Ἡ θέση τοῦ Πατριάρχου ποὺ ὑπέγραψε τὴν Ἐπιτροπικὴ Πράξη τοῦ 1928.

Η « ομολογία ασφάλειας» των αρχιερέων του θρόνου

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο συνδέει πάντοτε τὴ καταλλαγὴ στὶς διεκκλησιαστικὲς σχέσεις του μὲ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ σεβασμοῦ στὴ παλαιόθεν κρατοῦσα κανονική τάξη τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ μέχρι σήμερα ἀγῶνες του γιὰ τὰ ἱερὰ θέσμια τ-ης Ὲκκλησίας τὸ κράτησαν ἀλώβητο καὶ ἀπαρασάλευτο στὸ νὰ συνεχίζει ἐλεύθερο καὶ ἀνεπηρέαστο τὸ σωστικό του ἔργο. Δὲν ὑποχωρεῖ σὲ ἀντικανονικὲς καὶ παράτολμες ἀξιώσεις, εἴτε αὐτοὶ εἶναι μεγαλόσχημοι κληρικοὶ, εἴτε ἀνερμάτιστοι ἱσχυροὶ τῆς ἡμέρας ποὺ σκέπτονται μόνον τὸ ἐκλογικό τους συμφέρον, ὅποια ἐκβιαστικὰ νομοθετικὰ ἢ οἰκονομικὰ μέσα καὶ ἄν αὐτοὶ χρησιμοποιοῦν.

Τὰ συμβάντα πρὸ δεκαετίας ἐπιβεβαίωσαν τὴν ἱσχὺ τῶν δύο ἱερῶν κειμένων ἐπάνω στὰ ὁποία στηρίζεται ἡ λειτουργία τῆς Αὐτοκέφαλης Διοικήσεως μέσα στὴν ἐν Ἑλλάδι κανονικὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Εἰδικὰ γιὰ τὴ Πράξη τοῦ 1928 ἡ Ἐπιτροπικὴ ἀνάθεση μόνον τῆς διοικήσεως «ἄχρι καιροῦ» τῶν 36 Ἱερῶν Μητροπόλεων τοῦ πατριαρχικοῦ κλίματος δὲν κουρσεύεται ἀπὸτοὺς πονηροὺς λογισμοὺς τῆς ἑλλαδικῆς φιλοπρωτείας. Ἡ ἀθεράπευτη αὐτὴ πληγὴ ἐκμεταλλεύεται τὴν εὐγένεια καὶ ἀνοχὴ τῶν Πατριαρχῶν τοῦ Γένους μας, καθὼς καὶ τὴ παράληψη τῆς ρητῆς ἀναγραφῆς τῶν ἐκκλησιολογικῶν καὶ κανονικῶν ὅρων αὐτοδιοικήσεως στὰ ἐκδοθέντα ἱερὰ κείμενα, γιὰ νὰ ἐκδηλώσει καὶ πάλι ἀναφλέξει;ς ἀρχομανίας.

Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐξαρχία ἐπισκέπτεται τὸν πρόεδρο Ἀθηνῶν Σπυρίδωνα.ἐξ ἀριστερῶν: ὁ Λαοδικείας Μάξιμος, ὁ Περγάμου Ἀδαμάντιος, ὁ Ἲμβρου Ἰάκωβος, ὁ Σάρδεων Μάξιμος , ὁ Χαλδείας Κύριλλος, ἡ κεφαλὴ τοῦ συγγραφέα Αρ. Πανώτη (16 ἐτῶν) καὶ ὁ Ὑπογραμματέαςτῆς Πατριαρχικῆς Ἱερᾶς Συνόδου διάκονος Ἰάκωβος Στεφανίδης.

Τὰ πρώτα κρούσματα κακοπιστίας στὸ θέμα τῆς «Ὁμολογίας ἀσφαλείας» τῶν χειροτονουμένων ἀρχιερέων στὶς Πατριαρχικὲς Μητροπόλεις ἐμφανίζονται ἐπὶ πατριάρχου Βασιλείου Γ΄ στὸ πατριαρχικὸ γράμμα τῆς 2 Φεβρουαρίου 1929. Σ' αὐτὸ ὁ Πατριάρχης ἐπεξηγεῖ τὴ κανονικὴ σχέση τῶν ἀρχιερέων τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ βεβαιώνει τὴν κανονικὴ ἀναφορὰ στὴν Ὁμολογίατους:«μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὡς κανονικοῦ Πρώτου τῶν χειροτονουμένων Ἀρχιερέων κατὰ τὸν παρ’ἡμῖν ἰσχύοντα τύπον, οὐ ἐγκλείομεν ἀντίγραφον».Ἡ ἑλλαδικὴ ὅμως διοίκηση, ἀντὶ τοῦ σεβασμοῦ τῆς κανονικῆς αὐτῆς θέσεως τοῦ Πατριαρχείου, ἐπέβαλε στοὺς ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου ποὺ κατ’ ἐπιτροπεία ἐκλέγονται ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῶν Ἀθηνῶν, αὐτόβουλα, ἀλλὰ πρὸ πάντων ὑστερόβουλα νὰ παραλείπουν τὴν «Ὁμολογία ἀσφαλείας» τῶν ἀρχιερέων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ νὰ «ὁμολογοῦν» ὅ,σα καὶ οἱ λοιποὶ ἀρχιερεῖς τοῦ Αὐτοκεφάλου! Ὅμως ἡ «Ὁμολογία» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἔχει μεγάλη ἐκκλησιολογικὴ σημασία, γιατὶ παρέχει στοὺς ἀρχιερεῖς ποὺ τὴν ὁμολογοῦν τετραπλὴ ἐγγύηση «κανονικότητος καὶ κοινωνίας» τοῦ χειροτονουμένου μὲ τὴν κληρονομία καὶ τὰ δίκαια τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἐξ αὐτοῦ λόγω τῆς ἱερότητός της χαρακτηρίζεται καὶ ὡς «θειοτάτη»:

α) Αὐτὴ ἀναφέρεται πρὸς τὴν Εὐσεβὴ Πηγὴ τοῦ Γένους, τὸν Πατριάρχη καὶ τὸ Πατριαρχεῖο μας, ἐπειδὴ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ χηρεύουσα ἐκκλησιαστικὴ ἐπαρχίατὴν ἔχει ἡ Ὕπατη Ἀρχὴ, ποὺ τὴ δημιούργησε καὶ τὴν διαφύλαξε ἐπὶ αἰῶνες καὶ πρέπει νὰ ἐξασφαλιστεῖ ὅτι δὲν ἁλώθηκε ὁ θρόνος της ἀπὸ πρόσωπο κακῆς προαιρέσεως καὶ μὲ πονηρὴ προοπτική.

β) Πιστοποιεῖται ἐνώπιον ὅσων συνέπραξαν στὴν ἐκλογὴ καί συλλειτουργοῦν κατὰ τὴ χειροτονία, ὅτι ὑπάρχει ταυτότητα πίστεως καὶ πλήρης ἀποδοχὴ στηρίξεως τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ

γ) Ἐπιβαιώνεται στὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ τῆς πληρούμενης ἐπαρχίας, ὅτι θὰ τὸν διαποιμάνει ὀρθόδοξα καὶ κανονικὰ σὲ ἀδιατάρακτη «κοινωνία ἑνότητος» μετὰ τῆς Πηγῆς τῆς ἀρχιερωσύνης του καὶ τέλος

δ) Ἑδραιώνειστὸν ἴδιο τὸν ὁμολογοῦντα τὸ δικαιώμα τοῦ ἔκκλήτου ἐνώπιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου φυλάσσοντάς τον ἀπὸ κάθε ἀφιλάδελφη ἤ πολιτικὴ καταδίωξη ἤ κοσμικὴ παρέμβαση γιὰ τὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ θρόνο του.

Ἑπομένως, ἡ «Ὁμολογία ἀσφαλείας» εἶναι ἱερὴ ἀσφαλιστήρια δικλίδα καὶ φραγμὸς σὲ κάθε αὐθαιρεσία ἐναντίον ὅσων ἱεραρχῶν ἀνήκουν στὸ κλῖμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τὴν ἱερότητά τηςσφραγίζεται μὲ τὸ ἰδιόγραφο κείμενό της καὶ ἡ θέση του ἐντὸς τοῦ ἀνοικτοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τοῦ λεγομένου «Σωματικοῦ Χριστοῦ», καὶ μὲ τὴν στεντορία ἀνάγνωσή του «ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων» ἀπὸ τὴν ἐπισημότατη θέση τῆς Ὡραίας Πύλης. Ἡ «Ὁμολογία» αὐτὴ φυλάσσεται «στὸ διηνεκὲς» στὸ Πατριαρχικὸ Ἀρχεῖο. Ὁ Ἴδιος μάλιστα ὁ«Σωματικὸς Χριστὸς», τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, τοποθετεῖται ἀνεστραμμένο ἀνοικτὰ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ χειροτονουμένου ὅταν εἶναι γονυκλινὴς πρὸ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὡς ὁρατὸ σημεῖο ἐπαφῆς μὲ τὴ «Θεία Χάρη….», κατὰ τὴν ἱερώτατη στιγμὴ τῆς χειροτονίας γιὰ νὰ τὸν ἐπισκιάζει καὶ νὰ τὸν χαριτώνει. Ἔτσι ἡ «Ὁμολογία ἀσφαλείας» καὶ ἡ «Χειροτονία» συνδέονται μὲ τὸν παριστάμενο «Σωματικὰ» διὰ τοῦ Εὐαγγελίου Του Ἰησοῦ Χριστὸ, καὶ ἐνώπιόν Του δίδεται ἡ φρικτὴ καὶ ὑπέρτερη κάθε ἄλλου ὅρκου ἱερὴ ὑπόσχεση! Στὰ βυζαντινὰ χρόνια τέτοια «Ὁμολογία» ἔδιδε στὸ Πατριάρχη ἀκόμη καὶ κάθε νέος αὐτοκράτορας κατὰ τὴ τελετὴ τῆς στέψεώς του, χάρη τῆς κανονικῆς ἀσφαλείας τῆς Ἐκκλησίας!

Ἡ ἐκ παραδόσεως «Ὁμολογία ἀσφαλείας» τῶν ἀρχιερέων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου περιλαμβάνει καὶ τὰ ἑξῆς:

« Στέργω καὶ ἀποδέχομαι τὰς Ἁγίας Πανσέπτους Οἰκουμενικὰς Συνόδους,

αἵτινες ἐπὶ φυλακῇ τῶν σεπτῶν Δογμάτων συνηθροίσθησαν, καθομολογῶν τοὺς ὑπ ’ αὐτῶν διωρισμένους στέργειν καὶ διαφυλάττειν Κανόνας καὶ τὰς Ἁγίας Διατάξεις, ὅσαι τοῖς ἱεροῖς ἡμῶν Πατράσι κατὰ διαφόρους καιροὺς καὶ χρόνους ἐτυπώθησαν, πάντας, οὕς ἀποδέχονται, συναποδεχόμενος καὶ οὕς ἀποστρέφονται, συναποστρεφόμενος. Ἔτι καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν εἰρήνην ὁμολογῶ διαφυλάττειν καὶ κατ ’οὐδένα τρόπον ἐναντίᾳ αὐτῇ φρονεῖν διὰ βίου παντός, ἑπόμενος κατὰ πάντα καὶ ὑποτασσόμενος αὐτῷ τῷ Παναγιωτάτῳ καὶ σεβασμιωτάτῳ μοι Αὐθέντη καὶ Δεσπότῃ, τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ, προσεπαγγελλόμενος ἐν φόβῳ Θεοῦ καὶ θεοφιλεῖ γνώμῃ τὴν ἐγχειρισθεῖσαν μοι ἄνωθεν ποίμνην ἰθύνειν. Ἐπὶ τούτοις ὑπόσχομαι καὶ ὅσα περὶ αὐτοῦ κέκτηται προνόμια ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διαφυλάττειν ἀπαρεγχείριστα ἐν πάσῃ τῇ Ἐνορίᾳ μου…. κλπ».

Πατριαρχικὸ καὶ Συνοδικὸ συλλείτουργο στὸν πατριαρχικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι ἀπὸ τὸν πατριάρχη Μάξιμο Ε΄΄ κατὰ τὴ Θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ 1947.

Στὴν «Ὁμολογία ἀσφαλείας» ποὺ ἔδιναν κατὰ τὴ χειροτονία τους ὅλοι οἱ ἀνήκοντες στὸ Πατριαρχεῖο ἀρχιερεῖς τῆς προεπαναστατικῆς Ἑλλάδος, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Κορίνθου Ἅγιος Μακάριος Νοταρᾶς, περιλάμβανε καὶ ἕνα ἀκόμη φρικτὸ ἀκροτελεύτειο ὅρο ὅτι : « Δέχομαι τὴν χάριν καθαρεύουσαν τοῦ σιμωνιακοῦ ἐγκλήματος ὡς ἐκ Θεοῦ ἀδοτί με καὶ ἀμισθί» (βλ.στὰ «Πρακτικὰ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν».τ.1931.σ.144-145). Αὐτὸ τὸν ὅρο τὸν ἀπάλειψαν οἱ ἑλλαδικὲς μεθοδεύσεις ἵσως γιὰ νὰ μολύνουν ἐξ ἀρχῆς τὴ τοπικὴ Ἐκκλησία μὲ κάθε εἲδους σιμωνιακὲς συναλλαγὲς τὶς ἐκλογές ἀρχιερέων, σὰν ἐκεῖνες τοῦ 1874-1878, ἢ καὶ μὲ «καταστάσεις» (μεταθέσεις) κατόπιν ἀνταλλαγῶν. Τὴν «Ὁμολογία» τοῦ Θρόνου τὴνἀπήγγειλαν «τρέμοντες» πλειάδα ἀρχιερέων κατὰ τὴ χειροτονία τους τοῦ ὕψους τοῦ Κορυτσᾶς Φωτίου, τοῦ Ἐλευθερουπόλεως Γερμανοῦ, τοῦ Γρεβενῶν Αἰμιλιανοῦ, τοῦ Σμύρνης Χρυσοστόμου κ.ἄ., ποὺ τελικὰ τὴν ἐπισφράγισαν καὶ μὲ τὸ μαρτυρικό τους τέλος.

Τὸ ἱερὸ αὐτὸ κείμενο, ὁμολογοῦν σήμερα ὃλοι οἱ πατριαρχικοὶ ἀρχιερεῖς τοῦ Θρόνου, γιατὶ αὐτὸ τὸ παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς προκατόχους τους καὶ κανεὶς ἀπ' αὐτοὺς ποτὲ δὲν διανοήθηκε ὃτι θὰ ὑπάρξουν κάποιοι ἐπήλυδες διάδοχοί τους ποὺ θὰ καταντοῦσαν Ἀνώμοτοι ὀμνύοντες σὲ ἓνα κείμενο τῆς μιᾶς δοτῆς διοικήσεως, τῆς αὐτοκεφαλίας, ἐπειδὴ τὸ πρόσταξε νομοθέτημα τοῦ Καίσαρα, σὰν νὰ μὴν ἀρκεῖ ἡ Διαβεβαίωση ποὺ δίδουν οἰ ἀρχιερεῖς ἐνώπιον τῆς πολιτικῆς ἀρχῆς ποὺ τὸν ἐκπροσωπεῖ! Διπλή ἀσφάλεια γιὰ τὸ κράτος καὶ καμία κανονικὴ ἀσφάλεια γιὰ τὴ Μητέρα Ἐκκλησία!

Στὴν «Ὁμολογία ἀσφαλείας» παρέχεται ἕνα σαφὲς διάγραμμα τῶν δογματικῶν καὶ κανονικῶν πεποιθήσεων τοῦ μέλλοντος νὰ περιβληθεῖ τὴν ἀρχιερατικὴ ἀξία ἐνώπιον τῶν ἐντεταλμένων ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, νὰ τὸν ἐκλέξουν ἐκ τοῦ ἐγκεκριμένου ὑπ’αὐτοῦ Καταλόγου καὶ νὰ τὸν χειροτονήσουν.

Γι’ αὐτὸ ἡ «Ὁμολογία» `πρέπει νὰ εἶναι ἐπαγγελία καὶ ὑπόσχεση καθαρὰ ἐκκλησιολογικὴ καὶ κανονικὴκαὶ νὰ παραμένει πάντα ἀναλλοίωτη καὶ ἀμετάτρεπτη, δίχα γραπτῆς Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Διαγνώμης, ἐπικυρωμένης ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ «Πρώτου» τῆς καθ’ἡμᾶς Ἀνατολῆς, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ὅλες οἱ ἱστορικὲς Ἐκκλησίες ποὺ διατηροῦν τὴν ἀρχαία δομὴ στὴν Ἱεραρχίας τους ἡ ἲδια «Τάξη» τους κήδονται τῆς σοβαρότητος τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῆς ἀρχιερατικῆς ἀξίας τους καὶ πρὸ τῆς χειροτονίας διαβάζεται δημόσια ἡ ἔγγραφη «Ὁμολογία ἀσφαλείας» ἡ ὁποία καὶ ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν ἐκλεγέντα ἐνώπιος τῆς συνάξεως τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ. Τὸ κείμενό τους εἶναι ἀπόλυτα δεσμευτικὸ μόνον ἐκκλησιαστικά, ὃπως καὶ ἡ πιστότητα στὴν «Ὀρθοδοξία» τῆς ἰδίας Ἐκκλησίας τοῦ χειροτονούμενου καὶ ἀποτελεῖ σύνοψη τῶν δογμάτων καὶ τῶν διδασκαλιῶν τους. Ὃμως βασικὸ εἶναι ἡ ἒκφραση ὑποταγῆς στὴν κορυφὴ τοῦ Πατριάρχης τους. Ἒχω παρακολουθήσει ὁ ἲδιος χειροτονίες ὑποψηφίων ἀρχιερέων στοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς, στοὺς Κόπτες, στοὺς Ἀρμενίους, στοὺς Συριάνους καὶ Χαλδαίους, στοὺς Μελχίτες καὶ στοὺς Μαρωνίτες, ἀκόμη καὶ στοὺς Νεστοριανούς. Στοὺς Συριάνους μάλιστα ἡ «Ὁμολογία ἀσφαλείας» περιλαμβάνεται σὲ 15 παραγράφους! Στοὺς Κόπτες πρωτοστατοῦντος τοῦ Πατριάρχου συνέρχεται σὲ Σύνοδο ὃλη ἡ Ἱεραρχία στὸ σολέα τοῦ Καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὸ Κάϊρο. Οἱ ὑποψήφιοι προβληθέντες ὑπὸ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ χειραγωγούνται ἀπὸ δύο ἀρχιερεῖς ὡς «σύμψηφους» καὶ λείτανευτικὰ πορεύονται καὶ κάθονται σὲ θρονίσκους ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου. Τότε ὂλοι οἱ ἱεράρχες προσέρχονται καὶ ἀπὸ δισκελίου συμφωνοῦν διὰ ζώσης στὴν ἀνάδειξή τῶν προβληθέντων ὑπὸ τοῦ Πατριάρχη τους. Στὴ συνέχεια ὁ Πατριάρχης θέτει μόνος τὴ δεξιά του σὲ κάθε ἓνα ὑποψήφιο καὶ διαβάζει τὴ σχετικὴ εὐχὴ χειροτονίας καὶ μόνοςτὸν περιβάλλει μὲ τὰ λιτότατα ἂμφια καὶ τὸν ἀσπάζεται καὶ τὸν προσκαλεῖ νὰ συλλειτουργήσει μαζί τὴν Εὐχαριστία. Στοὺς Μελχίτες ὁ ἐκλεγεὶς ἀπὸ τὴ Σύνοδο ἐρωτᾶται ἀπὸ τὸν ἔνθρονο Πατριάρχη τους καὶ δύο ἂλλους ἱερᾶρχες περὶ τῆς πίστεώς του καὶ δίδει στὸν σολέα τὴν «Ὁμολογίαν» του γονυκλινὴς ἐναγκαλίζοντας τὸ ἰερὸ Εὐαγγέλιο, ὡς τὸν «Σωματικὸ Χριστὸ». Μετὰ τὰ ἀναγνώσματα γίνεται ἡ σύσταση στὸ ἐκκλησίασμα τοῦ χειροτονηθέντος ἀπὸ τὸν προεστῶτα καὶ ὁ νέος ἀρχιερεύς εὐχαριστεῖ καὶ κηρύττει τὸν θεῖο λόγο καὶ συνεχίζεται ἡ θεία λειτουργία. Κατὰ δὲ τὴν χειροτονία παραδίδεται μόνον τὸ μέγα ὡμοφόριο χωρὶς τὴν ποιμαντικὴ ράβδο, ποὺ παραδίδεται ἀπὸ τὸν τοποτηρητὴ κατὰ τὴν τελετὴ τῆς ἐνθρονήσεως. Σὲ καμιά ἐτερόδοξη Ἐκκλησία δὲν εὐοδοῦται ἡ καταδολίευση τῆς ἀρχιερωσύνης ἀπὸ ἐπιτηδείους ἐραστές της καὶ αὐτοὶ ἀντὶ συνεχῶς νὰ νήφουν γιὰ τὴ πανουργία τους «οἰκονομοῦνται» σὲ ἂλλη διοίκηση καὶ μάλιστα ἀγνώμονες μεταβάλλωνται σὲ φανεροὺς ἢ κρυφοὺς ἐπικριτὲς τῆς Οἰκουμένης.

Ο Μακαριστὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄ χειτοτονεῖ
τότε τὸν Ὑπογραμματέα τῆς Ἱ.Συνόδου διάκονο Ἰάκωβο Στεφανίδη σὲ πρεσβύτερο προαγόμενο σὲ Ἀρχιγραμματέα 30/11/1947.

Ἡ ἀντικατάσταση τῆς πατριαρχικῆς «Ὁμολογίας ἀσφαλείας» γιὰ τοὺς ἀρχιερεῖς τῶν πατριαρχικῶν ἐπαρχιῶν μὲ ἐκείνη τὴν «ἀνασφάλιστη» τῆς ἑλλαδικῆς διοικήσεως στὴν ὁποία ἀνωτάτη ἀρχὴ κατὰ τὸν Τόμον τοῦ 1850 καὶ τὰ Συντάγματα τῆς χώρας Προκαθημένη εἶναι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος εἶναι ἐνέργεια πονηρευομένη ποὺ ἀγγίζει τὴν ἱεροσυλία ! Ἡ ἀκριβὴς «Ὁμολογία ἀσφαλείας» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καταλιμπάνεται γιὰ νὰ ἀποδεσμεύσει τὴν συνείδηση τῶν νεοχειροτόνητων ἀρχιερέων ἀπὸ τὴ παραδοθεῖσα τάξη καὶ δεοντολογία. Ἡ ἀντεκκλησιαστικὰ αὐτὴ ξένη νοοτροπία εἰσήχθηκε ἀπὸ τὸν Μάουρερ καὶ τὸν Φαρμακίδη στοὺς Νεοελληνες ὡς «προτεσταντικῆς» ἐμπνεύσεως μανία γιὰ τὴν ἱσοπέδωση τῶν πάντων καὶ είδικὰ τῆς τάξεως. Αὐτὴ ἡ ἰδεοληψία διδάχθηκε στὴν Ἑλλάδα.καὶ πέρασε στὸν κλῆρο καὶ στοὺς θεολόγους γιὰ νὰ ποδοπατοῦνται συστηματικὰ κανονικὲς ἀρχὲς, ἱερὰ θέσμια, σεβάσμια δεοντολογία καὶ ὅ,τι προέρχεται ἀπὸ τὴ Πηγὴ τῆς Εὐσεβείας μας, τὴν Μητέρα Ἐκκλησία μας, γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν αύτοὶ μὲ ἀμβλήνοια ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως τὸ ἐθνοκρατικὸ παραλήρημα τῶν πολιτειοκρατῶν: «μιὰ Ἐκκλησία σὲ ἕνα Κράτος»!Ἡ ὴ πλάνη πὼς «ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση συγχρονίζεται καὶ συμμορφώνεται πάντοτε κατὰ στὶς πολιτικὲς ἐξελίξεις» εἶναι λογισμὸς Φαρμακίδειας προελεύσεως. Πρόσφατα καὶ πάλι ἀποδείχτηκε μὲ ἀκριβή ἑρμηνεία τῶν δύο ἐπίμαχων κανόνων, τοῦ 17ου τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου καὶ τοῦ 38ου τῆς Πενθέκτης, ὃτι αὐτοὶ εἶναι ταυτόσημοι καὶ ἀφοροῦν μόνον τὴ προσαρμογὴ τῆς ἐκκλ. διοικήσεως μέσα στὴν ἐσωτερικὴ ἐπαρχιακὴ διοίκηση μιᾶς κρατικῆς ὀντότητας καὶ ὂχι στὴν πολυσύνορη ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοδοσία, ἡ ὁποία εἶναι περιωρισμένη καὶ καθορισμένη ἀπὸ τοὺς Πατέρες στὰ πλαίσια κανονικῆς κυριότητος τῆς Ἐκκλησία Κων/πόλεως. Οἱ πρῶτοι ποὺ θέλησαν νὰ παρερμηνεύσουν αὐτοὺς τοὺς κανόνες ἦταν οἱ Εἰκονομάχοι καὶ τὸ πρόσταγμά τους τὸ υἱοθέτησε τότε ὁ ἱερὸς Φώτιος γιὰ συγκεκριμμένο τότε ἐκκλησιαστικὸ λόγο καὶ σὲ καθορισμένη ἱστορικὴ στιγμὴ. Ἔπρεπε νὰ διασωθεῖ τὸ ἑλληνόφωνο Ἰλλυρικὸ ἀπὸ τὸν ἐκλατινισμὸ καὶ τὸν πρώϊμο ἐκφραγκισμὸ ποὺ καραδοκοῦσε ἀπὸ τότε. Τὸ ἀντίθετο πράττει σήμερα ὁ Ἀθηνοκεντρισμὸς γιὰ τὴν ὑφαρπαγὴ τῶν ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου γιὰ δῆθεν «ἐθνικοὺς λόγους». Οἱ ἑλλαδικοὶ ποτὲ δὲν κατάλαβαν πὼς ἡ Ἐκκλησία δὲν περιορίζεται ἀπὸ τὰ διακρατικὰ ὃρια. Μὲ τὴ πλάνη αὐτὴ οἱ κρατοῦντες πολιτικοί, παρά τὴ θέληση κλήρου καὶ λαοῦ προικοδότησαν τὴν Αὐτοκέφαλη Διοίκηση ποὺ ὰπόλυτα ἢλεγχαν μὲ τὶς 16 Μητροπόλεις τῆς Ἰονίου Ἐκκλησίας,(1865) καὶ τῆς Θεσσαλομαγνησίας.(1882).

Ἡ ἐνθρόνηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη μακαριστοῦ Ἀθηναγόρα στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τοῦ σολέα. Συμπαρίστανται ὁ αρχιγραμματέαςἸάκωβος Στεφανίδης καὶ ὁ Μ. Πρωτοσύγκελλος Μελίτων Χατζῆς.

Δυστυχῶς τὸ ἲδιο ἐπιχείρησαν καὶ μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ, ποὺ ριζικὰ μεταβλήθηκε ὁ Ἐκκλησιαστικὸς Χάρτης τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ πολιτικοὶ τῆς ὲποχῆς σκάρωσαν μὲ τὴ συνεργασία τοῦ τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομου τὸν νόμο 3615 /1928. Καὶ οἱ πολιτικοὶ ἐπείγονταν νὰ ρυθμίσουν τὴν ἐκκρεμότητα γιὰ νὰ κερδίσουν τὶς ἐκλογὲς τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1928, ἐνῶ ὁ Ἀθηνῶν γιὰ νὰ ματαιώσει τὸ ἒτοιμο νομοσχέδιο τῆς ἡμιαυτόνομης διοικήσεως στὶς Νέες Χῶρες, ὃπως εἶναι στὴ Κρήτη. Ἐκ τοῦ ἐκβιασμοῦ αὐτοῦ προέκυψε ἡ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη τοῦ Σεπτεμβρίου 1928, ποὺ μέχρι σήμερα συντηρεῖ κλίμα καχυποψίας στὴν Ὁμογενὴ Ἐκκλησία Στὸ κανονικὸ ἔδαφος τοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἑλλάδα ὑφίστανται «κατ’ οἰκονομία» ἐξ αίτίας τῆς αὐτοκεφαλίας τέσσερις διαφορετικοὶ τρόποι διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας! Τὸ Κανονικὸ Δίκαιο Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐπιδέχονται ἀργυρώνητες σοφιστικὲς ἑρμηνεῖες τῶν Ἱ. Κανόνων. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ θεσμοθεσία ἐπιβάλλει σαφὴδήλωση τῆς κανονικῆς ἐξαρτήσεως ἀπὸ τὴν ἁρμόδια πηγὴ τῆς ἀρχιερωσύνης ὃλων τὼν πρὸς χειροτονία ἐκλεγέντων νέων ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου. Γιὰ τοὺς πατριαρχικοὺς ἀρχιερεῖς πηγὴ εἶναι ὁ «ἐν αὐτοῖς Πρῶτος», δηλαδὴ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. καὶ γιὰ αὐτὸ μόνον σὲ Αὐτὸν ἀναφέρετε ἡ κανονικὴ μνημόνευση ἀπὸ τὸν Δ΄ αἰώνα! . Γιὰ τοὺς ἑλλαδικοὺς ἀρχιερεῖς πηγὴ εἶναι, κατὰ τὸν παραχωρηθέντα Τόμο τοῦ 1850, ἡ Προκαθημένη Ἱερὰ Σύνοδός τους. Δύο κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρχουν στὴν Ἑλλάδα μέσα στὴν μία καὶ στὴν αὐτὴ Δικαιοδοσία! Ἡ παροιμιώδης σοφία τοῦ λαοῦ μας ξέρει πὼς : «Δύο κεφαλὲς δὲν χωροῦν σὲ μία μίτρα». Αὐτὲς εἷναι πανουργίες δοκησίσοφων οἰηματιῶν καὶπρέπει νὰ ἐκλείψουν. Μὲ ἀποφάσεις Οίκουμενικῶν Συνόδων ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία εἶναι «αὐθύπαρκη Ἀποστολικὴ Πηγὴ». Ἀπ' αὐτὴ πηγάζουν ὃλες οἱ ἐκκλησιαστικὲς διοικήσεις ποὺ συνυπάρχουν καὶ λειτουργοῦν μὲ Τόμους καὶ Πράξεις μέσα στὴ Δικαιοδοσία της καὶ ἠ ἐν Ἑλλάδι Αὐτοκέφαλη Διοίκηση καὶ ἐκείνη τῆς Κρήτης, ἀλλὰ καὶ οἱ λεγόμενες «ἐθνικὲς» Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Συνεστήθηκαν ὃποια ἐθνικὴ καταβολὴ καὶ ἂν ἒχουν καὶ ὂποιου μεγέθους καὶ πλούτου λαὸ ἐκκλησιολογικὰ καὶ κανονικὰ, μόνον μὲ Τόμους, που ἐκδίδει ἡ Μητέρα τους Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο! Αὐτὸ ἂς τὸ χωνέψουν ὃλοι οἱ πασροικοῦντες ἐνταῦθα γιὰ νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ ἀλλότρια προτεσταντικὰ φληναφήματα ἀφοῦ ἀπὸ αὐτὰ κρίνονται ἀδίαβαστοι καὶ ἂσχετοι μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα. Τὸ ἰδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ μιλοῦν γιὰ δῆθεν «ἀποστολικὲς μητροπόλεις» προσβάλλοντας τὴ μνήμη τῶν ἁγίων προκατόχων τους ὡς πρόσωπα δῆθεν ἀμνήμονα καὶ ἀδιάβαστα Ἁγιογραφικὰ, κανονικὰ καὶ ἱστορικά!

Ἡ χειροτονία ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα τοῦ Ἀρχιγραμματέα Ἰάκωβου Στεφανίδη σὲ μητροπολίτη Ἰκονίου στὶς 7 Ἰουλίου 1950. Ἡ στιγμὴ τῆς ἐπιδόσεως τῆς ποιμαντορικῆς ράβδου

Τὸ Γένος μας εὐεργετηθήκε ἐκ τῶν Ἱερῶν Κανόνων νὰ προεδρεύει τῆς Οἰκουμενικῆς Καθέδρας ἐπὶ 18 αἰῶνες καὶ οἱ Πατριᾶρχες μας ὡς

«Κυνέγειροι» κράτησαν ὂρθιοι αὐτὴ τὴν ἀποστολικὴ τιμή καὶ σήμερα στὴν Ἑλλάδα ἒχουμε δύο ἀρχιεπισκόπους Ἐξάρχους μὲ ἲδιες Συνόδους, τὸν Μακ. πρόεδρον Ἀθήνῶν καὶ τὸν Σεβ. προεδρεύοντα Κρήτης στὸ Ἡράκλειο. Καὶ τοῦτο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τοῦ ἐθνικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ Διχασμοῦ μας (1917-1922). Σήμερα ὁ Πατριάρχης μας βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ ἒστησαν τὴν Καθέδρα του οἱ Πατέρες μας καὶ ὁ τόπος ἀνήκει σὲ ξένο κράτος. Αὐτὸς πρόσφερε, μὲ συμφωνία τῶν παλαίφατων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, μέσα στὴ Δικαιοδοσία του τὴν πατριαρχικὴ ἀξία χρονολογικὰ σὲ Ρώσους, Σέρβους, Ρουμάνους, Βουλγάρους καὶ Γεωργιανοὺς. Ἂς τὸ καταλάβουν αὐτὸ καλὰ ὃλοι οἰ φλυαροῦντες ἀπὸ ἒντυπα καὶ ἰστότοπους γιὰ νὰ μὴν ἐκθέτουν τὴν ἱστορικὴ ἀσχετοσύνη τους καὶ τὴν κανονικὴ ἀμάθειά τους!

Ὁ Ἰκονίου Ἰάκωβος καὶ ὁ συγγραφέας ὡς δευτεροετὴς φοιτητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν στὸν Παρθενῶνα τὸ 1952

Ἡ ἀπάλειψη τῆς κανονικῆς ἐξαρτήσεωςστὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχη «ἀπὸ τὸν πρὸς ἐπισκοπὴν παρασκευόμενον » εἶναι «στασιώδης» περιφρόνηση ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς θεσμὸς «δῶρον Θεοῦ καὶ δόγμα φρονίμων καὶ θεοφόρων ἀνθρώπων» ἀπὸ τὸν ἲδιο τὸν ἱερὸ Φώτιο. Ἡ 6 Νεαρὰ τοῦ Ἰουστινιανοῦ ἐπιμαρτυρεῖ :«εἰ μὴ ταῦτα φυλάξοι, Θεοῦ τε ἀλλότριος ἔσται καὶ ἐκπεσεῖται τῆς δοθείσης τιμῆς …δεῖν τοὺς ἱεροὺς κανόνας ἀντὶ νόμου κρατεῖν» (βλ.Νεαρὰ 6.1 καὶ προίμ.Νεαρ.137 καὶ Σύνταγμα Θ.& Ϊ.Κ. τομ. Ε΄ 276). Ὁ «ἐθνικισμὸς», καὶ ὂχι ὁ πατριωτισμὸς, ὃπως τὸν βιώνουν μερικοὶ ἑλλαδικοὶ ἀρχιερεῖς, εἶναι δυνατὸ νὰ συντελέσει στὴν αὐτοκτονία τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας, ἂν κάποτε θελήσουν νὰ ἀποδεσμευτοῦν ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς αὐτοκεφαλίας τους, τὸ Φανάρι. Τότε κάθε κομματικὸς συνασπισμὸς συμφερόντων ποὺ κερδίζει τὴν ἐξουσία στὴν Ἑλλάδα θὰ ἀπαιτεῖ ἐφαρμογὴ τῶν θελημάτων του στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας.

Κατὰ τὴ κανονικὴ παράδοση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας: «τῶν δ’ ἄλλοις ἀνηκόντων ἀρχιερατικῶν δικαίων μὴ κατεπεμβαίνειν ἀναιδῶς καὶ τὸ ὅλον καταφρονητικῶς» (βλ.Σύντ.Θ.Ι.Κ.τομ.Γ΄44) καὶ Γεδεὼν Πατρ,Διατ.Β΄29-33). Καμμιὰ ἄλλη ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ ἤ τοπικὴ Ἱεραρχία δὲν μπορεῖ νὰ στηρίξει κάποιο κανονικὸ δικαίωμα γιὰ νὰ τροποποιήσει αὐθαίρετα τὰ ἱερὰ κείμενα τὰ διατυπωθέντα καὶ καθιερωθέντα ἀπὸ τὴ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, παρὰ μόνονἀθεόφοβοι ποὺ ὐποτάσσουν τὰ πάντα στὶς προσωπικὲς τους προκαταλύψεις καὶ σκοπιμότητες.

Ὁ Ἰκονίου Ἰάκωβος ὡς Σχολάρχης προΐσταται τῆς πρώτης μεταπολεμικῆς συνάξεως τῶν ἐπιζὠντων ἀποφοίτων στὸ Συνοδικὸ τὴς Θεολ. Σχολῆς Χάλκης

Πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ καταλάβουν ὅλοι ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, κατέχει τὸ ὑπούργημα τῆς φυλάξεως τῶν ἱερῶν θεσμίων, καὶ νὰ σταματίσουν τὸ τσαλάκωμα τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου καὶ τῆς Ἐκκλ. Ἱστορίας γιατὶ εἶναι ἀνέφικτο αὐτὸ ποὺ ἒχουν στὸ μυαλὸ τους, τὸ «καταθύμιό»τους, γιὰ τὶς πατριαρχικὲς ἐπαρχίες στὴν Ἑλλάδα καὶ : «ὀφειλετικῶς τῶν οἰκείων μὲν δικαίων ἀντέχεσθαι, τῶν δὲ ἀλλοτρίων ἀπέχεσθαι»(Σύντ.Θ. & Ἱ. Κανόνων τομ.Γ΄440).- Α.Π.

Βλέπε: Περιοδικὸ: Ὀρθόδοξη Παρουσία, τ.Β΄ τεύχη 5&6 1965. «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον» σσ. 218-221. ἂρθρο τοῦ Ἀρ. Πανώτη περὶ τοῦ Ἰκονίου Ἰακώβου μὲ βάση τὴν ἀλληλογραφία τους.

Ὁ Ἰκονίου Ἰάκωβος ὡς σχολάρχης μὲ καθηγητὲς μεταξὺ τοῦ πρυτάνεως τοῦ Θεολ Ἰνστιτούτου τοῦ Ἁγίου Σεργίου Παρισίων ἐπισκόπου Κατάνης Κασσιανοῦ καὶ καθηγητῶν του καὶ τοῦ μακαριστοῦ πατριάρχη Αθηναγόρα στὴν εἲσοδο τῆς Θεολ. Σχολῆς Χάλκης.