Ἡ «Επαναστατική Κυβέρνηση» που συγκροτήθηκε προς Σωτηρία της πατρίδος το 1922 συγκρότησε στην Αθήνα την Δ΄ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1924 μέχρι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1925 για να θέσει τέλος στις συνέπειες της εθνικής περιπέτεια του Γένους μας από την Μικρασιατική Καταστροφή και θέλησε δυναμικά να αποκαταστήσει την τρωθείσα φιλοτιμία του Νεοελληνικού κράτους και να τακτοποιήσει όχι μόνον πολιτειακά αλλά και εκκλησιαστικά προβλήματα της μεταπολεμικής εποχής όπως ήταν:
α) Η διευθέτηση της κανονικής λειτουργίας της εκκλησιαστικής διοικήσεως των «Νέων Χωρών» εντός της ελληνικής επικράτειας που ανέλαβε να επιλύσει Επιτροπή κανονολόγων αρχιερέων του θρόνου μαζί με λαϊκούς νομικούς καθηγητές, ώστε να καταρτήσουν τα σχετικά νομοθετήματα και να ψηφιστούν ως «κώδικες»λόγω της ιδιαιτερότητάς τους και
β΄) Ότι πρέπει να αναθεωρηθεί η απόφανση του1908 του πατριάρχου Ιωακείμ του Γ΄, που ανέθεσε για ειδικούς λόγους την ποιμαντορία των μεταναστών στην Αμερική με Τόμον στο Βασίλειον της Ελλάδος. Οι ειδικοί αυτοί λόγοι προκλήθηκαν γιατί η ιεραποστολή της Ρωσικής Εκκλησίας στα Αλεούτια νησιά του Βερίγγειου πορθμού χρηματοδοτείται από την Τσαρική Αυλή και πέρασε στην Αλάσκα και όταν η περιοχή αυτή αυτή αγοράστηκε από τις Η.Π.Α. κατέβηκε στην Καλιφόρνια και μετά στην Νέα Υόρκη επιδιώκουσα ως ορθόδοξη αρχή να προσεταιριστεί το μεταναστευτικό ρεύμα των ορθοδόξων από τις διαφόρες χωρών που συνεχώς διογκούται περιφρονόντας την «κανονική τάξη», που είναι ευθύνη του Οικουμενικού Θρόνου, επιδιώκει να οργανώσει εκκλησιαστικά στις Η,Π.Α.ρωσικό «προτεκτοράτο». Αυτό το ιμπεριαλιστικό τεχνούργημα και πάλι απέβλεπε στην περιθωριοποίηση της καθέδρας του Οικουμενικοῦ Θρόνου ως θεσμικού παράγοντα στην Ανατολή και εξ αυτού προκάλεσε την συλλογική συνοδική καταδίκη των παλαίφατων Πατριαρχείων της Ορθοδοξίας το 1872 κατά την οποίαν ο «Εθνοφυλετισμός», δηλαδή ο ρωσικός «Φυλετισμός», γεννήθηκε από τον «Πανσλαβισμό» και είναι κακόδοξη και διαιρετική αίρεση που αποβλέπει στην διάσπαση της Ορθοδοξίας !
Ο μητροπολίτης Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης ήταν έμπερος στην επίλυση του τοτε προβλήματος διαστάσεως στη Εκκλησία της Κύπρου και το 1918 η Ελληνική κυβέρνηση υπέδειξε την Εκκλησία της Ελλάδος την καταλληλότητά του να ηγηθεί του θρόνου των Αθηνών. Πρώτα μέλημά του ήταν η διόρθωση του εκκλησιαστικού προβλήματα στην Εκκλησία των μεταναστών της Αμερικής. Εκεί ταξίδευσε με ειδική Επιτροπή για να γνωρίσει επιτόπια την εκεί εκκλησιαστική κατάσταση των μεταναστών. Όμως τα πολυώδυνα που ακολούθησαν τις Νοεμβριανές εκλογές του 1920, τον κατέστησαν εμπερίστατο και κατέφυγε για δεύτερη φορά στην Νέα Υόρκη τον Φεβρουάριο του 1921. Οι Ελληνορθόδοξοι μετανάστες της Αμερικής διαφωνούσαν με τα συμβάντα μετά τις εκλογές του1920 και τον υποδέχθκαν ως ήρωα και για να αποδοκιμάσουν τα συμβαίνοντα στην πατρίδα θέλησαν να αυτονομιθούν από τους εκεί κυβερνώντες και ζητούσαν να μάθουν πώς ανεξαρτοποιούνται εκκλησιαστικά. Ο Μελέτιος τους είπε ότι κατά τους Ιερούς Κανόνες τριών Οικουμενικών Συνόδων κάθε νέα Ορθόδοξη Εκκλησία για να αποκτήσει κανονική «αυθυπαρξία» και να εγγραφεί κανονικά στα Δίπτυχα της Ορθοδοξίαςπρέπει θεσμικά να «εκκλησιαστεί» με Τόμο από την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως . **** Αυτοί οι ιεροί κανόνες είναι ο 3ος της Β΄, ο 28ος της Δ΄ και ο 2ος της Πενθέκτης που τους επικυρώνει. για να αποκτήσει θέση μέσα στην καθορισμένη από τον 5ον αιώνα δικαιοδοσία της Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Στις 25 Νοεμβρίου 1921 ο από Αθηνών Μελέτιος εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης και καταστάθηκε Εξαρχός του στη Αμερική ο τότε ο επίσκοπος Ροδοστόλου Αλέξανδρος Δήμογλου του που είχε έρθει μαζί από την Αθήνα και στις 26 Απριλίου 1922 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αμερικής από την Ιερά Σύνοδο του Φαναρίου προτάσει του πατριάρχη Μελετίου.
Ο νέος ποιμενάρχης της Ομογένειας των μεταναστών συνεκάλεσε στην Νεα Υόρκη τον Αύγουστο του 1922 την Β΄ Γενική Συνέλευση «των κανονικών ιερέων και των λαϊκών αντιπροσώπων των κανονικοφρόνων Κοινοτήτων» της Ελληνικής Αρχιεπισκοπης Αμερικής. *** Την προηγούμενη Α΄ Γενική Συνέλευση της Ομογένειας είχε συγκαλέσει ο Μελέτιος ως ο κανονικός Αθηνών και όταν είχε μεταβή πρώτη φορά στην Αμερική μαζί με την ειδική Επιτροπή για την επιτόπια μελέτη του προβλήματος της Ομογένειας με τους Τσαρικούς Ρώσους που εντελώς αυθαίρετα διοργάνωναν εκεί νέα εκκλησιαστική δομή. Τότε προτάθηκε ο νέος Καταστατικός Χάρτης που ομόφωνα εψήφισε ο ευσεβής κανονικός Κλήρος και ο πιστός Λαός της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και στάλθηκε τηλεγραφικά στο Φανάρι προς έλεγχο και κύρωση με την υπογραφή του Πατριάρχου Μελετίου Δ΄ που η εφαρμογή του αμέσως τέθηκε σε ισχύ. *** Βλ. «Εκκλ. Κήρυκας» 1η Ιουλίου1922, σελ. 442 στηλ. 2 και του ιδίου εκδοθέντος σε φυλλάδιον τον Φεβρουάριον του 1923. Κατά το περιπετειώδες ταξίδη από την Νέα Υόρκη στην Κωνσταντινούπολη για ανάληψη των ευθυνών του Θρόνου του ο πατριάρχης Μελέτιος Δ΄ είχε πολλές συναντήσεις με τους τότε ηγέτες της Ευρώπης και έμαθε τις «παλινωδίες των «Συμμάχων» για την μέλλουσα τύχη της «Συνθήκης των Σεβρών» και εξ αυτών συμπέρανε την μεγάλη δοκιμασία των χριστιανικών πληθυσμών από τους Νεότουρκους. και διασκεπτόταν συνοδικά για την αντιμετώπιση αυτών των αντιξοοτήτων και μέσα σε όλα αποφαίνεται μετά των μελών της Ιεράς Συνόδου του εν Αγίω Πνεύματι: «επειδή είναι ασύντακτες και ασυγκρότητες οι εν Αμερική ορθόδοξες παροικίες και διατεθούν εν αποκλίσει από της παραδεδομένης υπό των Πατέρων κανονικής τάξεως διατελούν πέραν του αποστολικού κανόνα ώστε τα πάντα «ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθαι», όπως εντέλλεται ο Παύλος (Α΄Κορ. ιδ΄40) προς διόρθωση κάθε κακοδαιμονίας για την σύσταση της κάθε νέας Εκκλησίας. Εξ στις 17 Μαΐου του 1922 εκδίδεται ο υπ’ αριθμὀν 1756 ιδρυτικός Τόμος συστάσεως της «αυτονόμου Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Αμερικής» ως μιάς νέας επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου. Στην κανονική αυτή απόφανση καθορίζεται ότι: «από του νυν πάσαι αι εν Αμερική Βορεία και Νοτία ευρισκόμενοι Ορθόδοξοι παροικίαι και οιαιδήτινες ορθόδοξοι συσσωματώσεις, αι τενυν υφιστάμεναι και αι εν τω εφεξής χρόνω ιδρυθησόμεναι, γνωριζόμενται ως μέλη σώματος ενός, όπερ εστίν «η Ορθόδοξος Αρχιεπισκοπή Αμερικής Βορείου και Νοτίου». Στον ιδρυτικόν αυτόν Τόμον αυτόν καθωρίζεται ότι εντός της επαρχιωτικής ενότητος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής θα ιδρυθούν και τέσσερες βοηθητικές επισκοπές ιεραρχών στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνιας, στην Ουασιγκτώνα έδραν της Κυβερνήσεως, στο Σικάγο, την Βοστώνη και την Καλιφόρνια με τους οποίους και θα συγκροτηθεί επιτόπια επαρχιακή Σύνοδο. Η εκλογή δύο τουλάχιστον επισκόπων εθεωρήθηκε αναγκαία κατά το άρθρων 16 του Καταστατικού και εξ αυτού εκλέκτηκαν ο ΣαμιώτηςΒατοπεδινός αρχιμ. Φιλάρετος Ιωαννίδης για το Σικάγο και για την Βοστώνη ο Κορίνθιος αρχιμ. Ιωακείμ Αλεξόπουλος που διετέλεσε και Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής. **** Αποστόλου Μανώλη. Ιστορία της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. σε τρείς τόμους. Μπέρκεϊ Καλιφόρνια, Η.Π.Α. 2003. τόμος Β΄. σελ. 859-860.
Όμως είναι γνωστό ότι μετά τα συμβάντα από τα μέσα Αυγούστου μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου συμβαίνει η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και τότε οι στρατιωτικοί συγκροτούν την Επαναστατική Επιτροπή και ανατρέπουν τους κυβερνώντες τότε το Ελληνικό Κράτος προς Σωτηρία της πατρίδος. Η εν Ελλάδι Συνοδο ήταν ως δοσίλογη για παλαιές και σύγχρονές αποφάσεις της. *** Είχε εκπέσει της κανονικότητος αποτελούμενη από δικασμένους από ειδικό Συνοδικό Δικαστήριο γιατί κατά τον «Εθνικό Διχασμό» «εξωεκκλησίασαν» τοναρχηγο της Αντιπολιτεύσεως. Στην πραγματικότητα ήταν ανύπαρκτη και η επαναστατική κυβέρνηση απευθύνεται στον θεσμικά ύπατον αρχιερέα των Ελληνορθοδόξων για να επανασυνδεθεί το Γένος με την πηγή της ορθοδόξου ευσεβείας του. *** Α.Π. Συνοδικόν τ. Γ. τεύχος α΄. σελ. 13-21. Η πρώτη Μεταεπαναστατική κυβέρνηση του Σωτηρίου Κροκιδά τον Οκτώβριο του 1922 διέταξε την επιστροφή στην Ελλάδα του μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης Γερμανού Τρωγιάνου. Όκως αυτός απερχόμενος από την Αμερική μεταβίβασε τις 15-20 αντικανονικές παροικίες των «βασιλοφρόνων» στον πρώην Χαλδίας Βασίλειος Κοσβόπουλο ο οποίος ενίσχυσε τον διχασμόν της Ομογένειας αφου ανακήρυξε εαυτόν «μητροπολίτη Αμερικής και Καναδά» με κέντρο το Lowell Mass και άρχισε τις αθρώες χειροτονίες, έχοντας την στήριξη της εφημερίδος «Ατλαντίδος». Ο Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος τον κατήγγειλε τον Φεβρουάριο του 1924 στο πατριάρχη Γρηγόριο Ζ΄ και εξαιτείτο την παραδειγματική τιμωρία του και η Πατριαρχική Σύνοδος στο Φανάρι τον δίκασε και του επέβαλε την ποινήν «της αργίας από πάσαν ιεροπραξία» και αμέσως να εγκαταλείψει την Αμερική στην οποία «εισεπήδησε» και να επανέλθει στην Αθήνα. Όμως ο Βασίλειος περιφρόνησε αυτήν απόφαση και συνέχισε την συναγωγή όλων των διισταμένων με την κανονική τάξη προσθέτων διχαστικές πράξεις στην ομογένεια οι οποίες ενισχύθηκαν και από την «διατριβήν» του Ιεροσολυμίτη Ιεραπόλεως Παντελεήμονος στην Αμερική προς συλλογήν εράνων υπέρ του «Παναγίου Τάφου» και σύσταση μετοχίων του στη Αμερικήν και από τον Αντιοχειανόν αραβόφωνον επίσκοπον Ευθύμιον, συνεργαζόμενον με τα κατάλοιπα της εν Αμερική ρωσικής ιεραποστολής. Την παρεκκλησιαστική αυτή κακοδαιμονία της διαιρέσεως των Ορθοδόξων της Αμερικής επιχείρησε εξ αποστάσεως να τιθασεύσει η Μητέρα Εκκλησία στηρίζοντες την ποιμαντορία του Αμερικής Αλεξάνδρου Δημόγλου με διάφορα κανονικά μέτρα, όπως ήταν η δημοσίευση δια του Τύπου των κανονικών 136 Κοινοτήτων (Ενοριών) και 152 «κανονόφρονες» ιερείς της δικαιοδοσίας τηςΑρχιεπισκοπής ενώ οι διϊστάμενες Κοινότητες των «βασιλοφρόνων» είναι 30-35 με 56 άγνωστης προελεύσεως «κληρικούς». ***Τότε μάλιστα δημοσιεύθηκε και μελέτη του έγκυρου θεολόγου και βουλευτή Μιχαήλ Γαλανού για το ασύμφορον της εκτοπίσεως από την Αμερική του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της εγκαταστάσεως εκεί της Εκκλησίας της Ελλάδος που επιδίωξαν μετα το 1920 οι «βασιλόφρονες» κυβερνήσειςτων Αθηνών.
Στο μεταξύ ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ΄ όταν διεπίστωσε και την ολιγωρία επιψηφίσεως των συνταχθέντων κατ’ εντολήν της Δ΄ Εθνοσυνελεύσεως των Ελλήνων του 1924 πέντε νομοσχεδίων προς ρύθμιση των θεμάτων των εν Ελλάδι Μητροπόλεων των Νέων Χωρών και προς γνώση κάθε «πορηρευομένου» εξέδωσε την Πατριαρχικήν και Συνοδικήν Εγκύκλιον την 6ην Νοεμβρίου 1924 με την «κανονικήν απόφανσή του» την οποίανκαιεπίσημα εκοινοποίησε τόσον στην Ελληνικήν Πολιτείαν και στην εν Ελλάδι Εκκλησία, καθώς και στους εν Ελλάδι Ιεράρχες του Θρόνου ότι: «Οι 49 εκκλησιαστηκές επαρχίες των Νέων Χωρών εκ παλαιού ανήκουν τελεσίδικα στον Οικουμενικόν Θρόνον.*** Βλέπε Α.Π. Συνοδικόν. τ. Γ΄. τεύχος Β΄. σ. 375-376
Και ο διαδεχθείς τον πεπνυμένον αυτόν Πατριάρχην βραχύβιος και μαρτυρικός Πατριάρχης Κωνσταντίνος Στ΄ που ήταν το πρώτο θύμα του Νεοτουρκισμού και δια κανονικής και συνοδικής του αποφάνσεως την 15 Ιανουαρίου του 1925 καταγγέλλει την διαγωγή όσων η Εκκλησία τους εμπιστεύθηκε αξιώματα και εκείνοι αντί να λάμπουν έμπροσθεν των ανθρώπων αντιβαίνουν στην ειρήνην και «ενδίκως»καταδικάστηκαν «εν βάρει αργίας και αλύτου αφορισμού» όπως ο πρώην Χαλδίας Βασίλειος. Μάλιστα τότε στο Φανάρι αποφασίζεται από την αρμοδία συνοδική Επιτροπή για τις επαρχίες του Θρόνου, που προήδρευε ο Νικαίας Βασίλειος ο πρώτος Πατριαρχικός έξαρχος στην Αμερική να είναι ο τέως Βεροίας νυν δε Καβάλας μητροπολίτης Χρυσοστόμου Χατζησταυρου προς επιτόπια μελέτη και λήψη των κατάλληλων αποφάσεων. Ὀμως η αποστολή του δεν πραγματοποιήθηκε λόγω των ανώμαλων πολιτικών καταστασεων όπως τα εν Ελλάδι Κινήματα και μεταξύ αυτών η δικτατορία του υποστρατήγου Θεοδώρου Πάγκαλου.
Κατά κανόνα τότε οι εξερχόμενοι της πατρίδος μετανάστες προς αναζήτηση μέλλοντος στην Αμερική ήταν φίλεργοι που τηρούσαν τις πατροπαράδοτες ελληνικές παραδόσεις επισυγκοινούστες με τους απήδημους των παλαιότερων γενεών. Μέχρι να αποκτήσουν κάποια κοινωνική και οικονομική επιφάνεια αγωνίζοντο για να αναδειξουν την υπερηφάνεια του Γένους τους. Μεσα στις ενοριακές συνάξεις τους καλλιεργείτο και το εκκλησιαστικό φρόνημα που τους προστάτευε από αλλότρια πιστεύματα που πλεονάζαν στις αμερικανικές κοινωνίες. Την αψευδή μαρτυρία της βαθειάς διχαστικής τομής που εισχώρισε στην ομογένεια της Αμερικής δείχνουν τα αποκόμματα από άρθρα των εκεί δύο μεγάλων εφημερίδων του «Εθνικού Κήρυκα» και της «Ατλαντίδος» που διαζωγραφίζουν την πόσον σοβαρή κατάσταση παρακρούσεως της εκεί Κοινής Γνώμης «του ευσεβούς ημών Γένους» σε αντίθεση με τους αλλόφυλους Ορθοδόξους μετανάστες στην Αμερική που οδηγούσε στην απομάκρυνση του εκεί Ελληνισμού από την πατρώα φρονιμάδα στο μυαλό και στην αυτοπεποίθηση των ισχυρών δυνατοτήτων του σθένους μας ακόμη και της δημιουργικότητας, όταν εξερχόμεθα εκ της πατρίδος . Ο απόδημος Ελληνισμός στις Η.Π.Α. τότε ανερχόταν 400 χιλιάδες ψυχές απο 50 χιλιάδες οικογένειες που είχε 100 χιλιάδες παιδιά που άξιζαν να μορφωθού από τους έχοντες τα μέσα εκ των 50 χιλιάδων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων οι οποίοι διατηρούσαν και την λειτουργία των 190 ενορίες μόνον στη Βόρεια Αμερική! *** Βλ. Την Έκθεση του Βοστώνης Ιωακείμ της 15 Ιουλίου 1926 «Η διατήρηση των μεταναστών στα πάτρια». Στην συλλογή εγγράφων του καθηγητή Αποστόλου Μανώλη σελ. 1142-1143.
Το 1927 πραγματοποιήθηκε η Γ΄ Γενική Εκκλησιαστική συνέλευση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και αναθεώρησε τον παλαιόν και συμπλήρωσε τον νέον Καταστατικό Χάρτη από 28 άρθρα τον οποίον υπέβαλλαν προς έγκριση στο Πατιαρχείο . Ο πατριάρχης Βασίλειος Γ΄τον κύρωσε με την Σύνοδόν του τον Ιούλιον του 1927και τον απέστειλε προς εφαρμογήν καθορίζοντας τα της κανονικής διαιρεσεως της Αρχιεπισκοπής και τα προς εκλογήν των εκεί επισκόπων, καθώς και για το «Αμετάθητον» αυτών και τα των τοπικών συνελεύσεων και περί των ατακτούντων κληρικών της.
Στις 12 Μαΐου του 1927 πραγματοποείται στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος υπό τον υπουργό Ανδρέα Μιχαλακόπουλο σύσκεψη του Αθηνών Χρυστόμου, του Τραπεζούντος Χρυσάνθου ως εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών αρμοδίων παραγόντων περί της εν Αμερική καστάσεως της ομογένειας και μετά από εμπεριστατεμένη συζήτηση ομόφωνα ενεκρίθη πως: «η μόνη δυνατή να επενέγκη οριστική λύση της φοβερής αλλοφροσύνης στην ομογένεια των Η.Π.Α. είναι η ριζική αντικατάσταση όλων των εξ Αμερικής ανωτέρων κληρικών, ακόμη δε και του καθηρεμένου Βασιλείου πρός λυσιτελή καταπράϋνση των παθών και άρση των εκεί σοβαρών διαστάσεων». Όλοι οι μετακαλούμενοι από την Αμερική αρχιερείς θα τοποθετηθούν σε Μητροπόλεις της Ελλάδος καθώς μετά από μεταμέλειά του και ο πρώην Χαλδίας να αποκατασταθεί σε μία εξ αυτών. Όμως χωρίς ποτέ να μεταβληθεί το νυν υφιστάμενον εκκλησιαστικό καθεστώς της κανονικής εξαρτήσεώς της εν Αμερική Αρχιεπισκοπής από την θεσμική Μητέρα Εκκλησία του Γένους *** Βλ. Αποστόλου Μανώλη.ανωτ. έργο σ.1276-1282.
Την υλοποίηση αυτής της δύσκολης αποφάσεως για συνεννόηση των τριών μερίδων των ποιμαινόμενων υπό ιεράρχών της Αρχιεπισκοπής Αμερικής κατά πρόταση της Κυβερνήσεως και συμφωνία του Αθηνών ανέλαβε ο πρώην πρόεδρος της «Παγκληρικής» μητροπολίτης Κορίνθου Δαμασκηνός, θεολόγος και νομικός, ως πατριαρχικός έξαρχος του πατριάρχου Βασιλείου κατάλληλα προετοιμασμένος με μετάβαση στο Φανάρι, ώστε να έχει πλήρως τις πρωτοβουλίες των εκεί χειρισμών της εκεί αποστολής του. Όμως στις 22 Απριλίου 1928 συμβαίνει στην Κόρινθο ο τρομερός επιφανειακός σεισμός που καταδάφησε την πόλη και δημιούργησε εκατοντάδες αστέγους. Τότε ο μητροπολίτης Δαμασκηνός ανέλαβε το τεράστιο έργο περιθάλψεως και στηρίξεως των Κορινθίων και γιαυτό ξεκίνησε την αποστολή του στην Αμερική τον Οκτώβριο του 1928 και φθάσας εκεί επεδιωξε να καταστεί τέλεια ενήμερος του εύρους του εκεί εκκλησιαστικού ζητήματος των ανταρσιών και σχισμάτων και των συνεπειών αυτών.
Όμως τον Δεκέμβριο του 1927 η πρώην «τσαρική» ιεραποστολή, που εισπήδησε από την Αλάσκα στις Η.Π.Α. συνέστησε αντικανονική ορθόδοξη Εκκλησία υπό τον μητροπολίτη Πλάτωνα υποκρύπτουσα «τον εθνικό της χαρακτήρα προς άγραν παντώς ορθοδόξου μετανάστη» κατί νεοφανές που δείχνει ότι οι Ρώσοι μαζί με τους χρηματοδοτούμενους υπ’ αυτών αραβοφώνους του δήθεν «Αστόριας Ευθυμίου» δοξάζουν την αντορθόδοξη θεωρία του «Εθνοφυλετισμού» που επιδιώκουν να ασκείται παντα εκτός των καθωρισμένων ορίων της Εκκλησίας της Ρωσίας για να υπονομεύουν τους αρχαίους κανόνες της Εκκλησία που τηρεί ο Οικουμενικός Θρόνος στην Ανατολή.
Τον πατριάρχη Βασίλειο Γ΄ εκδημήσαντα στις 29 Σεπτεμβρίου 1929 διαδέχθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1929 ο πατριάρχης Φώτιος Β΄ο οποίος διώρισε την 9η Απριλίου 1930 ως έκτακτο Πατριαρχικό έξαρχό του στην Αμερική τον μητροπολίτη Κορίνθου Δαμασκηνόν με έργον την ειρήνευση και ενότητα στην σπουδαία εκεί περιοχή της Αρχιεπισκοπής Αμερικής με κατάλληλες οδηγίες και ταυτόχρονα αποστέλλει και μακράν Εγκύκλιο προς τους εκεί ομογενείς τέκνα της Μητρός Εκκλησίας «να τείνουν χείρα προς αλλήλους τερματίζοντες τας διχοστασίας αίτινες εξασθενούν την κοινήν κοινην δύναμην ημών ως Εκκλησία καθώς και την φήμη του Γενους μας» διότιακούσατε του Αποστόλου λέγοντος «ει αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε». (Γαλ. ε΄15). Στις 16 Ιουνίου 1930 ο Κορινθίας ανακοινώνει στον πατριάρχη Φώτιον Β΄ ότι ο Αμερικής Αλέξανδρος δυσκολεύει την αποστολήν του και «ηρνήθη παραιτηθήναι και εξήψε τα πνεύματα και ηπειλήθησαν αποευκταία» από τον Αλέξανδρον ενώ η ομογένεια συντάσσεται με το Πατριαρχείο και ζητώ οριστικήν παύση, παραίτηση η και απόλυσην του. Ο πατριάρχης Φώτιος στις 19 Ιουνίου 1930 διασκεψάμενος συνοδικά ανακοινώνει την παμψηφεί παύση του αρχιεπισκόπου Αλέξανδρου θέσαντες αυτόν σε «διαθεσιμότητα» που επαναλαμβάνεται στην κανονική πράξη εκλογής στις 12 Αυγούστου 1930 του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Αθηναγόρα. Ο Κορίνθου Δαμασκηνός προπαρασκεύασε την ειρήνευση στην ομογένεια της Αμερικής που ανύψωσε το κύρος και γόητρον του Πατριαρχείου και εκτιμήθηκε το έργο της Κυβερνήσεως και ο Ελληνισμός πανηγυρίζει στην Αμερική ηνωμένος πλέον την ειρήνη.
