὰ..
«Πίσκοπε τοῦ Δαμαλᾶ, δίχως νοῦ, δίχως μυαλὰ:
τὰ λιανὰ δὲν ἤθελες τὰ μεγάλα γύρευες.
Τράβα γέρο ἄμυαλε·
γύρνα τό χερόμυλο, κούνιε καὶ τὸν παίδαρο!»
