Ο Άγιος Νικόλαος έμπρακτα αδελφοποίησε τους   χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως.

                                                         από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη 

Σε εποχή που ἡ μανιασμένη τρικυμία τοῦ βίου παρασύρει στο μαύρο βυθό του πελάγους άτομα, οικογένειες και το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας επικαλούμεθα όπως καὶ οι «ναυτιλευόμενοι»παρακλητικά τον Αγιοθαλασσίτηιεράρχη των Μύρων για να γαληνεύσει τον τάραχο του κλυδωνισμού που μας απειλεί ιδιαίτερα αυτή την εβδομάδα του Ιανουαρίου,που συμπροσεύχεται η Δύση και η Ανατολή από εκατονταετίας (1910) για την εφαρμογή του κανόνα που έδωσε ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός   γιατην ενότητα της Εκκλησίας Του ( Ιω.ιζ΄) προς σωτηρία της ανθρωπότητος.

Ο δημοφιλής Άγιος Νικόλαος κατάγεται από την άλλοτε ελληνικότατη πόλη των Πατάρων καισε κρίσιμη εποχή διωγμών και διατυπώσεως της Τριαδικής πίστεως καταξιώνεται ως επίσκοπος Μύρων.Εκεί αναδείχθηκε «Κανόνας της ορθής πίστεως» αλλά και «Εικόνα της πραότητος»καιπρότυποφιλανθρωπίαςγια τους πτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά και κάθε αδικούμενο από τους ισχυρούς της εξουσίας και με μιά πρόσθετη χαρισματική διάκριση στοργής προς τα παιδία.

Ευθύς μετά την ειρηνική κοίμησή του μεταξύ των ετών 341-352 ο τόπος ταφής του μεταβάλλεται σε προσκύνημα γιά να αντλήσουν οι χριστιανοί μετουσίαν αγιασμού εκ της χάριτός τουκαι αρχικά περιβάλλεται από μικρό «μαρτύριο». Όμως, η προσέλευση των δεομένων στον τάφο του έλαβε μεγάλη έκταση και προέκυψε η ανάγκηΑνακομιδήςτων λειψάνων του κατά το έθος που είχε επικρατήσει ήδη από τον Δ΄ αιώνα, και ανεγέρσεως βασιλικής προς τιμήν του και προς ασφαλή διαφύλαξη των σεπτών λειψάνων του, τα οποία φαίνεται δεν κατατέθηκανμόνιμα υπό την Αγία Τράπεζα, αλλά σε φορητή πολύτιμη λάρνακα ή λειψανοθήκη για την εύκοληπροσκύνηση και την λιτάνευσή τους, όπως συνηθιζόταν στην Ανατολή. Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα προηγούμενο διαφυλάξεως σεπτών λειψάνων χριστιανού επισκόπου σε ειδωλολατρική σαρκοφάγο.  Έτσιμέχρι τον ΙΑ΄ αιώνα ένα μέρος των λειψάνωναυτών διαμοιράστηκε προς αγιασμό ναών.

Η πρώτη βασιλική του Αγίου καταστράφηκε από τον σεισμό του 529 και έτσι ο μεγαλόπνοος αυτοκράτορας Ιουστινιανός, γνώστης των αγαθοποιών ευεργεσιών του Αγίου ανήγειρε την νέα βασιλική που και αυτή υπέστη μεγάλες καταστροφές μέχρι τις αρχές τουΘ΄ αιώνα από τους Άραβες πειρατέςπου λεηλατούσαν την ανατολική Μεσόγειο. Όμως οι θαυματουργές παρεμβάσεις του Αγίου καταγράφονταν από τον Στ΄ αιώνα και μερικές κυκλοφορούσαν με διάφορες παραλλαγές όπως ήταν  η «Πράξη των Στρατηλατών»και η «Πράξη περί εισφοράς». Η δημοφιλία του Αγίου διασώθηκε στον κύκλο των θαυμάτων του που αργότερα μάλιστα ιστορήθηκε και γύρω από το σεπτό πρόσωπό του.Αυτά ενέπνευσαν στη σύνταξη της πρώτης επίσημης βιογραφίας του από τον αρχιμανδρίτη Μιχαήλ (710-720) που επέδρασε στη σύνταξη«Εγκωμίων»για τον «Άνθρωποτου θεού»,από τον Ανδρέα Κρήτης, τον εικονόφιλο πατριάρχηΜεθόδιο, καθώς και από τοναυτοκράτορα Λέοντα τον Σοφό. Στα τέλη του Θ΄ αιώνα παρουσιάζεται  ο εκτενέστερος βίος  του Αγίου, αυτός που χρησιμοποιήθηκε τον ΙΑ΄ αιώνα από τον Συμεών τον Μεταφράστηγια το Συναξάριτου, που  παγίωσε τη τιμή του Αγίου Νικολάου σε αμφότερες τις Εκκλησίες Ανατολής και Δύσεως.

  Όμως το 1071 έφθασε η αποφράδα ημέρα της τραγικής ήττας του Ρωμανού Δ΄ του Διογένη και του μέχρι τότε αήττητου βυζαντινού στρατού στο Μαντζικέρτ της Αρμενίας.Ο αυτοκράτορας αιχμαλωτίζεται από τον σουλτάνο Άρπ-Ᾱσλάν, γνωστό στην Ιστορία ως «μάστιγας του Θεού».και με την υποτιμητική συνθήκηοι ορδές των Σελτζούκων Τούρκων ξεχύνονται στη Μικρά Ασία φονεύοντας και λεηλατώντας τους χριστιανούς και καταστρέφοντας τονπολιτισμό τους! Τα ερείπια των χριστιανικών βασιλικών στην Ανατολία, στην Ισαυρία, στην Παμφυλίακαιτέλος στη Λυκία, παραμένουν αψευδείς μάρτυρες βαρβαρικής κατακτήσεως.Αργότερα έφθασαν μέχρι τη Συρία και την Παλαιστίνη και κινήθηκαν οι Ευρωπαίοι για την Α΄ Σταυροφορία!

Ἡ πόλη των Μύρων, το σημερινό Ντεμρέ είχεσεαπόσταση 4 χιλιομέτρων ως επίνειο την Ανδριάκη, το σημερινό Καλέ. Οι κάτοικοί της χάρη στο διεξαγόμενο από εκεί εμπόριο προϊόντων του εσωτερικού της Λυκίας ευημερούσαν όπως συνάγεται από την πολυτέλεια των σαρκοφάγων του νεκροταφείου τους το οποίο χρησιμοποιούν μέχρι τον 4ο μ.Χ .Εκείτο 129 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός κτίζει τεράστια σιταποθήκη τις οποίας τα ερείπια σώζονται μέχρι σήμερα. Το «σιλό»αυτό δείχνει πώς η Ανδριάκη, ήταν κέντροαγοράς και εμπορίαςσίτουακόμη καιστατέλη του ΙΑ αιώνα όταν τα δυτικά Μικρασιατικά παράλια και η περιοχή της Σμύρνης ελέγχονταν πλέον από τον Σελτζούκο Τούρκο εμίρη Τζαχά, που σκόρπιζε παντού την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.

Την ίδια εποχή που δοκιμάζεται από τους Τούρκους η φιλόχριστη βασιλεία του Αλεξίου στην Ανατολή, οι Νορμανδοί της Σικελίαςεκδιώκουντην διοίκηση τωνΒυζαντινών από την Καλαβρία και την Μεγάλη Ελλάδα. Φαίνεται πώς οι «Βαρηνοί», οι κάτοικοι του σημερινού Μπάρι, αντιμετώπιζαν  προβλήματα από την  αλλαγή της κυριαρχίας  καιεπιδίωξαν την διασφάλιση της τροφοδοσίας τους από τη γνωστή τους σιταγορά της Ανδριάκης και στέλνουν τρία εμπορικά σκάφη με καπεταναίους:  τον Αλβέρτο, τον Σουμμίσιμο και τον Τζιοβανόκαρο με πλήρωμα από 62 ναύτες, για προμήθεια σιτηρών  σε εποχή που η τιμή  τους ήταν χαμηλή, γιατί θα έβγαινε η νέα εσοδεία.  Η«σκάλα» της Ανδριάκης ήταν γνωστή στον ναυτικό κόσμο και για τηνμετάβαση προσκυνητών του Αγίου Νικολάου στα Μύρα και το «Βαρηνό»πλήρωμα επήγε να ασπαστεί το αγιασμένο λείψανο για την «ενοικήσασα εις αυτό χαριτόβρυτον δικαίαν ψυχήν». Το συγκρότημα της βασιλικής του Αγίου λειτουργούσε πλέονως Μονή και οι μοναχοί του ζούσαν υπό την απειλή της τουρκικής κυριαρχίαςπου δεν διασφάλιζε την ελεύθερη λειτουργία του προσκηνήματος στο Μοναστήρι, καθώς και την μη βεβήλωσητης λάρνακας του Αγίου.Η ασφαλής μεταφορά της λάρνακας στην Κωνσταντινούπολη ήταν αδύνατη,έτσι οι μοναχοί απεφάσισαν να διασώσουν την πολύτιμηλάρνακα του Αγίουμε τον ασφαλέστερο τότε τρόπο. Αυτός ήτανη δια θαλάσσης «Μετακομιδή»των λειψάνων σε ασφαλή τόποκαι την ευκαιρία την πρόσφεραντα αναχωρούντασιτοφόρα πλοία προς τη Δύση. Αυτό επεξηγεί και την μνεία του γεγονότος αυτής της «εξόδου»ωςλειτανευτικήςπροόδουστοΜηνολόγιοτης 10ης Μαΐου της Εκκλησίας μας ως: « ΗΑνάμνησις της εις Ρώμην προόδουτου ιερού λειψάνου Νικολάου αρχιεράρχου Μύρων, του θαυματουργού» κάτι που υμνολογήθηκε με τον Κανόνα του Στεφάνου, που σώζεται στον κώδικα Β6 14 της Κρυπτοφέρης και με την ΑκολουθίατουΒίκτωρα Κλαπατζαρά και του ΄Οσίου Νικοδήμου τουΑγιορείτη. Στη λειτουργική γλώσσα «πρόοδος» σημαίνειτην εν πορεία περιφορά σεβάσματος προς αγιασμό τόπων και πιστών όπως π.χ. του Τιμίου Σταυρού (1^ηΑυγούστου) ή και τιμίων λειψάνων διαλαμψάντων Αγίων.Μάλιστα η μνεία της Ρώμης ως τόπου της Μετακομιδήςαυτήςυπενθυμίζει το διάβημα του  αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού  προς τον τότε πανίσχυρο πάπα Γρηγόριο Ζ΄ (Ildebrando) για την έναρξη θεολογικού Διαλόγου προκειμένου και από κοινού η Χριστιανοσύνη να αντιμετωπίσει την προελαύνουσα  τότε «μάστιγας του Θεού» στην Μικρά Ασία. Όμως αυτό δεν τελεσφόρησε και οι Τούρκοι απειλούσαν με αρπαγή και καταστροφή των λειψάνων του Αγίου από τα Μύρα.

  Έτσι, τα λείψανα του Αγίου μεταφέρθηκαν μυστικά με τη συνοδεία μοναχού στο πρώτο σκάφος που θα έφευγε και προς αποσόβηση  των ευθυνών των μοναχών που παρέμειναν στην Μονή έναντι των Τούρκων και αποφυγή πανικού των πιστών σκηνοθέτησαν κλοπή όταν τα σιτοφόρα «Βαρινά»σκάφη διέφυγαν τον κίνδυνο  και έπλευσαν στη δυτική Πελοπόννησο και στα Ιόνια νησιά. Τότε, με την παρουσία του μοναχού που τα συνόδευε, γνωστοποίησαν από λιμένα σε λιμένα την ευλογία των λειψάνων που μετέφεραν γεγονός  που συνετέλεσε να καθιερωθούν μέχρι σήμερα οι τοπικές πανηγύρεις του Αγίου  με τη διαφορά μίας ημέρας από λιμένα σε λιμένα.

  Το απόγευμα της Κυριακής 9 Μαΐου 1087 τα τρία πλοία έφθασαν στον λιμένα του Μπάρι. Ειδοποιούν κατ΄ αρχήν τις αρχές για την άφιξη των πολύτιμων λειψάνων προκειμένου να γίνει επίσημη υποδοχή.  Όμως το Μπάρι είχε περιέλθει από το 1071 στους Νορμανδούς και ο διοικητής του πρίγκιπας Βοημούνδος συνόδευε τον Δούκα Ρογήρο στη Ρώμη για την ενθρόνιση του πάπα Βίκτωρα Γ΄, ο δε αρχιεπίσκοπος Ούρσος με τον αρχιδιάκονόν του Ιωάννη βρίσκονταν στην Κανόσσα.  Τότε μεταβαίνει στο λιμένα ο ηγούμενος της εκεί μονής των Βενεδικτίνων αββάς Ηλίας, ο οποίος ήταν ελληνικής καταγωγής γόνος αριστοκρατικής βυζαντινής οικογενείας του τόπου. Αυτός, με την συνηγορία του συνοδού μοναχού πείθει τους καπεταναίους πως έπρεπε να διαφυλαχτούν  σεΜονή που  υπήρχε συνεχής λατρεία ως προερχόμενα από Μονή. Έτσι τα λείψανα αποτέθηκαν  στο παρεκκλήσιο του Ταξιάρχου Μιχαήλ της Μονής του αββά  Ηλία όπου φιλοξενήθηκε και ο μοναχός  εκ των Μύρων.  Όμως, στις 11 Μαΐου, επιστρέφει εσπευσμένα στο Μπάρι από την Κανόσσα ο αρχιεπίσκοπος Ούρσος  και απαιτεί να μεταφερθεί η λειψανοθήκη του Αγίου στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου. Αλλά προέκυψε διαφωνία και μετά από συμβιβασμό  μεταφέρθηκαν στον ναό των Αγίων Σοφίας, Ευστρατίου και Δημητρίου,  μέχριτην ανοικοδόμηση στο χώρο του άλλοτε  μεγάρου του βυζαντινού καπετανάτου, κατ' εντολή του Δούκα Ρογήρου, της βασιλικής του Αγίου Νικολάου.  Η κρύπτη της βασιλικής  περατώθηκε, μέσα σε δύο χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1089,  με την συμβολή  του Αββά Ηλία. Αυτό αναγνωρίστηκε όταν τον Μάρτιο του 1089 εξελέγη ο Γάλλος Βενεδικτίνος OddonediLageryως πάπας Ρώμης με το όνομα Ουρβανὀς Β΄ (1088-1099) και μετέθεσε τον  αρχιεπίσκοπο Ούρσο -  πιθανόν να ήταν υποστηρικτής του αντίπαπα Κλήμεντα Γ΄ - και  εξελέγηναρχιεπίσκοπος «Κανοσηνής και Βάρης» ο Βενεδικτίνος ηγούμενος Ηλίας. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος προσκάλεσε τον πάπα Ουρβανό Β΄ στο Μπάρι  και την 1η Οκτωβρίου 1089 τέλεσε τα εγκαίνια της κρύπτης του ναού και απέθεσε τα σεπτά λείψανά του Αγίου Νικολάου στην λάρνακα υπό την Αγία Τράπεζα.

  Την περίοδο που ο πάπας Ουρβανός Β΄ περιόδευε στην Κάτω Ιταλία γιατί  αδυνατούσε να ενθρονιστεί  στη Ρώμη, λόγω του εκεί εμφυλίου των Ρωμαίων, επιδίωκε την συγκρότηση Συνόδου προκειμένου να ισχυροποιήσει την εκλογή του με τη σύμπραξη των Ελλήνων ιεραρχών της Καλαβρίας που αγωνιούσαν για το μέλλον των επισκοπών τους μετά την εκεί κυριαρχία των Νορμανδών (1071). Η γνωστοποίηση στην Κωνσταντινούπολη του ενδιαφέροντος του πάπα Ουρβανού Β΄  για τα  υπολείμματα του ελληνισμού στο νότο της Ιταλίας και η ευμενής  υποδοχή που επεφύλαξε μαζί με τους Βαρηνούς στα λείψανα του Αγίου παρακίνησαν τον αυτοκράτορα να επανέλθει επί του αιτήματος  για την έναρξη Διαλόγου προς πλήρη αποκατάσταση της  «κοινωνίας» μεταξύ των «δύο πλευρών της μίας Εκκλησίας», όπως έλεγε πολύ αργότερα και ο Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός, και την από κοινού αντιμετώπιση των εξ Ανατολής αλλόθρησκων επιδρομέων. Εξ αυτού και  προέκυψε  η γνωστή ως Σύνοδοςτης Βάρηςτο 1098  στην οποία μεν εξετάστηκε το θέμα της «εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», αλλά η ανάμειξη στις συζητήσεις  του πατέρα του Σχολαστικισμού Άνσελμου οδήγησε τις συζητήσεις σε αδιέξοδο και έτσι η προσδοκία  της συμμαχίας ματαιώθηκε.  Όμως, τα αναφερθέντα στη Σύνοδο για την άγρια επιθετικότητα των Σελτζούκων Τούρκων κατά των χριστιανών προκάλεσαν την αγανάκτηση των συμμετεχόντων σε αυτή δεδομένου ότι οι Οθωμανοί επορεύοντο προς τούς Αγίους Τόπους. Έτσι,  κατά τη Σύνοδο της Κλερμώ το 1095  με τη σύμπραξη των τεσσάρων λατινικών εθνών της Ευρώπης ο πάπας Ουρβανός Β΄ κήρυξε  την Α΄ Σταυροφορία, η οποία λόγο της σκληρής αντιστάσεως των Σελτζούκων προκάλεσε πολύ αίμα το 1099 κατά την απελευθέρωση των Ιεροσολύμων. 

  Η συμβολή του αρχιεπισκόπου Ηλία στην οικοδόμηση της νέας βασιλικής του Αγίου Νικολάου ήταν μεγάλη, γι' αυτό και θεωρήθηκε ο κτήτορας. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ετάφη εκεί στις 25 Μαΐου του 1105. Πλησίον του είχαν το προνόμιο να ενταφιαστούν ο πρώτος καπετάνιος Αλβέρτος που μετέφερε τα λείψανα και 17 εκ των 62 ναυτών που τα συνόδευσαν. Η βασιλική ολοκληρώθηκε περί τα τέλη του ΙΒ΄ αιώνα και τα εγκαίνιά της τελέστηκαν το 1197 όπως φαίνεται από την εντοιχισμένη εκεί μαρμάρινη επιγραφή. Το 1286 αναλαμβάνουν την λειτουργία της Νικολαϊνής βασιλικής οι Δομινικανοί μοναχοί και ο τάφος του Αγίου παραμένει αδιατάρακτος επί οκτώ αιώνες ως κέντρο λατρείας των λαών της Αδριατικής και της Ευρώπης. 

Το 1861 η Επανάσταση για την ενοποίηση της Ιταλίας  δημεύει τη βασιλική. Αυτό προβληματίζει τον τσάρο Αλέξανδρο Β΄ για την τύχη των λειψάνων του προστάτη Αγίου της Ρωσίας και το 1862  αγόρασε από Τούρκο κτηματία την περιοχή των ερειπίων της βασιλικής του Αγίου στα Μύρα και χωρίς την άδεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου επιχείρησε την πρώτη αναστήλωση με πιθανή επιδίωξη την επιστροφή μέρους των λειψάνων από τους Ιταλούς. Όμως παρενέβη η μητρόπολη Πισιδίας, υπό την οποία είχε συγχωνευθεί τότε η άλλοτε σημαντική μητρόπολη Μύρων με τις επισκοπές της και έτσι διακόπηκε κάθε Πανσλαβιστικός  σχεδιασμός.

  Η Ιταλική κυβέρνηση που είχε καταλάβει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Λυκία, έδειξε ενδιαφέρον για την βασιλική των Μύρων, αλλά αποχώρισε από εκεί όταν με την παρασπονδίατης κέρδισε το 1923 τα Δωδεκάνησα στη Λωζάννη. Το 1927 εν όψει  συμφωνίας με την Αγία Έδρα  έδειξε αναστηλωτικό ενδιαφέρον για την Νικολαϊνή βασιλική του Μπάρι που συνεχίστηκε και το 1932. Όμως, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο πάπας Πίος ΙΒ΄ ανανέωσε, το 1951, τον δεσμό των Δομινικανών μοναχών με την βασιλική και το επόμενο έτος επέτρεψε και την γενική ανακαίνιση της.  Τότε συνεστήθη μία «αρχιερατική επιτροπή»υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου Μπάρι Νικοδήμου που επέβλεψε στην αναστήλωση.  Το 1953  αποφασίστηκε να  απομακρυνθεί η Αγία Τράπεζα που κάλυπτε  την  λάρνακα του Αγίου για να διαπιστωθεί η κατάσταση των ιερών λειψάνων  καθώς και να μελετηθούν αυτά. Το άνοιγμα της λάρνακας πραγματοποιήθηκε παρουσία του ηγουμένου των Δομινικανών π. Browne και της συνοδείας του καθώς και, μεταξύ άλλων, του καθηγητή Ανατομίας Luigi  Martino, κοσμήτορα της Ιατρικής σχολής Μπάρι, και του ιατρού Alfredo Ruggieri, ειδικού στην ανάπλαση του προσώπου.  Όταν άνοιξαν την λάρνακα διαπίστωσαν  ότι μετακομίστηκε  το 1084 στο Μπάρι μόνον μέρος του σκελετικού υλικού του Αγίου  αυτό που κατάθεσε πριν 865 χρόνια ο ίδιοςο πάπας Ουρανός Β΄ στην λάρνακα το 1089.  Κατά την τακτοποίηση των ιερών λειψάνων, το 1089, εκείνος έθεσε επί κεφαλής τους την κάρα του Αγίου για να δίδεται η εντύπωση σκηνώματος.  Επομένως,  κατά  το διάστημα των επτά περίπου αιώνων που το σκήνωμα παρέμενε  στα Μύρα μέρος του διαμοιράστηκε  κατά την τότε συνήθεια προς καθαγιασμό θυσιαστηρίων(Απόκ.στ.΄9), προς  εγκαινιασμό ναών, προς αγιασμό αδελφοτήτων ομώνυμων μονών  και πιθανόν και ως «πολύτιμων αντίδωρων»σεαυτοκρατορικές  χορηγίες. Μόνον στην Βασιλεύουσα υπήρχαν τότε  πέντεναοί αφιερωμένοι στο όνομα του Αγίου που θα διέθεταν ιερό λείψανό του προς προσκύνηση, ένα λειτουργικό έθιμο  που θεσμοθετείται με τον ζ΄ κανόνα της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου του 787 από τον Η΄ αιώνα. Έτσι τα ανακομισθέντα 203 οστά των λειψάνων του  Αγίου στα μέσα του Δ΄ αιώνα παρέμειναν μέχρι το 1084 στην Ανατολή κατά το ποσοστό 48% και το 52% αυτών έφθασαν  στοΜπάρι.  Όταν το 1953 αυτά εξετάστηκαν λεπτομερώς έλλειπαν: η αριστερή κλείδακαισπόνδυλοι, οι αριστερές πλευρέςτου θώρακα και μέρη από τις ωμοπλάτες.  Από τα άνω άκρα απουσίαζαν: ο αριστερός βραχίοναςκαι η ωλένηκαιμέρη του δεξιού βραχίονα  καιφάλαγγεςτων χειρών του Αγίου. Από δε τα κάτω άκρα δεν υπήρχε το αριστερό λαγόνιοκαι μέρος του δεξιού και το ιερόν οστούν, καθώς και από τους μηρούς οι κόνδυλοικαι τα κυρτώματα  και μέρη από τις περόνες, αλλά και ο δεξιός ταρσόςκαιφάλαγγεςεκ των δακτύλων των ποδών κ.ά. Έτσι το μόνον ακέραιο λείψανο είναι η σεπτή κάρατου Αγίου την οποία ανέλαβε να αποκαταστήσει ο ειδικός επιστήμονας ιατρός AlfredoRuggieri,  για να έχουμε ακριβή την σεπτή  μορφή του Αγίου. Και προς έκπληξη όλων: «η ανάπλαση των μυών του προσώπου της κάρας αναβίωσε τη μορφή του Αγίου»που από αιώνες ιστορεί η εικονογραφική παράδοση της Ανατολής και έχουμε πλέον την «εικόνακαθ΄ ομοίωση»του Αγίου Νικολάου.  Έτσι  απόλυταταυτοποιήθηκεκαι η γνησιότητατης κάρας και αποδείχθηκε ότι η μνήμη της Εκκλησίας επί 17 αιώνες παραδίδει την πραγματική μορφή Αγίου σε Ορθοδόξους και Καθολικούς  για να μην λησμονούν και την κοινή καταγωγή τους!  Αυτόδιατρανώνουν και οι δύο Εκκλησίες με τις προσκυνηματικές συμπορείες ιεραρχών των δύο Εκκλησιών στο Μπάρι για να τιμούν από κοινού τον Άγιο που έμπρακτααδελφοποιεί  τους χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως!

  Η Νικολαϊνή βασιλική παρεχώρησε από το 1966 και ιδιαίτερο τόπο που καθιερώθηκε ως ορθόδοξο παρεκκλήσιο για την  τακτικήτέλεση λειτουργιών, όπως είχε συμβεί τον 14ο  αιώνα στη βασιλική της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη για να λειτουργούν Λατίνοι ιερείς. Ας σημειωθεί ότι ποτέ, μα ποτέ, στα χίλια χρόνια της «ακοινωνησίας» των δύο Αποστολικών Κέντρων της Α΄και Β΄ Ρώμης,  δεν τέθηκε συνοδικά η από εντρυφείς της θεολογίας μύστες η αμφισβήτηση της κανονικότητος της ιερωσύνης των κληρικών και των δύο Εκκλησιώνγιατί  ηαναχειροτονίατους αποτελεί ασυγχώρητη ύβρις κατά του Αγίου Πνεύματος! Μόνον στην Ελλάδα εμφανίζεται τώρα τόση «θεολογική πενία» που οι ανιστόρητοι θαυμαστές της «ματαίαις πείθονται διαβολαίς και τα καθεστώτα  και καλώς έχοντα κινείν»,όπως έγραφε το 1054  ο Αντιοχείας Πέτρος στον οξύθυμο Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Κηρουλάριο (MingeRG. 120.809). Αυτοί, στρατευμένοι στην ανακύκλωση του δυσεβούς συνδρόμου του Ανθενωτισμούεπιχειρούν με «ομολογιακή»τρομοκρατία να διαγράψουν δέκα αιώνων πεπραγμένα της ζωής της Εκκλησίας, μάλιστα «ευλογούμενοι»και από δοξομανείς  μιτροφόρους !  Όμωςη Εκκλησία πάντοτε πορεύεται κατά το θέλημα του Σωτήρα της  και στις 26 Φεβρουαρίου 1984 δύο μακαριστές προσωπικότητες, ο Ρώμης Ιωάννης Παύλος Β΄ και ο τότε Μύρων Χρυσόστομος Κωνσταντινίδης  τροφοδότησαν από κοινού, με έλαιο από τα Μύρα την κανδήλα στον τάφο του Αγίου στο  Μπάρι! 

   Όπως η ευλάβεια στο πρόσωπο του Αγίου είναι οικουμενική, έτσι και τώρα το διεθνές ενδιαφέρον για τον αρχικό τόπο διακονίας και  ταφήςτου έλαβε διαστάσεις μετά το 1964 που σημειώθηκε η ιστορική Συνάντηση των Ιεροσολύμωντου Πάπα και του Πατριάρχη.  Το 1965 το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο  αρχίζει ανασκαφές στο συγκρότημα της βασιλικής  στα Μύρα. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία της Τουρκίας από το 1991 έως το 2005 αναλαμβάνει με χορηγίες ιδρυμάτων  την στερέωση των τοιχογραφιών της βασιλικής. Έκτοτε αναδεικνύεται η σημασία της βασιλικής κυρίως για τον χριστιανικό κόσμο με την ετήσια σύναξη εκεί και τέλεση της Θείας Λειτουργίας στις 6 Δεκεμβρίου από τον σημερινό κανονικό μητροπολίτη Μύρων Σεβ. Χρυσόστομο  Καλαϊτζή, που επωμίστηκε την ευθύνη να εγείρει από λίθους  τέκνα στον Αβραάμ.- 

  25-4-1913