Η παγχριστιανικὴ οικογένεια υψώνει τις καρδιές εκατομμυρίων ψυχών από πολλές δεκαετίες τη τρίτη εβδομάδα του Ιανουαρίου για να ανοίξουν οι νεφέλες του ουρανού και να «εισακουστεί » από τον Κύριο της Εκκλησίας το ομόθυμο αίτημα το «ίνα ώμεν έν»μέσα στην Μία Εκκλησία που κληθήκαμε με το Έν βάπτισμα.
Του Αριστείδη Πανώτη
1. Η Προκαταρκτική Διορθόδοξη Επιτροπή που συνήλθε το 1930 στη μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους Καθήμενοι από αριστερά: ο Θυατείρων Γερμανός (Κπ), ο Ρομάν Λουκιανός (Ρουμ.), ο Επιφανείας Ιγνάτιος (Αντ.), ο Βαρσοβίας Διονύσιος (Πολ.), ο Ηρακλείας Φιλάρετος (πρόεδρος), ο Λεοντουπόλεως Χριστοφόρος (Αλεξ.), ο Πτολεμαΐδος Κελλαδίων (Ιερ.), ο Ζίτσης Άγιος Νικόλαος (Σερβ.) , ο Θεσσαλονίκης Γεννάδιος (Ελ.). Όρθιοι από αριστερά: ο Β. Επίσκοπος Τίτος (Ρουμ.), ο Γροδένσκυ Αλέξιος (Πολ.), ο Τραπεζούντος Χρύσανθος (Κπ.), ο Αρχιμ. Κάλλιστος (Ιερ.), ο Κερκύρας Αθηναγόρας (Ελ.) και ο Τιμοκίου Αιμιλιανός ( Σερβ. ).
Εκ του αρχείου του Αριστ. Πανώτη.
Από αιώνες έχει κατανοηθεί ότι για τη ομαλή λειτουργία της Εκκλησίας έχει κεφαλαιώδη σημασία η έκφραση του γνήσιου εκκλησιαστικού φρονήματός της. Με αυτό παρά τις διαχρονικές αντιξοότητες διατήρησε την ενότητά της και έδειξε στην Οικουμένη ότι πως η πίστη της συμπίπτει με εκείνο που δίδαξε ο Χριστός και οι Απόστολοί του, στερέωσαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι και ανέπτυξαν οι Πατέρες.
Σχολιάζοντας την επικαιρότητα.
του Αριστείδη Πανώτη
Μ. Ιερομνήμονα -ιστορικού
Ο Παντοκράτωρ Κύριος της Εκκλησίας. Ερεισίνωτο της σεπτής Πατριαρχικής Καθέδρας στο Μεγάλο Συνοδικό του Φαναρίου Χρυσοκέντητο μοναστηριακό εργόχειρο. 21ου αιώνα.
Ένας σημαντικός συγγραφέας που συνδέθηκε με την Παλαιολόγεια Αναγέννηση και έγραψε και Ιστορία, ο Γεώργιος Παχυμέρης (1242–1310), έδωσε το απόσταγμα των ιστορικών γνώσεών του με τη φράση ότι:η ψυχή της Ιστορία είναι ἡ αλήθεια. Με το μέτρο αυτό πρέπει να κριθεί και δημοσιευθέν πρόσφατα άρθρο «Νεοχωρίτη αρχιερέα» το οποίο αντιφεγγίζει και πάλιν ανταγωνιστική συμπεριφορά και δυσλειτουργία της Εκκλησίας μέσα στο ορθόδοξο ελληνικό Γένος μας. Κατ' αρχήν η χρήση ψευδώνυμου στερείται ανδρισμού και η έντονη «ιεροκανονική» αιτιολόγηση συμπεριφοράς δεν συσκοτίζει τις κανονικές πλάνες περί τον Δικαίων του Θρόνου μέσα στην από αιώνων καθορισμένη Δικαιοδοσία του, που δεν παραχωρήθηκε ποτέ σε τοπική Εκκλησία.
Οι αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου ως έντιμοι επίσκοποι υπογράφουν επώνυμα τα κείμενά των απόψεών τους και πάντοτε εύχονται να καταλάβουν πλέον οι αθηνοκεντρικοί κύκλοι ότι στην Ιστορίας του Γένους μας το 1922 συνέβη η τρίτη και χειρότερη Άλωση μαςμε συνέπεια να ανατραπεί πλήρως η υφιστάμενη στην Ελλάδα από το 1850 εκκλησιαστική κατάσταση. Οι μητροπόλεις και το πλήρωμα από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρασία προσφυγοποιήθηκε και μετακόμισε από τον αμπελώνα της Ανατολής στο Δυτικό αμπελώνα της Δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Θρόνου. Δεν μπορούν ακόμη οι ελλαδικοί να χωνέψουν ότι η Μητέρα Εκκλησία έχει απόλυτη τη κυριότητα της οριοθετημένης με εκκλησιαστικές πράξεις αιώνων εκτάσεως του εδάφους της. Στην Εκκλησία του Χριστού χάρη της κανονικής ευταξίας προτεραιότητα έχουν να μη μετατίθενται τα αμετάβλητα «όρια που έθεσαν οι Πατέρες», χωρίςνα υποτιμά τα σύνορα των εθνών που συνεχώς μεταβάλλονται με πολιτικές συμφωνίες. Μέσα στην εν Ελλάδι δικαιοδοσία της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως με αποφάνσείς της συλλειτουργούν διάφορες εκκλησιαστικές διοικήσεις, όπως είναι και η αυτοκέφαλη διοίκηση, η διοίκηση της Εκκλησίας της Κρήτης, οι μητροπόλεις των Νέων Χωρών κ.τ.λ. και επί δεκατέσσερις (14) μέχρι σήμερα αιώνες Πατριάρχη είναι τον αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως και όχι ο μητροπολίτης Αθηνών! Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία στη Ελλάδα μετά τον Κύριο Ιησού Χριστό ορατή κεφαλή έχει Μία που είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης, πνευματικός πατέρας όλων των Ορθοδόξων και καθεδρεύει με τη Πανορθόδοξη και τη Διεθνή συμπαράσταση στη «Πόλη της Θεοτόκου» ακλόνητη για τις αμαρτίες μας. Προς πρόληψη κάθε υποψίας αλλότριων παρεμβάσεων σε εκκλησιαστικές υποθέσεις η εκεί Μητέρα Εκκλησία μας παραχώρησε μόνον στην Αυτοκέφαλη ελλαδική διοίκηση ως ανώτατη εκκλησιαστική Αρχή Προκαθήμενη συλλογικού χαρακτήρα η Ιερά Σύνοδος με την σαφή εντολή να συνεργάζεται πάντοτε με τον Πατριάρχη της και τη Σύνοδό του ως Μία Εκκλησία. Αυτά καθορίζονται στο Τόμο του 1850 και τα αποδέχθηκαν όλα τα Συντάγματα της Χώρας μας. Όμως ο δαίμονας της φιλοπρωτίας εισχώρησε σε τινές ελλαδίτες να επιδιώξουν μείζονα τιμή Προκαθημένου στους προέδρους της Συνόδου τους. Αυτό όμως όζει εκκλησιολογικής πλάνης γιατί σε κάθε ανεξάρτητη Εκκλησία υπάρχει από την Αποστολική Παράδοση μόνον μία Κεφαλή επισκόπου. Για να αποσοβηθεί η επέκταση αυτής της αντικανονικής πλάνης, δηλαδή ότι μπορεί να υπάρχουν και δύο (2) κεφαλές μέσα σε στη Μία Εκκλησία του αυτού Γένους. Το 1924 οΟικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ΄ και η Ιεραρχία ανασύνταξαν το πατριαρχικό κλίμα στην Ελλάδα και αυτό έγινε αμέσως αποδεκτό από την ελληνική κυβέρνηση, που είχε συνειδητοποιήσει την αξία το Γένος μας να υπηρετεί αυτόν τον οικουμενικό θεσμό. Δυστυχώς όπως άρχισαν συνεχώς να παρεμβάλλονται από τους ελλαδικούς επισκόπους εντελώς «προσωπικοί λόγοι» για να ματαιώσουν ακύρωση της αποφάνσεως της Εθνοσυνελεύσεως του 1924 για επιψήφιση και συνταχθέντων νομοσχεδίων για την ανεξάρτητη Θεματική διοίκηση των Νέων Χωρών. Η αντικανονική αυτή επέμβαση στον πατριαρχικό αμπελώνα έλαβε πρωτοφανή έκφραση ανίερης τυρείας καὶ φατρίας πάλι για «προσωπικούς λόγους» για να εκβιαστεί η επιψήφιση νόμου δύο μήνες πριν εκδοθεί τον Σεπτέμβριο του 1928 η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξεως περί των Νέων Χωρών. Πονηρή διατύπωση άρθρου του προψηφισθέντος νόμου φαλκίδευσε το κανονικό προνόμιο του Πατριάρχη να εκλέγει τους εν Ελλάδι αρχιερείς του Θρόνου για «προσωπικούς λόγους» των ελλαδικών αρχιερέων να εκλέγουν τους υποτακτικούς τους στις μητροπόλεις των Νέων Χώρών , όπως είχε προβλέψει ο μακαριστός ιστορικός του Πατριαρχείου Ηλιουπόλεως Γεννάδιος. Αλλά και πάλι οι «προσωπικοί λόγοι» προκάλεσαν το 1935 το Ημερολογιακό ζήτημα που κακοφόρμησε και ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα το χώρο κυρίως της αυτοκέφαλης διοικήσεως σε δυσπερίγραπτη έκταση ζηλωτικού αναρχισμού που κατακερματίζει την ενότητα των ορθοδόξων στην Ελλάδα .
Ο πατριάρχης Μελέτιος Δ΄, ως υπεύθυνος «Πρώτος» της «κυρίαρχης πηγής» στη Δικαιοδοσία του Οικουμενικού Θρόνου, αλλά και της ελλαδικής αυτοκεφαλίας, άσκησε το από αιώνων κανονικό του δικαίωμαγια τη μεταβολή των «προσφωνήσεων και των τίτλων των εν Ελλάδι ιεραρχών για να σβήσει το προσάναμμα των «προσωπικών λόγων» μεταξύ των ιεραρχών και αποδέχθηκε την υποβολή αιτήματοςως προερχόμενην απὸ τον πρόεδρο και την κανονική Ιερά Σύνοδο των Αθηνών». Ανταποκρίνεται ελεύθερα στο αίτημα αυτό και αναγνωρίζει με Πατριαρχικό και Συνοδικό γράμμα του της 2/19 Ιουλίου 1923 ότι: «Ο μέν Πανιερώτατος και Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι θα τιτλοφορήται εφεξής Μακαριώτατος Μητροπολίτης Αθηνών, Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ελλάδος, πάσαι δε αι επισκοπαί εν το Κράτει ονομάζονται Μητροπόλεις και οι εν αυταίς αρχιερατεύοντες τιτλοφορώνται Μητροπολίται». Όμως σημειώνεται μία σημαντική επιφύλαξη. Οι μεταβολὲς αυτὲς των τίτλων θεωροῦνται ως «υπὸ ζήλου και αγάπης προς την της Εκκλησίας τιμὴν υπαγορευθείσης και εισαχθήσης» και γι’ αυτὸ επεύχεται στους ελλαδικούς αρχιερείς ως εντολοδόχους της Μητρός Εκκλησίας : « Κύριος ο Θεός καταξιοί πάσαν την αυτόθι ιεράν αδελφότητα πανεντίμως πάντοτε την πεπιστευμένην διεξάγειν εντολὴν και υπὲρ της ευσταθείας και της δόξης της Εκκλησίας εργάζεσθαι και συντελείν» Βλέπε στο Πατριαρχικὸν Ἀρχεῖον, ἀριθμ. Πρώτ. 3206 τῆς 2 Ἰουλίου 1923. Κῶδιξ Ἃ΄ 93, σὲλ 347-348, Ὁ Ἀθηνῶν καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος εὐγνωμόνως δέχονται τὴν μεταβολὴ αυτή καὶ το γνωστοποιοῦν στὸ Φανάρι με επίσημο γράμμα την ευγνωμοσύνη τους. Και όμως, ακαδημαϊκός διδάσκαλος που βεβιασμένα εκλέκτηκε Αθηνών, αντί του Ιωαννίνων Γερμανού Καραβαγγέλη, που δίδασκε Ιστορία αυτόβουλα μετέτρεψε και την έσχατη απόφανση της πατριαρχείας Μελετίου Δ΄ πως πρέπει εκκλησιαστικά να τιμάται ο ποιμενάρχης της πρωτεύουσας του Νεοελληνικού κράτους.
Μελέτιος Δ΄. Οικουμενικός Πατριάρχης ( 1921-1923) ο από Αθηνών.
Με Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη ως «Πρώτος» της «κυρίαρχης πηγής» της Δικαιοδοσία του Οικουμενικού Θρόνου, αλλά και της ελλαδικής αυτοκεφαλίας, άσκησε το από αιώνων κανονικό του δικαίωμαγια τη μεταβολή των «προσφωνήσεων και των τίτλων των εν Ελλάδι ιεραρχών και καθώρισε: Ο μέν Πανιερώτατος και Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι θα τιτλοφορήται εφεξής Μακαριώτατος Μητροπολίτης Αθηνών, Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ελλάδος.
Του άρεσε μόνον η προσφώνηση «Μακαριώτατος», όμως του απάρεσκε η επανάληψη πως είναι ακόμη «μητροπολίτης» όπως ήταν οι προκάτοχή του. Είχε παρασυρθεί από τη τιμή που αναγνωρίζει η Εκκλησία στον αρχιεπίσκοπο Κύπρου σε συνάρτηση με τον Πριμάτο της Καντουαρίας των Αγγλικανών και αυτόβουλα διάλεξε πως του ανήκει ο τίτλος του «αρχιεπισκόπου»! Όμως κατά το Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο ο τίτλος του αρχιεπισκόπου είναι κατώτερος του μητροπολίτη επισκόπου και σημαίνει τον ανεξάρτητο από μητροπολίτη επίσκοπο! Ο Αθηνών προ του 1833 επιστατούσε πολλές επισκοπές στην Αττική και στη Βοιωτία και η Βαυαρική Αντιβασιλεία με τη συμβουλή του προτεσταντίζοντος Θεόκλητου Φαρμακίδη ισοπέδωσε στο νεοσύστατο κράτους τα εκκλησιαστικά και κατέστησε στα ελευθερωθέντα εδάφη τη τοπική Εκκλησία κυριολεκτικά «αγρόν του κεραμέως προς ταφήν τοις ξένοις». Όμως ο Αθηνών τότε διέπραξε και δύο ακόμη κανονικά λάθη με παρενέργειες. Απέρριψε μετά πονηρίας και χωρίς κανονική απόφανση, ότι για το θεσμικό Κέντρο της Εκκλησίας μας γιατί ως «Υπέρτιμος και Έξαρχος» είναι εκ του τίτλου του ο απεσταλμένος εκφραστής της κανονικής βουλήσεως του Κωνσταντινουπόλεως και δεν ήθελε να λογίζεται Έξαρχος λόγω της «ακαδημαϊκής του υψηγορίας»! Όμως κράτησε ακέραιο τον τίτλο του μητροπολίτη Αθηνών ως «Πάσης Ελλάδος» διότι εκ παλαιού του είχε την επιστασία της Αττικής και της Βοιωτίας μέχρι το Σπερχειό ποταμό, αφού από εκεί και πάνω μέ τον ίδιο τίτλο «Πάσης Ελλάδος» είχε ο μητροπολίτης Λαρίσης! Φαίνεται πώς πίστευε ότι οι Νεοέλληνες από ιστορική άγνοια και εθνικιστική υπερβολή θα άπλωναν αυτό το «Πάσης Ελλάδος» σε όλη την ελληνική επιράτεια! Κάτιπου σε χρόνια γενικής αδιαφορίας έγινε !
Ευτυχώς που μέχρι σήμερα οι ομοδοξοι του βορρά στην εκκλησιαστική τους οργάνωση ακολουθούν την κανονική τάξη και μετά το Πατριάρχη τους έχουν τους μητροπολίτες, τους αρχιεπισκόπου και τους επισκόπους τους για να μας υπενθυμίσουν πόσο εν Ελλάδι δεν ξέρουμε που πατούμε. Από τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο λάβαμε πρόσφατα στη Γενεύη ενα μάθημα κανονικής ευταξίας. Στα δεξιά του είχε τον Εξαρχό του στην Ουκρανία Μακαριώτατο Όνούφριο. Αυτή έπρεπε να είναι η θέση του κάθε Αθηνών ως Εξάρχου στα δεξιά του Πατριάρχη του και όχι να επικαλείται «προσωπικούς λόγους» για να επιδείξει τέσσερις(4) λόγουςαποξενώσεως προέδρου Προκαθήμενης Συνόδου από τη σύγχρονη ροή των εκκλησιαστικών πραγμάτων.
Εξ όλων αυτών διερωτόμεθα ;
Μήπως οι εν Αθήναις ενοχλούνται γιατί οι λοιπές εκκλησιαστικές διοικήσεις εν Ελλάδι και όλως ο προσφυγικός κόσμος σέβονται και τιμούν τον Πατριάρχης τους και παραμένουν πιστά δεμένοι με το Πατριαρχείο μας;
Μήπως δεν έμαθαν γιατί μετά το 1922 το Πατριαρχείο μας είχε στην Αθήνα Αποκρισιάριο πλησίον της ελληνικής κυβερνήσεως για να ασκεί αφιερωμένος τη διακονία του, αφού η δοτή διοίκηση πορεύεται συνεχώς πονηρευόμενη για τα Δίκαια του Οικουμενικού Θρόνου ;
Μήπως πρέπει να μαθευτεί πως εν Αθήναις εκλεκτός συνοδοιπόρος και συνεργάτης μετά από ανιδιοτελή προσφορά μεταβάλλεται σε άσπονδο εχθρό και στη συνέχεια σε αποδιοπομπαίο θύμα;
Μήπως θέλετε να σχολιαστεί πόσο δόλια επιχειρήθηκε η ανατροπή της βουλήσεως σεμνού τεθνεώτος ιεράρχη για την σταυροπηγιακή αξία της μονής του Μαζίου από εκείνους που με τη ψήφο του έγιναν αρχιερείς;
Μήπως δεν έλαβαν γνώση των «προσωπικών λόγων» του Αθηνών οι υπογράψαντες ιεράρχες τη Κοινή Ανακοίνωση στη Γενεύης;
Γρηγόριος Ζ΄.Οικουμενικός Πατριάρχης (1923-1924) ο Σίφνιος ο από
Χαλκηδόνος Με Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη ανασύνταξε το πατριαρχικό κλίμα στην Ελλάδα με την εκλογή και κατάσταση ιεραρχών στις μητροπόλεις των Νέων Χωρών επαναβεβαιόνων την απόλυτη επ' αυτών κυριαρχία του Θρόνου και οι αποφάνσεις του έγιναν άμεσα αποδεκτές από την ελληνική κυβέρνηση, που είχε συνειδητοποίησε τη τιμή και την αξία για το Γένος μας να υπηρετεί αυτόν τον διεθνή οικουμενικό θεσμό.
Μήπως θέλουν ακούσουν μερικοί ποιοί παραπλατούσαν με γελοιότητες για τούς Φαναριώτες τον Αθηνών Σεραφείμ και πώς ο διάδοχός του στα Γιάννενα μακαριστός Θεόκλητος, ὀταν ήλθε στη Θρονική εορτή (30-11-2007) και έδειξε σε όλους τους κακεντρεχείς τύπους και κύκλους της Ελλάδος τι είναι το Πατριαρχείο για το Γένους μας από τον άμβωνα του πατριαρχικού ναού με μνημειώδη λόγο;.
Όμως και οι τέσσερις λόγοι γεν είναι ακριβείς οταν παραγράφουν αλήθειες. Το πνεύμα των ημερών επιβάλλει να σκεφθούμε όλοι που οδηγεί το βούσκωμα της υψηγορία και πόσο φθείρουν τις ψυχές οι ματαιόδοξες διενέξεις.
Μη γένοιτο να επαληθευτεί η λαϊκή σοφία που λέει πως :
«Θυμώσε ο καλόγερος και έκαψε τα γένια του»-
Α.Π.
Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά στην πλατεία του οποίου ασκούσε την στρατιωτική του παράταξη ο «στρατηγός» Διπλαράκος
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ένας κληρικός, που εκλέκτηκε επίσκοπος: και«δεν βρήκε ακόμη εικόνες των Αγίων Βαρθολομαίου και Στυλιανού για να ανάψει κεριά για την ευεργεσία που δέχθηκε» με επιστολή προς τον Σεβ. Ρ/Καθολικό αρχιεπίσκοπο Τήνου-Νάξου π. Νικόλαο. δημοσιευθείσα στο διαδίκτυο στις 16-2-2012, εξύβρισε πεζοδρομιακά τον συγγραφέα. Ο υβρισθείς αντί προσφυγής στη Δικαιοσύνη έγραψε την ακόλουθη «παραβολή» προς παιδαγωγία του κάθε αθεόφοβα ευτελίζοντος το αξίωμά του.
του Αριστείδη Πανώτη
Μία αρχαία μοναστική παράδοση διηγείται ότι ο Νώε για να προσκαλέσει στη Κιβωτό τα τέκνα του και τα ζεύγη του ζωϊκού βασιλείου ολίγο προ της ενάρξεως του κατακλυσμού παίρνει μία εύηχη σανίδα από φλαμουριά και με μία ξυλοσφύρα άρχισε να το κτυπά ρυθμικά το τάλαντο για να προσκληθούν όσοι έπρεπε να σωθούν εκ των πλασμάτων του Θεού για τη διαδοχή των γενεών.
Μία υποθήκη του Καισαρείας Βασιλείου.
Του Αριστείδη Πανώτη
Ο δημοφιλής Καππαδόκης ιεράρχης Μέγας Βασίλειος ο οποίος αιώνες τιμάται ως ιδανικό πρότυπο που σε τίποτα δεν μοιάζει με το σύγχρονο είδωλο του καταναλωτισμού τον ευτραφή Γερο-Χειμώνα άλλων λαών που πλαστογράφησε ακόμη και το όνομά του για να εμπορευθεί τις φιλάνθρωπες πράξεις του βίου του.
Μιὰ συνοπτικὴ ἐξιστόρηση
ἀπὸ τὸν Ἀριστείδη Πανώτη.
Οἱ χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες τῶν μεγαλοπρεπῶν ναῶν τῶν πόλεων καὶ τὰ γλυκὰ μονοκάμπανα τῶν ἐκκλησιῶν τῆς ὑπαίθρου, θὰ προσκαλέσουν καὶ πάλι τοὺς πιστοὺς τὴν Δεκεμβριάτικη νύκτα γιὰ νὰ μυσταγωγιθούν στὸ μεγάλο μυστήριο τῆς «Σαρκώσεως τοῦ Λόγου» καὶ νὰ ξαναζήσουν τὴν ἡμέρα «ποὺ ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς».
από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Σε εποχή που ἡ μανιασμένη τρικυμία τοῦ βίου παρασύρει στο μαύρο βυθό του πελάγους άτομα, οικογένειες και το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας επικαλούμεθα όπως καὶ οι «ναυτιλευόμενοι»παρακλητικά τον Αγιοθαλασσίτηιεράρχη των Μύρων για να γαληνεύσει τον τάραχο του κλυδωνισμού που μας απειλεί ιδιαίτερα αυτή την εβδομάδα του Ιανουαρίου,που συμπροσεύχεται η Δύση και η Ανατολή από εκατονταετίας (1910) για την εφαρμογή του κανόνα που έδωσε ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός γιατην ενότητα της Εκκλησίας Του ( Ιω.ιζ΄) προς σωτηρία της ανθρωπότητος.
του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Μ. Ιερομνήμονα της Εκκλησίας
Ενθρόνιση του Αθηνων Ιερωνύμου Α τον Μαιο του 1967
Το επίκαιρο θέμα της ανώτατης δικαστικής κρίσεως για μία αμφιλεγόμενη δικαστική απόφαση για κάποιο ανώτατο θρησκευτικό λειτουργό από Συνοδικό δικαστήριο παραπέμπεται «εφέσιμα» με την «επίκληση της Εκκλήτου» στο σεπτό πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Σχολιάζοντας τη δεύτερη πατριαρχική λειτουργία στην Έφεσο.
\
Η πρόσοψη της Βασιλικής του Αποστόλου Ιωάννου στην Έφεσο. κατά
λιθογραφία του 1806 του E. G. Mayer's .
Από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Μ.Ιερομνήμονα-ιστορικό.
Η αποστολική εμβέλεια του Πατριάρχη μας, με την αλιευτική εμπειρία της, φαίνεται πως έπεισε τελικά τους κυρίαρχους της χώρας που εδρεύει η Καθέδρα του για την καθαρά θρησκευτική διακονία του.