Προανάκρουσμα στη συνερχόμενη Μεγάλη Σύνοδο.

«Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε το Πνεύμα της Αληθείας»

Του Αριστείδη Πανώτη

                 Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ.

   Παλαιοχριστιανική μικρογραφία εκ του Ευαγγελίου του Ραμπουλά. Στ΄ αιώνας. Η Θεοτόκος ως σύμβολο της Εκκλησίαςστο μέσο των Αποστόλων καταυγάζεται και αυτή υπο του Παναγίου Πνεύματος.

Με την πανοπλία του Αγίου Πνεύματος η Εκκλησία αντιμετώπισε διαχρονικά τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς της και τη φθορά των αιώνων, καθώς και κάθε ζηλωτική παρανόηση και τη εγωπαθή κακοπιστία των αναρριχηθέντων σε αξιώματά της που προσπάθησαν να την καταστήσουν αδρανή και αποξηραμένη σαν μουμιοποιημένη.

                       Με όλα αυτά η Εκκλησία πάντοτε εμφανίζεται ενώπιον μας, ημέρα με την ημέρα, αιώνα με τον αιώνα, να περικλείει καταπληκτικές δυνάμεις, που εμπνεύονται άπό τη κεφαλή της που είναι ο Χριστός. Και τούτο διότι διαρκώς πληρούται από το Άγιο Πνεύμα, που κατήλθε θαυμαστά μέσω πύρινων γλωσσών στους αναμένοντας «την ἐξ ύψους δύναμη» Αποστόλους, κατά την υπόσχεση του Ιησού Χριστού, τη πρώτη εκείνη Πεντηκοστή στα Ιεροσόλυμα, η οποία και «θα τους οδηγούσε εις πάσαν αλήθειαν».

         Η παρουσία του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Αγίου Πνεύματος, φανερώνεται στο γραπτό βιβλικό λόγο, αλλά και επαληθεύεται από την Ιστορία της ζωής της Εκκλησίας, αλλά και από την εμπειρία των αγιασμάτων που αισθανόμαστε την ουράνια ευωδία τους. Ο Θεός Πατέρας που δημιούργησε τα πάντα είναι ο ίδιος που έρχεται με δουλική μορφή ως ο Υιός και πάλι ο ίδιος αποκαλύπτεται και κατευθύνει, οδηγεί, ελέγχει, εφοδιάζει ως «Πνεύμα της αληθείας» τους ανθρώπους. Καλείται ως Παράκλητος και παραμένει στον αιώνα κοντά στους Αποστόλους και τούς διαδόχους των για να διδάσκει και να υπενθυμίζει και τα ό, σα ο ίδιος αποκάλυψε. Το Άγιο Πνεύμα έχει σε άπειρο βαθμό τη γνώση ( Α΄ Κορ. β΄11) και τη βούληση για να ενεργεί (Αυτόθι ιβ΄ 11) και αισθάνεται λύπη όταν προσβάλλεται από τις   βλασφημίες ( Εφ. δ΄30), Ομιλεί και απ' ευθείας στους ανθρώπους και μέσω των οργάνων του (Αποκ. β΄7) και με αλάλητους στεναγμούς ικετεύει να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας (Ρωμ.η΄26). Ταυτόχρονα συμμαρτυρεί, στηρίζει το πνεύμα του πιστού για να το ενισχύσει ( Ρωμ.η΄16) και να το κατευθύνει (Ιω.ιδ΄ 26, Ρωμ.η΄14). Τέλος διατάσσει και επιβάλλει το δικό του σχέδιο στην Εκκλησία του (Πραξ. ιστ΄. 6-7). Όταν μάλιστα έρχεται σε μας μένει μέσα μας και φανερώνει και διαμορφώνει την ύπαρξή μας κατά το θέλημα του Χριστού και συντελεί στη στενή σύνδεσή μας με της κοινωνίας των πιστών της Εκκλησίας.    

         Είναι αδιάκοπη η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή της Εκκλησίας ως του Παρακλήτου. Και αυτό διαπιστώνεται γιατί κλήθηκαν στον ευαγγελισμό των λαών οι πλέον διαφορετικής καταγωγής άνθρωποι με τα πλέον ετερόκλητα επαγγέλματα εργασίας και αυτοί καταστάθηκαν με τις πύρινες γλώσσες πραγματικοί υπεράνθρωποι που τόλμησαν να αψηφίσουν την περιφρόνιση και τη καταδίωξη και πορεύθηκαν σε άγνωστους τόπους και ξένους λαούς χωρίς ποτέ να δειλιάσουν από τις κακουχίες και τα φυσικά εμπόδια για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο και να θεμελιώσουν τοπικές εκκλησίες. Το έπος των πράξεων διαδόσεως της πίστεως στη δια του Ιησού Χριστού λύτρωση δεν συμβιβάζεται με την ανθρώπινη λογική, ούτε και η δισχιετής πορεία της Χριστιανοσύνης. Αυτά ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν μέσα σε τόσες αντιξοότητες χωρίς την επίνευση του Παναγίου Πνεύματος. Το πυρ της θείας δυνάμεως εξαγιάζει τις ψυχές «όσων εις Χριστόν εβαπτίσθησαν και τον Χριστόν ενεδύθησαν». Αυτή η ουράνια φλόγα διοχετεύθηκε στην Εκκλησία δια των μυστηρίων της. Εξ αυτής   με το Βάπτισμα υιοθετούνται τα νέα μέλη της Βασιλείας του Θεού. Με το Χρίσμα χορηγούνται άφθονα τα χαρίσματά του. Με την Ευχαριστία ζωογείται με το σώμα κα το αίμα του Λυτρωτή τη ανθρώπινη φὐση. Με το Ευχέλαιο ενισχύεται η ανθρώπινη αδυναμία για να θεραπευθεί. Με τον Γάμο ευλογείται η διαδοχή των γενεών. Με τη Μετάνοια εξωραΐζονται και ανακαινίζονται οι ψυχές. Με την Ιεροσύνη μεταβιβάζεται η «θεία χάρη που θεραπεύει τα ασθενή καιαναπληρώνει τα ελλείποντα» για να επιτελείται άξια το λειτούργημα του αγιασμού των ανθρώπων.

             Το Άγιο Πνεύμα είναι Πνεύμα σοφίας, συνέσεως και ισχύος και αγρυπνεί, προστατεύει, ευεργετεί. θεραπεύει τους πιστούς χριστιανούς και ως Θεός ημών ποιεί θαυμάσια και ενισχύει τους αγώνες, αλλά και αναγείρει από τις πτώσεις και ενισχύει τις ελπίδες και πάντα αγαθοποιεί, Επιβραβεύει τους ευσεβείς πόθους, τονώνει τις πιστές καρδιές, ευλογεί τα θεμιτά μέσα, προσφέρει ικανοποίηση στη ψυχή για τις επιτυχίες της, αλλά και υπομονή για τις αποτυχίες της και συντηρεί τη πνευματική ευτυχία και χαρά για την ειρήνευση των ανθρώπων και ιδίων όσων ασκούν διακονία στην Εκκλησία. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος προσβάλλεται όταν αθετείται το θέλημα του Θεού, όταν τα πεπραγμένα μας ανατρέπουν τις πνευματικές και ηθικές δεσμεύσεις που αναλάβαμε ως μέλη της Εκκλησίας και μάλιστα όταν οι επιδιώξεις μας δεν απηχούν την Αποστολική Παράδοση   που μας παρέδωσαν και με τα σκοτεινά θελήματα μας ανατρέπεται η ειρήνη της Εκκλησίας.

     Ιστορικό και ύψιστο προνόμοιο ζει τις ημέρες αυτές ο κλήρος και ο λαός μας αφού μετά 144 χρόνια ενεργοποιείται το κυρίαρχο σώμα της Εκκλησίας η Μεγάλη Σύνοδός των Ορθοδόξων, μάλιστα υπό ευρύτερη σύνθεση από το εκείνη την Γενική Σύνοδο του 1872 των παλαίφατων τεσσάρων Πατριαρχείων   της Ανατολῆς που κατεδίκασαν ως αίρεση τον Εθνοφυλετισμό εξ αιτίας του Βουλγαρικού σχίσματος και των ενεργειών της τσαρικής διπλωματίας.   Η ενεργοποίηση για τη νέα Γενική Σύνοδο σημαίνει ότι και πάλι το Πανάγιο Πνεύμα «πλήρωσε τον οίκο που παρέμεναν καθήμενοι» οι προεστώτες των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η σκοτοδίνη του εθνικισμού με τις πανουργίες του πονηρού και της «πομπής» του ενέσπειραν μεθοδικά αίολα σοφίσματα για την εισβολή ετεροδοξίας στην πατροπαράδοτη πίστη μας. Στόχευαν α να παρασύρουν αδιάβαστους και αφελείς στην κακοποιό αφροσύνη τους διαπλατύνοντες την ασέβεια και τον αυθαδιασμό τους. Δεν τους ενδιέφερε η περιφρόνιση των καρπών του Αγίου Πνεύματος που διδάσκει   ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στη επιστολή προς τους Γαλάτες (ε΄22-23) και μάλιστα ὀτι πρώτη είναι : «η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθωσύνη, η πίστη, η πραότητα και η εγκράτεια». Τους καρπούς αυτούς στοχεύει πάντα να κασταστρέψει ο πονηρός με τις φιλονικίες για τη   φιλαρχία, παρ'ότι «Εκκλησία γαρ συστήματος και συνόδου εστίν όνομα» ( Ιω. Χρυσ. MignePG. τ.55 σ..493), δηλαδή ότι συνώνυμες με την Εκκλησία είναι δύο βασικές αρχές: α) Ότι είναι θεσμός «συντεταγμένος» καιοργανωμένος με ίδιο δίκαιο ως Βασιλεία του Θεού, και κινείται πολύ πέραν του κόσμου τούτου. β)   Ότι το Κανονικό της Δίκαιό εφαρμόζεται στη διοίκηση «συνοδικά» και εξ αυτών «ουδέποτε γηρά, διότι ουδέν Εκκλησίας ισχυρότερον, του ουρανού υψηλοτέρα, της γης πλατυτέρα και προς τούτο αεί άκμάζει » ( Ιω. Χρυσ. MignePG. τ.52 σ..402),

         Ας απευθύνουμε κατά την συμβουλή του Μεγάλου Βασιλείου αίτηση αγαθής εκβάσεως των κόπων μισού και πλέον αιώνος τιμίων και ορθοδόξων αρχιερέων και θεολόγων για τη προπαρασκευη της Μεγάλης Συνόδου προς δόξαν Χριστού και φρονηματισμό των δυσπίστων και προ πάντων εις οικοδομή του Λαού του Θεού εν αγάπη ( Εφ.δ΄.16) .-

                                                                                                               Α.Π.