Ένα σημαντικό ιστορικό σύγγραμμα εκδόθηκε με την Ανατολή του 20ου αιώνα ρωσικά το 1904 στην Αγία Πετρούπολη από τον καθηγητή Ιβάν Ιβάνοβιτς Σοκολόφ. Αυτό ήταν « Η Ιστορία του Οικουμενικου Πατριαρχείου τον 19ον αιώνα». Εξελληνίστηκε το 2011 και εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 21ου αιώνα από το Uninersity Studio Press. Την όλη επιμέλειά του είχε ο καθηγητής Αιμίλιος-Αντώνιος Tαχιάος ειδικός Σλαβολόγος παλαιός φίλος με οποίον ως Θεολόγοι συμπληρώσαμε τις σπουδές μας στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου των Παρισίων το 1956-1958 κοντά στον σεβάσμιο μύστη της Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Ρωσίας και πρώην υπουργό Αντώνιον Καρτασώφ. Ο Σοκολόφ, ως ιστοριοδίφης επί πρωτογενών κειμένων εργάστηκε στο πατριαρχικό αρχείο του Φαναρίου στα τέλη του 19ου αιώνα για να στηρίξει τον αγώνα του για την επάνοδο της Μητροπόλεως Μόσχας στην πατριαρχία, που είχε καταργήσει ο Μέγας Πέτρος για να «εκσυγχρονίσει» το ρωσικό κράτος με τη Δύση και επέβαλε την απόλυτη πολιτειοκρατία του κράτους στην εν Ρωσία Εκκλησία επί δύο περίπου αιώνες (1721-1917). Η συμβολή του Ιβάν Σοκολόφ συνέβαλε μεγάλως στην αποκατάσταση της πατριαρχίας του Μόσχας και στην εκλογή του Μόσχας Τύχωνα και εξ αυτού απολύθηκε από καθηγητής στην Θεολογική Ακαδημία της Πετρουπόλεως και υπέστη ισόβια εξορία μέχρι το 1939 που απεβίωσε ως ένας απλός δάσκαλος των ελληνικών! Όμως τα κατατεθέντα από τον Σοκολόφ για την θεσμική αξία του Οικουμενικού Πατριαρχείου ενέπνευσαν τους παγκόσμιου κύρους Ρώσους θεολόγους, όπως ήταν ο Φλωρόφκυ, ο Ευδοκίμωφ και ο Μέγεντορφ κ.α. που υποστήριξαν: «Αν οι συνοδικοί Πατέρες του παρελθόντος δεν είχαν θεσπίσει προνόμια στον «Πρώτον» Πατριάρχη της Ανατολής, αυτά θα έπρεπε τώρα συνοδικά να θεσπιστούν κατά τα αρχαία ιερά Δίπτυχα της «Πενταρχίας» «χάρη της ενότητος της Ορθοδοξίας».
Την έκδοση του πολύτιμου αυτού συγγράμματος στην ελληνική γλώσσα προλογίζει η Α.Θ.Π. ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, αξιολογώντας το σύγγραμμα του μακαριστού καθηγητή Σοκολόφ ότι : «πρόσφερε την μαρτυρίαν του ως ανεκτίμητο εργαλείο στην Εκκλησία τα συμβάντα της Ιστορίας του Οικουμενικού Θρόνου τον 19ον αιώνα», αλλά και το τι εστί ο «Οικουμενικός Πατριάρχης στην καθ’ ημάς Ανατολή» αφού προσωπικά ο ίδιος ο Σοκολόφ επεξεργάστηκε ως πηγές τα αυθεντικά έγγραφα και επομένως η αλήθεια των κατατεθέντων μαρτυριών του «είναι ατράνταχτη. 1
Ο καθηγητής Ιβάν Σοκολόφ, αγωνίστηκε επί εικοσαετία μέχρι το 1917 για την αναστύλωση της πατριαρχίας στη Ρωσία. Όμως ο Μαρξισμός-Λενινισμός τελικά επέβαλε δια της βίας το «κόκκινο» κράτος του. Εξ αυτού οι Ουκρανοί διεκδίκησαν και πάλι την απολεσθείσα ελευθερία τους και την κρατική εξουσία ανέλαβε το νέο «Κοινοβούλιο» της χώρας, η λεγόμενη «Κεντρική Ράντα» (Τσεντράλνα), που με ψήφισμα του λαού στις 9 Νοεμβρίου 1917 Διακήρυξε την πλήρη Ανεξαρτησία του Ουκρανικού κράτους κατά τα διεθνώς κρατούντα και προς υπεράσπιση του θελήματος του λαού των Κιεβινών σχηματίστηκε το Αρχηγείο του «Λευκού Στρατού» που θα υπερασπιζόταν το κράτος των Ρως που δεν ήθελε καμία συμβίωση με τους υπερβόρειους Σλάβους. Τότε άρχισε ο λεγόμενος «Εμφύλιος Πόλεμος» στη Ρωσία γιατί οι κομμουνιστές διάβρωναν την ομοψυχία των Ουκρανών με δολοφονίες ηγετών και πρώτος ήταν ο άγιος Κιέβου Βλαδίμηρος που έχω γράψει για το μαρτύριό του. Έτσι άρχισε η αναμέτρηση του «Λευκού» και του «Κόκκινου» Στρατού που προκάλεσα τότε το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων αλλά και τότε η Ελλάδα έστειλε το 1919 το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Νικόλαο Πλαστήρα κατά του «Κόκκινου Στρατού» των Μπολσεβίκων που όπλιζε εναντίον μας τον Κεμάλ! Όμως οι Ουκρανοί νικήθηκαν και νέος μητροπολίτης Κιέβου και Γαλικίας Αντώνιος Χραποβίτσκη διέφυγε την σφαγήν και μετέβη στο Φανάρι και στο Άγιον Όρος τιμώμενος από την Ελλάδα με ανώτατη διάκριση μέχρι που επήγε στην Σερβία. Για να εκδικηθεί ο Στάλιν τους Ουκρανούς πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο την άνοιξη του 1932 ξεκίνησε τον λιμός του ουκρανικού λαού, πριν ακόμη εκδηλωθεί η τρέλα του «Ναζισμού». Τότε οι Ρώσοι προκάλεσαν την μεγαλύτερη εθνική καταστροφή των Ουκρανών στη Ιστορία! Τότε το Κρεμλίνο εξόντωσε με θάνατο εκ πείνας 10 εκατομμύρια εκ του λαού των Ουκρανών καθώς και με 2500 εκτελέσεις αντιφρονούντων πατριωτών οι Σταλινικοί, όπως διέπραξαν οι ίδιοι και μετά το 1944 κατά του ουκρανικού λαού ως δήθεν «ναζιστών» όταν επέστρεψαν στην Ουκρανία.2
Όμως τον Σεπτέμβριο του 1943 ο Στάλιν με το πρόσχημα της «Πανρωσικής ενότητας» κατά των εχθρών του Σοβιετισμού έριξε το δόλωμα στην τριμερή τοποτηρητεία της Μόσχας των μητροπολιτών Σεργίου, Αλεξίου και Νικολάου περί της αδείας για νέα πατριαρχική εκλογή μετά το 1917. Από τότε με την λεγόμενη «Ιστορική Συμφωνία» επιδιώχθηκε πονηρότερα ο πλήρης έλεγχος της Εκκλησίας στη Ρωσία δια των μυστικών υπηρεσιών του «αθεϊστικού» κράτους. Γι’ αυτό και συνεστήθη το «Επιτροπάτο του λαού για τη Θρησκεία» με ρασοφορεμένα όργανα στις ανώτατες εκκλησιαστικές θέσεις της γνωστής μας Γκα-κε-Μπε (KGB) που «διέπρεψαν» στον εγκλεισμόν των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο «Σιδηρό Παραπέτασμα» κατά την περίοδον του «Ψυχρού Πολέμου». Τότε όμως νεκρώθηκαν οι διεκκλησιαστικές σχέσεις και η Μόσχα ως «αχάριστη και μικρόψυχη θυγατέρα» έθεσε σε ενέργεια το καταχθόνιο σχέδιο της υποκαταστάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το 1968 η Μόσχα για να μετρήσει τις δυνάμεις της στην Ορθοδοξία επιχείρησε μια «Πανορθοδόξη παρασυναγωγή» δήθεν χάρη των «500 ετών της «αυτοκεφαλίας» της Ρωσικής Εκκλησίας (1448-1948)»! Αυτή όμως αποδείχθηκε ανιστόρητη πλαστογραφία από σοβαρούς ιστορικούς επιστήμονες γιατί στηριζόταν σε φαντασίες των τσαρικών κύκλων 15ου αιώνα για να τονώσουν τα δήθεν δικαιώματα της 3ης Ρώμης! Όμως οι Ορθόδοξες Εκκλησίες κατάλαβαν την γελοία σκηνοθεσία της σοβιετικής εξουσίας και έστειλαν μερικούς έμπειρους απεσταλμένους μόνον για να μάθουν τις κακόβουλες προθέσεις της Μοσχόβιας πατριαρχίας εξαρτώμενης από το σοβιετικό Κρεμλίνο.. Μάλιστα σε λίγο χρόνο εκδόθηκαν και σε δύο τόμους γαλλικά τα δήθεν πορίσματα του συνεδρίου «που δεν έγινε» με σφοδρότατο «αντιδυτικό παραλήρημα» θέσεων που ευνοούσαν το ξάπλωμα του Κομμουνισμού στη Δύση! Τότε κατάλαβαν όλοι οι «Παγκόσμιοι Οργανισμοί» του Ελεύθερου Κόσμου ότι στρατεύθηκαν και Ρώσοι ρασοφόροι στην διάδοση του δήθεν «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» και φυσικά επήλθε διεθνής απομόνωση της εν Ρωσία Εκκλησίας. Αυτό έγινε αντιληπτό από το Κρεμλίνου και τότε έλαβε την άδεια ο Ρώσος πατριάρχη Αλέξιος Α΄ να προσεγγίσει παρακλητικά τον πατριάρχη Αθηναγόρα να μεσολαβήσει στο Π.Σ.Ε. για να γίνει δεκτός Ρώσος αντιπρόσωπος στη Γενεύη! Και όταν αυτό ευοδώθηκε το 1960 ήλθε στο Φανάρι ο Μόσχας Αλέξιος για να ευχαριστήσει την βοήθεια του πατριάρχη Αθηναγόρα. Ένας εκ των πρώτων ήταν ο αρχιμ. Κύριλλος Γκουντιάεφ, ιδιαίτερος γραμματέας του Λένινγκραντ μεθυσμένος από τον πομφόλυγα, τις αερολογίες του για το μέλλον της ρωσικής πατριαρχίας. Όμως πολυδιήγητες είναι οι μεταλλάξεις του status στις εκκλησιαστικές επαρχίες της Ανατολικής Ευρώπης με υπόδειξη του Σταλινικού αθεϊστικού καθεστώτος προς το Μοσχοβίτικο Πατριαρχείο. Όλα σκηνοθετούνται προκειμένου να αποψιλωθεί από τα κανονικά δικαιώματα του το Οικουμενικό Πατριαρχείο και εκάστη των θυγατέρων του Εκκλησιών συναγωνιστεί σε διεκδικήσεις αν και ευρισκόμενες μέσα στην από αιώνων Δικαιοδοσίαν του. Στόχος είναι να αποκοπούν αυτές οι εκκλησιαστικές διοικήσεις από την ενότητα με το αποστολικό κέντρο της Νέας Ρώμης και να υπαχθούν στην σφαίρα επιρροής και ελέγχου του κράτους της ανύπαρκτης «Τρίτης Ρώμης» μιας Ιδεοληψίας που ενδημεί μόνον στο βαθύ κράτος του Κρεμλίνου. Χρόνια επιχειρεί να διογκώσει στο Άγιον Όρος τους εκ Ρωσίας μοναχούς και κατασκεύασε τεράστιες εγκαταστάσεις για μελλοντική σύσταση ναυτικής βάσεως στο Αιγαίο. Στήνονται «βολβόσχημοι» τρούλοι ως σε τόπους Μοσχόβιας επικυριαρχίας παρά την πηγαία ναοδομία αιώνων. Ένα άλλο άθλιο αποτέλεσμα είναι η υποχθόνια συναλλαγή με τους κατά περιοχή αργυρογνώμονες και οι φωνασκίες των ενταύθα «ωνητών¨ ιστότοπων προς κατασυκοφάντηση των αποφάνσεων τής Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, επειδή απείχαν εσκεμμένως οι Μοσχοβίτες και οι γνωστοί από μακρού δορυφόροι τους. Όλοι αυτοί έχουν καταγραφεί στην Εκκλησιαστική Ιστορία των νεότερων χρόνων ως οι πείσμονες εκτελεστές του σχεδίου μεταβολής της Εκκλησίας σε θρησκευτικό μόρφωμα της εκάστοτε πολιτικής του ρωσικού κράτους τους. Το είχε αυτό προβλέψει ο εμβριθής θεολόγος Ιεροσολύμων Δοσίθεος Β ὁ Νοταράς (1669-1707) που είναι και ο πλέον αψευδής μάρτυρας του δόλιου θελήματος της υπαγωγής της Μητροπόλεως Κιέβου στη Μόσχα. Ο οποίος διερωτώμενος τότε έγραψε στον Μόσχας Ιωακείμ: «Μήπως θέλεις να σου πλένουμε και τα πόδια;» Με την ειρωνεία αυτή ο σοφός Προκαθήμενος επισήμανε την ακόρεστη αδηφαγία του Μόσχας για την αρπαγή της Μητροπόλεως Κιέβου! Το εγχείρημα αυτό σχεδιάστηκε και άρχισε δια της υποκλοπής του δικαίου της εκλογής και χειροτονίας των Κιεβινών ιεραρχών.
Τα συμβάντα κατά την περίοδο του μεγάλου διωγμού της Εκκλησίας στη Ρωσία δεν έχουν ακόμη εξιχνιαστεί και καταγραφεί ακόμη στην Ιστορία και πόσο στοίχισε ο λεγόμενος «Ιστορικός Συμβιβασμός» στην αληθινή ποίμνη του Χριστού στη Ρωσία. Όταν διαγνώστηκε ο βίος και η πολιτεία των ρασοφόρων που υπηρετούσαν το σοβιετικό κράτος τότε το προδοθέν εκκλησίασμα εξελίχθηκε κατά συνείδηση. Όμως οι μεγαλοσχήμονες ως κληρικοί επιβίωσαν και μετά την Περεστρόικα παρά το ξεμαρκάρισμά τους. Ο λαός του Θεού κατέφυγε στις Μονές των δασών και στις Κατακόμβες για να ασκήσει ανεπηρέαστος την ορθόδοξη ευσέβεια μακριά από τους όνυχες της Κ.G.B. που ήλεγχε όλες τις εκκλησιαστικές υπηρεσίες. Τότε οι κρατούντες πάλι την πατριαρχία καιροσκόποι κατονόμασαν τους ευσεβείς αντιπάλους τους «αχειροτόνητους» και «ναζιστές» γιατί σεβάστηκαν την ορθόδοξη ευσέβεια τους.
Σήμερα και πάλι η ουκρανική φιλοπατρία «Σταυρώνεται» προκειμένου να εξοντωθούν οι Κιεβινοί Ρως. Μεταξύ αυτών βρίσκονται και απόγονοι των μεταναστών Ελλήνων όχι μόνον από τα αρχαιότατα χρόνια αλλά και από τα Ορλοφικά χρόνια και το 1922 οικήτορες της Κριμαίας και όλων των παραλίων της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας. Το 1589 ο αντιτσάρος Μπόρις Γκουντούνωφ ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιερεμία Β την ανύψωση της Μητροπόλεως Μόσχας και δήλωσε ότι θέλει να : « διαπλατύνει την Ορθοδοξία στην επικράτειά του».. Η συνελθούσα «Τετραρχία» των Πατριαρχείων της Ανατολής το 1590-1593 σε Μεγάλη Σύνοδο στο ναό της Παναγία της Παραμυθίας στη Πόλη έθεσε στους Μοσχοβίτες τον βασικόν όρο: «Ότι πάντα θα αναγνωρίζει η πατριαρχία τους ως κεφαλή της Ορθοδοξίας το Οικουμενικόν Πατριαρχείων». Στα Πρακτικά αυτής της σπουδαίας Συνόδου δεν αναφέρεται ότι «Η Ορθοδοξία στη Ρωσία υπηρετεί το κοσμικό κράτος κατά τις φαντασιώσεις της περί 3ης Ρώμης! Πριν χρόνια όταν ήμουνα στον Άγιο Σέργιο στο Παρίσι ρωτούσα τον μακαριστό φίλο μου π. Βόρι Μπομπρίσκυ τι θα γίνει στη Ρωσία όταν πέσει ο Σταλινισμός;Και εκείνος μου απήντησε αδίστακτα ως παλαιός ευγενής: «ότι θα επανέλθει και πάλι ο τσάρος»! Όμως ο «τσάρος» αυτός μοιάζει με τον «Ιανό». και έχει πλέον μια διπρόσωπη οντότητα! Το κοσμικό της πρόσωπο του «τσάρου» είναι ξυρισμένο και ταυτίζεται με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ενώ το άλλο πρόσωπο του «τσάρου» είναι γενειοφόρος και ταυτίζεται με τον Βλαντίμιρ Γκουντιάγιεφ η από το 2009 Μόσχας Κύριλλο που αμφότεροι κληρονόμησαν το σοβιετικό αδελφοκτόνο πάθος του Καϊνισμού και προς αυτούς τους αιμοδιψείς του ουκρανικού αίματος ο βιβλικός «Λόγος του Θεού» απευθύνεται και ερωτά;
«Τι εποιήσατε; η φωνή αίματος των αδελφών σας βοά προς με εκ της γης και νυν επικατάρατοι έστε από της γης ….» διότι «εβλασφήμησατε τον Θεόν» (Αποκ. ιστ .11). Εξ αυτών ο ευσεβής χριστιανικός λαός διερωτάται αν μπορεί να «μνημονεύεται» στα Ιερά Δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας» «επικατάρατος» που με εωσφορικό τύφο εμφανίζεται ως «πατριάρχης» Μόσχας και μάλιστα είναι από τετραετίας «ακοινώνητος»; Τα πεπραγμένα του Κύριλλου Γκουντιάεφ «λόγοις και έργοις βοούν «επ’ Εκκλησίαις» ότι «ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και ήτω ανάθεμα. μαράν αθά», παραγγέλλει ο Απόστολος των εθνών Παύλος; (Α Κορ. ιστ .21). Α.Π.
1.Από τον κλητεύσαντα με εξ απαλών ονύχων στην Θεολογία καθηγητή Γρηγόριο Παπαμιχαήλ γνωρίζω πως ο καθηγητής Σοκολόφ ήταν αυτός που ως ο αρμόδιος καθηγητής του έστρεψε το ενδιαφέρον του κατά τις σπουδές του στην Ακαδημία της Πετρουπόλεως, τόσον στην έρευνα της Θεολογίας περί της θείας Χάριτος του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, όσον και για την μαρτυρική δοκιμασίας του Μάξιμου Γρεκού στη Ρωσία, επειδή υπερασπιζόταν την κανονική τάξη της Ορθοδοξίας.
2. Το «αμάρτημα» των Ουκρανών ήταν ότι ο Χίτλερ, για τους λόγους του, μόλις κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο κατέλαβε την Ουκρανία άνοιξε τις Εκκλησίες στην Ουκρανία και χάλασε το σχέδιο του αθεϊσμού των μπολσεβίκων που έκλεισαν τις Εκκλησίες και δολοφόνησαν τον Κιέβου Βλαδίμηρο. Τότε εξέλεξαν οι Κιεβινοί αρχιερείς τον μητροπολίτη Χάρκοβου Αντώνιο στην Μητρόπολη Κιέβου που δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν γιατί διέφυγε από την Οδυσσό αρχικά στο Φανάρι και μετά στην Αθήνα που τον τίμησε η Ελλάδα με τον μεγαλόσταυρο του Σωτήρα και δεκάμηνη διαμονή στο Άγιο Όρος μέχρι που τον πήραν κοντά τους οι Σέρβοι και τον μετέβαλλαν σε «υπερόριο» μητροπολίτη πάθης κανονικής αταξίας.
